…στην αρχή δεν ήξερα πού ακριβώς ήταν η Ροδόπολη!

ΕΡ.: Κώστα, πόσα χρόνια έχει που είσαι εδώ, στη Ροδόπολη και τί θυμάσαι όταν σου πρωτοήρθε το χαρτί του διορισμού σου για το Τ.Ε.Ε. Ροδόπολης; Ποιες ήταν οι πρώτες σου εντυπώσεις από το χωριό και την περιοχή;
Κ.Ψ.: Έχω συμπληρώσει περίπου δεκατρία χρόνια εδώ, ήρθα το 2001. Για να πω την αλήθεια, δεν ήξερα πού ακριβώς ήταν η Ροδόπολη! Το μόνο που θυμάμαι ήταν πως την είχα συνδέσει με το τρένο. Στην αρχή δεν μου είχε αρέσει καθόλου, ως τόπος διαμονής. Μπορώ να πω ότι είχα απογοητευτεί. Το χωριό ήταν καμπίσιο και εγώ προτιμούσα να μένω στο βουνό -γι’άυτό το λόγο, άλλωστε, τα πρώτα τρία χρόνια της εδώ παραμονής μου έμενα στη Μακρινίτσα. Από την άλλη, με ξάφνιασε θετικά το παζάρι, γιατί υπήρχε τόσος πολύς κόσμος σε ένα πολύ μικρό μέρος.

ΕΡ.: Η Μακρινίτσα, πώς σου φάνηκε;
Κ.Ψ.: Ήσυχο χωριό, με καλούς ανθρώπους, αλλά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της Μακρινίτσας είναι η …φωτογραφία, Κάθε πρωί, έβγαινες στο μπαλκόνι και έβλεπες μια μοναδική, καινούρια φωτογραφία. Κάθε που έδυε ο ήλιος, τα ίδια! Πραγματικά, ήταν πολύ ευχάριστη περίοδος για μένα, αν και δεν πρέπει να παραλείψω ότι τα πρώτα χρόνια πήγαινα αρκετά και στο καφενείο του “καλόγερου” στο Καλοχώρι.

..Μου δόθηκε η εντύπωση ότι το Τ.Ε.Ε. Ροδόπολης
άνοιξε για να το κλείσουν σε μια βδομάδα!

ΕΡ.: Βλέποντας το σχολείο σου, το Τ.Ε.Ε. (σημερινό ΕΠΑ.Λ.) Ροδόπολης την πρώτη μέρα, πώς ένιωσες;
Κ.Ψ.: Απογοήτευση -αν και με είχαν προετοιμάσει για το τί θα συναντούσα. Δεν ξέρω αν ο σκοπός της συνέντευξης είναι να θιγούν κάποια κακώς κείμενα, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν κάποια στιγμή… Το σχολείο κυνηγήθηκε από την αρχή! Μου δίνονταν η εντύπωση ότι άνοιξε για να κλείσει. Έπρεπε να κλείσουν το Γυμνάσιο Ροδόπολης και άνοιξαν το Τ.Ε.Ε. Ροδόπολης για να το κλείσουν σε μια βδομάδα! Άλλωστε, είχαν προετοιμάσει να φέρουν άλλον, αλλά η Διεύθυνση της Β’Βάθμιας επέλεξε να φέρει έναν κανονικό Διευθυντή, για να κρατήσει το σχολείο ανοιχτό… Πάντως, μια εικόνα που με εντυπωσίασε ήταν όταν διαπίστωσα ότι οι κηδείες περνούσαν μέσα από την αυλή του σχολείου. Τώρα, το θέλω: εξοικειώνονται τα παιδιά με το θάνατο… Το λέω ειρωνικά, μήπως και καταλάβουν κάποιοι τί ακριβώς γίνεται εδώ πέρα!

ΕΡ.: Η συνεργασία σου με το Δημοτικό Σχολείο Ροδόπολης και το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, πώς είναι;
Κ.Ψ.: Στην αρχή είχαμε τις διακυμάνσεις μας. Τώρα, έχουμε μάθει να ζούμε ο ένας με τον άλλον -κακώς! Και το ένα σχολείο ταλαιπωρείται και το άλλο! Και όλα αυτά με ευθύνη, τόσο του Δήμου, όσο και της Νομαρχίας, που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια να ολοκληρώσουν το μεγάλο έργο της κατασκευής νέου Δημοτικού Σχολείου στη Ροδόπολη. Ο Δήμος Κερκίνης προσπαθούσε ολιγωρώντας, ενώ, αρχικά, η Νομαρχάι δεν ήθελε. Όταν μετά ήθελε η Νομαρχία, το έργο είχε ήδη υπαχθεί στα Σ.Δ.Ι.Τ. (σ.σ. Προγράμματα Σύμπραξης Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα) και αυτό ήταν μια μεγάλη ατυχία, αν και είχε γίνει με καλή πρόθεση… Τα Σ.Δ.Ι.Τ. κατέρρευσαν, όπως και όλη η Ελλάδα! Και για να μην νομίζουν κάποιοι ότι λέω θεωρίες, σε αυτά τα χρόνια, ολοκληρώθηκε το Δημοτικό Σχολείο Σκουτάρεως, το οποίο δεν υπήρχε καν στα σχέδια της Νομαρχίας Σερρών, όταν η Ροδόπολη διεκδικούσε το σχολείο που δικαιούται. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το Δημοτικό Σχολείο Ροδόπολης (ως εγκαταστάσεις, προφανώς) είναι όνειδος για το νομό Σερρών, κατά αντίστοιχο τρόπο με το όνειδος που υπήρχε στα σχολεία Νεοχωρίου-Λιβαδιάς και Πρώτης-Βιτάστας, με ένα σχολείο να φιλοξενείται σε δύο κτίρια. Ειδικά για το “διπλό Δημοτικό Σχολείο Λιβαδιάς-Νεοχωρίου” είχα πει, τότε, στη σχετική επιτροπή του Δήμου Κερκίνης ότι θα έπρεπε να χτιστεί το ταχύτερο ένα καινούριο κτίριο. Και μου είχαν απαντήσει τα μέλη της αρμόδιας Επιτροπής Παιδείας, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, λόγω “τοπικών ιδιαιτεροτήτων”! Τέτοια τοπικιστικά παραληρήματα φαίνεται ότι μπορούσαν να υπάρχουν στο νομό Σερρών, σε βάρος των μαθητών και των γονιών (σ.σ. σήμερα, δεν λειτουργεί κανένα από τα δύο σχολεία και οι μαθητές υποχρεούνται να εγγράφονται στο Δημοτικό Σχολείο Κερκίνης)… Δυστυχώς, ο τοπικισμός -αν και δεν είναι παράλογο να υπάρχει- είναι στιγμές που “στοιχειώνει” τα πάντα…

…δια του τοπικισμού, πολλοί “παράγοντες”,
ιδίως του πρώην Δήμου Κερκίνης,
εξασφαλίζουν την πολιτική επιβίωσή τους…

ΕΡ.: Ειδικά στον πρώην Δήμο Κερκίνης;
Κ.Ψ.: Δεν θα ήταν ψέμα, αν κάποιος έλεγε ότι, δια του τοπικισμού, πολλοί “παράγοντες” του πρώην Δήμου Κερκίνης εξασφαλίζουν την πολιτική επιβίωσή τους. Δεν έχουν καταλάβει ότι η Δημοτική Ενότητα Κερκίνης είναι ένα μεγάλο χωριό και προτιμούν να χωρίζουν τα παιδιά σε Καστανουσιώτες, Ροδοπολίτες, Πορογιώτες, Κερκινιώτες, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καλλιεργηθεί ούτε στοιχειωδώς μια δημοτική-διαδημοτική συνείδηση. Εδώ φτάσαμε στη διακωμώδηση της παρέλασης, αφού κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι παρελαύνουν τα σχολεία και όχι τα παιδιά των σχολείων! Αυτά είναι καραγκιοζιλήκια κάποιων, οι οποίοι με τον τοπικισμό απέκτησαν πολιτική δύναμη και, δυστυχώς, μερικοί μπορεί να έχουν βγάλει και αρκετά χρήματα από αυτό…

…το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας
είναι πολυτέλεια για την περιοχή μας
και πρέπει να υποστηριχθεί!

ΕΡ.: Παραλείψαμε την αναφορά στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας.
Κ.Ψ.: Το Σ.Δ.Ε. είναι μια πολυτέλεια για την περιοχή μας! Στο Σ.Δ.Ε. Ροδόπολης, που φιλοξενείται στις εγκαταστάσεις του ΕΠΑ.Λ. Ροδόπολης, υπάρχουν μαθητές από τις Μουριές Κιλκίς, μέχρι το Μεγαλοχώρι και το Γόνιμο! Σ.Δ.Ε. δεν έχουν ούτε η Ηράκλεια ούτε το Σιδηρόκαστρο ούτε η Νιγρίτα, γιατί προφανώς δεν υπήρχε ούτε ενδιαφέρον ούτε οι άνθρωποι να το στηρίξουν. Αντίθετα με τον πρώην Δήμο Κερκίνης, που, με την πρωτοβουλία του και τη συνεργασία του με το ΕΠΑ.Λ. Ροδόπολης, έβαλε τις βάσεις για την καλή λειτουργία του Σ.Δ.Ε. στη Ροδόπολη. Έτσι, πολλοί άνθρωπο έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν ένα απολυτήριο Γυμνασίου, αποκτώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα στην ελπίδα, μιας και, ειδικά στη σημερινή εποχή της κρίσης, όποιος δεν έχει βγάλει ούτε το Γυμνάσιο είναι καταδικασμένος να αντιμετωπίζει με σαφές μειονέκτημα το φάσμα της ανεργίας. Και ο τελευταίος κάτοικος της ευρύτερης περιοχής θα πρέπει να αξιοποιήσει την ευκαιρία, όσο το σχολείο βρίσκεται στη Ροδόπολη. Αν αύριο το Σ.Δ.Ε. πάει στο Σιδηρόκαστρο ή στην Ηράκλεια, το κόστος και ο απαιτούμενος χρόνος της μετακίνησης είναι πιθανό να αποτρέψουν πολύ κόσμο από το να παρακολουθήσει τα μαθήματα. Γι’αυτό, ας βοηθήσουμε το Σ.Δ.Ε., για να βοηθήσει όσους έχουν την ανάγκη να αποκτήσουν το απολυτήριο Γυμνασίου, ως διαβατήριο για την εργασία, όσο είναι εδώ…

ΕΡ.: Για όσους δεν γνωρίζουν, είσαι Πρόεδρος στον Ολυμπιακό Ροδόπολης, πρώην Πρόεδρος του Δ.Σ. και νυν Πρόεδρος της Ελεγκτικής Επιτροπής του Πολιτιστικού Ροδόπολης, Γραμματέας του φορέα πολιτών ΣΥΝ-ΘΕΣΙΣ, μέλος του Δ.Σ. του Ορειβατικού Συλλόγου Ροδόπολης, Διευθυντής του ΕΠΑ.Λ. Ροδόπολης, Γραμματέας της Τ.Ο. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δήμου Σιντικής και μέλος του Δ.Σ. της Ε.Λ,Μ.Ε. Σερρών! Πιο πολυθεσίτης πεθαίνεις… Πώς τα προλαβαίνεις;
Κ.Ψ.: Είναι στιγμές που σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα και να πάω στο Άγιο Όρος! (γέλια) Γενικώς, δεν κάνω όλα όσα θα μπορούσα να κάνω. Θα τολμούασ να πω ότι είμαι τεμπέλης! Πρέπει και μπορώ να κάνω και άλλα, περισσότερα…

ΕΡ.: Πώς έγινε και ασχολήθηκες με τα κοινά της Ροδόπολης;
Κ.Ψ.: Ξεκινήσαμε με την παιδική ομάδα του Ολυμπιακού Ροδόπολης, μετά από πρόταση του Σταύρου Κυβρακίδη (του “Ράμπο”), σε συνεργασία και με τον Ανδρέα Τσακαλίδη. Είχαμε διαπιστώσει ότι τα παιδιά δεν είχαν διέξοδο, ενώ και η  παιδική ομάδα είχε πέσει σε μεγάλη παρακμή, αφού ο Δημητράκης ο Δέδης δεν προλάβαινε και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ολομόναχος. Ήρθε, λοιπόν, ο τότε Πρόεδρος του Ολυμπιακού Ροδόπολης, Λάμπρος Τοσουνίδης, που μας προέτρεψε να ασχοληθούμε. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήταν το 2004. “Μόνο λεφτά μη ζητάτε, γιατί δεν υπάρχουν”, μας είπε και έτσι ξεκινήσαμε, αναλάβαμε τρεις νέοι άνθρωποι,  με προπονητή τον Ανδρέα. Παρά τα προβλήματα, είχαμε καταφέρει να μαζέψουμε καμιά εικοσαριά παιδιά. Ξέρετε, κατά βάθος μου άρεσε, αφού είμαι ποδοσφαιρόφιλος. Μεγάλωσα στο γήπεδο του Πανσερραϊκού, έχω πολλές και σημαντικές παραστάσεις κι εμπειρίες ως φίλαθλος του ποδοσφαίρου, όμως ήμουν άσχετος με τα διοικητικά. Το θέμα το είχα δει καθαρά κοινωνικά και έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ. Αργότερα, έγινε μια αντίστοιχη νέα προσπάθεια για τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ροδόπολης και μου προτάθηκε, από μια ομάδα νέων ανθρώπων και τον τότε Γραμματέα του Συλλόγου, Χρήστο Γεωργιάδη, να μπω στο Διοικητικό Συμβούλιο και να αναλάβω Πρόεδρος. Έτσι και έγινε, μπήκα ενεργά στο κομμάτι του Συλλόγου και προσπάθησα να βοηθήσω ώστε να ανέβει το πολιτιστικό επίπεδο της ευρύτερης περιοχής Ροδόπολης, με τη βοήθεια της Μαρίας Καλτσά, που πρωτοστάτησε για να στηθεί και να λειτουργεί μέχρι και σήμερα το Τμήμα Ζωγραφικής του Συλλόγου, αλλά και την Ουρανία Ζαχαράκη, η οποία ήταν η μοναδική -τότε- χοροδιδάσκαλος του Συλλόγου, με το Μακεδονικό Χορευτικό Τμήμα, αλλά και το πρωτοπόρο Λαϊκό. Σήμερα ο Πολιτιστικός Σύλλογος φαίνεται να βρίσκεται σε μια καλή σειρά και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος για αυτό.

ΕΡ.: Στα τόσα χρόνια που είσαι στη Ροδόπολη, τί πιστεύεις ότι έχει αλλάξει στην ευρύτερη περιοχή Ροδόπολης;
Κ.Ψ.: Πιστεύω ότι τώρα φτιάχνεται η σύγχρονη Ροδόπολη. Η ευρύτερη περιοχή πέφτει διαρκώς, σε κάθε επίπεδο, επαληθεύντας το “κάθε πέρσι και καλύτερα”. Όμως, στη Ροδόπολη φαίνεται ότι έχει ενεργοποιηθεί η νέα γενιά, επιχειρώντας την ανασυγκρότηση του τόπου, όπως είχε γίνει στο διάαστημα του μεσοπολέμου ή και μετά τον εμφύλιο. Και στα άλλα χωριά μπορεί να ασχολούνται νέοι άνθρωποι, αλλά -ειδικά επί δήμου Κερκίνης- η Ροδόπολη δεν είχε την πολιτική κάλυψη της Δημοτικής Αρχής και η κάθε δράση ήταν καθαρά αποτέλεσμα αυτοδιάθεσης και προγραμματισμού των εθελοντών.

ΕΡ.: Οι δικοί σου άνθρωπο, στις Σέρρες, τί λένε για το ότι έχεις μείνει τόσα χρόνια στη Ροδόπολη;
Κ.Ψ.: Πραγματικά, κάποιοι ήταν εξοργισμένοι με την επιλογή μου! Με στερούνταν και δεν το κατανοούσαν. Στην αρχή, νόμιζαν ότι ήταν ένα καπρίτσιο, μια τρέλα και μου έλεγαν “άντε, γύρνα, τελείωσε το ανέκδοτο”. Μετά, όταν με είδαν να ασχολούμαι και με τους τοπικούς Συλλόγους, κατάλαβαν ότι έμπαινα πιο βαθεία στον τρόπο ζωής της τοπικής κοινωνίας. Ήταν μια μεγάλη έκπληξη για όλους -και για μένα! Ήρθα για δύο χρόνια και είμαι ήδη δώδεκα! Και πόσο θα μείνω ακόμη, αυτό το ξέρει μόνο ο Θεός…

…έμεινα στη Ροδόπολη και από αντίδραση,
για να μη γίνει το κέφι μερικών...

ΕΡ.: Εντυπωσιακό, έτσι;
Κ.Ψ.: Η ζωή η ίδια με κράτησε εδώ. Στα πρώτα δύο χρόνια δεν είχα προλάβει να ολοκληρώσω αυτό που είχα στο νου μου, ως το έργο που θα ήθελα να επιτελέσω. Έτσι, στις αμέσως επόμενες κρίσεις Διευθυντών, μπήκα στον πειρασμό και είπα ότι θα συνέχιζα για άλλα τέσσερα χρόνια. Τότε, το σχολείο δεν είχε στέρεες βάσεις, δεν είχε φτάσει στο σημείο αυτοδυναμίας, που εγώ επιθυμώ να έχει. Και μέχρι σήμερα, εξακολουθώ να αγωνίζομαι για να στρώσω τα πράγματα. Πάντως, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, αν δεν υπήρχε αυτή η κόντρα και η αντίδραση από ορισμένα “κέντρα”, πιστεύω ότι θα είχα φύγει. Έμεινα και από αντίδραση, για να μη γίνει το κέφι μερικών.

ΕΡ.: Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο πρόβλημα της ευρύτερης περιοχής Ροδόπολης;
Κ.Ψ.: Η απόσταση από το κέντρο. Οι κάτοικοι της περιοχής υιοθέτησαν μέσα τους την έννοια της απομακρυσμένης παραμεθορίου και παραδόθηκαν, προ πολλού. Βέβαια, κατά το παρελθόν, υπήρχαν περίοδοι όπου οι μπάρες απαγόρευαν συγκεκριμένες μετακινήσεις. Όμως, αυτό δεν μπορεί να είναι δικαιολογία… Από την άλλη, η κρίση επηρεάζει αργά την περιοχή, με αποτέλεσμα να μην είναι άμεσα ορατές οι επιπτώσεις της. Σταδιακά, ωστόσο, υπάρχουν τομείς που έχουν “βουλιάξει”, όπως είναι κάποια επαγγέλματα, αλλά ακόμη και οι γάμοι κι οι γεννήσεις! Αργά ή γρήγορα, πρέπει να καταλάβουν οι δημότες του πρώην δήμου Κερκίνης, ότι ζουν σε μια περι0χή ευλογημένη και πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους!! Να πάψουν να συμπεριφέρονται στείρα τοπικιστικά, σαν κάτοικοι των χωριών τους, αλλά να επιζητούν την τοπική ανάπτυξη, μέσα από τη σύνθεση των χωριών της Δημοτικής Ενότητας Κερκίνης. Αν δεν το καταλάβουν αυτό οι κάτοικοι του πρώην Δήμου Κερκίνης, δυστυχώς, θα καταντήσουμε ο φτωχός συγγενής του Δήμου Σιντικής. Θα είμαστε η “γκρίζα ζώνη” ενός χαώδους σε έκταση δήμου. Αν δεν υπάρξει σύμπραξη και ενότητα μεταξύ των κατοίκων της Δημοτικής Ενότητας Κερκίνης, δυστυχώς, το μέλλον της περιοχής προδιαγράφεται ζοφερό…

ΕΡ.: Κάνοντας έναν απολογισμό, στα όσα χρόνια είσαι εδώ, το πρόσημο είναι θετικό ή αρνητικό;
Κ.Ψ.: Αυτό θα το δείξει η Ιστορία. Στα εξήντα μου μπορεί να έχω αλλάξει άποψη, αλλά μέχρι στιγμής το πρόσημο είναι θετικό. Η επαρχία σού δίνει την ευκαιρία να κάνεις πράγματα, χωρίς τη μίζερη ρουτίνα της πόλης. Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να απαντήσω στο π0ια είναι η πιο ευχάριστη και η πιο δυσάρεστη στιγμή μου στη Ροδόπολη. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια στιγμή.

ΕΡ.: Θεωρείς τον εαυτό σου Ροδόπολίτη;
Κ.Ψ.: Όχι! Αν και οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν ότι “ανδρών επιφανών, πάσα γη τάφος”, ο μεγάλος Γκάτσος είπε την περίφημη κουβέντα “πατρίδα του ανδρός είναι εκεί όπου γεννήθηκε”. Ως εκ τούτου, η πατρίδα μου είναι οι Σέρρες. Η μητρώα γη είναι η πόλη των Σερρών και η δεύτερη πατρίδα μου, με τα καλύτερα χρόνια της μετεφηβείας μου, είναι η Αθήνα. Στη Ροδόπολη έχω την πιο μακρά θητεία μου, διαμένοντας μάλιστα και στην περιοχή.

…Θα νιώσω ότι η Ροδόπολη λειτουργεί
ως ένας υγιής και ενιαίος κοινωνικός ιστός,
όταν θα δω περισσότερο κόσμο στην εκκλησία του χωριού,
κάθε Κυριακή!

ΕΡ.: Ένα μήνυμα για τους αναγνώστες του rodopolis.net;
Κ.Ψ.: Ίσως πρόκειται για την πιο πρωτοποριακή ιστοσελίδα της ελληνικής περιφέρειας. Τέτοια προσπάθεια παρουσίασης μιας μικρής περιοχής, αξίζει τουλάχιστον συγχαρητήρια και στήριξη από όλους μας. Από την άλλη, θα νιώσω ότι η Ροδόπολη λειτουργεί ως ένας υγιής και ενιαίος κοινωνικός ιστός, όταν θα δω περισσότερο κόσμο στην εκκλησία του χωριού, κάθε Κυριακή!

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν, μπορείτε να δείτε τον Κώστα Ψαθά, σε διάφορες εκφάνσεις της κοινωνικής του παρουσίας και δράσης στη Ροδόπολη. Από φροντιστής του γηπέδου, μέχρι εκπρόσωπος του σχολείου του στην παρέλαση και από διοργανωτής πολιτιστικών εκδηλώσεων, μέχρι τον άνθρωπο που ψήνει και απολαμβάνει το τσιπουράκι του στο καταφύιο του Ορειβατικού Συλλόγου, στο Μπέλες..