Στο βιβλίο των Κριτών της  Παλαιάς Διαθήκης  (Θ, 7-15) ιστορείται ο Ιωάθαμ, ο μόνος διασωθείς από το μακελειό των 70 αδελφών που προκάλεσε ο αιμοσταγής αδερφός τους  Αβιμέλεχ. Ο δράστης ήταν φίλαρχος, φιλάργυρος, δημοκόπος, μοχθηρός, προωθούμενος από ποταπούς και θρασείς, τους οποίους μίσθωνε με το ιερό χρήμα του λαού. Οι κάτοικοι όμως της Συχέμ, δηλαδή ο ιουδαϊκός λαός ανακήρυξαν βασιλέα τον δολοφόνο παρά τα κακουργήματά του. Την εγκληματική προτίμηση των Συχεμιτών κατακεραύνωσε ο επιζήσας της σφαγής Ιωάθαμ. Και  προέβλεψε ότι η πόλη τους θα καεί από τον δολοφόνο που εξέλεξαν βασιλιά του Ισραήλ, γεγονός που επαληθεύτηκε. Με παραβολικό λόγο υπενθύμισε στον εκλέκτορα λαό τις αλήθειες που, ιδίως  σε ώρες εκλογών, αυτός  ξεχνά : Τα δέντρα αποφάσισαν να ανακηρύξουν βασιλιά και πρότειναν το υψηλό αξίωμα πρώτα - πρώτα στην ελιά. Αυτή αποποιήθηκε με το αιτιολογικό ότι δεν επιθυμεί να εγκαταλείψει τους καρπούς της με τους οποίους οι άνθρωποι δοξάζουν τον Θεό και να επιδεικνύεται ως βασίλισσα των άλλων δέντρων. «Πορεύομαι κινείσθαι επί των ξύλων;» ρωτά και αρνείται το ύπατο αξίωμα.

          Τότε τα δέντρα στρέφονται προς τη συκιά, αλλά εισπράττουν την ίδια άρνηση. Τέλος απευθύνονται στην άμπελο για να ακούσουν τρίτο «όχι».  Ελαία , συκή , άμπελος απέρριψαν τις δελεαστικές προτάσεις να βασιλεύσουν. Οι τρεις κατά συρροήν αρνήσεις των σημαντικών, των καρποφόρων, οδήγησαν τα δέντρα ( = το εκλογικό σώμα) να προσφέρουν το «δαχτυλίδι» της εξουσίας στο πιο ασήμαντο φυτό, την μωροφιλόδοξη αγκαθιά. Η ράμνος, όπως ονομάζεται στην ορολογία των Εβδομήκοντα το αγκάθι, ως εψηφισμένη βασίλισσα κάλεσε τους υπηκόους της να την προσκυνήσουν. «Δεύτε υπόστητε εν τη σκιά μου». Και αν δεν το κάνουν, θα τους κάψει η φωτιά της. «Ει μή, εξέλθοι πυρ απ’ εμού» !

O (αδίκως) παρεξηγημένος μακαριστός ιεράρχης Φλωρίνης Αυγουστίνος, οξυδερκής και ασυμβίβαστος επιχειρεί μια συναρπαστική μετάπλαση-αναπαράσταση και παραβολική μεταφορά στα καθ΄ ημάς του παλαιοδιαθηκικού μύθου στο μελέτημά του: «Βασιλεύει το αγκάθι».

Όλα τα δοκίμια του τόμου αντιμάχονται κάθε αυτοκτονιακό finis Greciae.

Ο Γάλλος απεσταλμένος του Κωλέτη στον Μακρυγιάννη του πετάει πως « ένα θα σας βλάψει εσάς, το κεφάλαιο της θρησκείας όπου είναι αυτή η ιδέα σε σας πολύ τυπωμένη». Και η κοφτερή απόκριση του στρατηγού, που αναδεικνύει η ανάλυση του ιεράρχη: «Χωρίς αρετή και θρησκεία δεν σχηματίζεται κοινωνία ούτε βασίλειον. Και πράγμα τζιβαϊρικόν πολυτίμητο, όπου το βαστήξαμεν εις την τυραγνία του τούρκου δεν το δίνομεν τώρα, ούτε το καταφρονούμεν οι Έλληνες».

Δυστυχώς αυτές οι αλήθειες  στις πονηρές ημέρες μας αφήνουν παγερά αδιάφορους τους πολλούς και πρωτίστως  όσους φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν. Από την μία ως την άλλην «άκρα»…

Μεθαύριο έχει μείζονα σημασία, το νέο σχήμα εξουσίας να προσγειωθεί ομαλά στην πραγματικότητα, που μόνο ομαλή δεν λογίζεται.

Γνωρίζουμε την πραγματικότητα. Δεν περιμένουμε θαύματα. Αλήθεια θέλουμε, αποφασιστικότητα και τόλμη. Η χώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα με τα μνημονιακά δεσμά, οι δανειστές διψούν αίμα. Η απαγκίστρωσή μας από τα δεσμά απαιτεί ηράκλεια βούληση.

Η Ευρώπη παραπαίει. Η δολοφονική τάξη που επιβάλλει με την θηριώδη λιτότητα ο πανγερμανισμός και ο διαρκώς ανδρούμενος τζιχαντισμός, φαινόμενα που εξέθρεψε η ίδια στα παρακμιακά της θερμοκήπια υπονομεύουν την έξοδο από το τέλμα και την ανάπτυξη. Ο Σόιμπλε θα εξακολουθήσει να δρα ανενόχλητος σε ρόλο Μεγάλου Ιεροεξεταστή. Θρυλείται ότι η νέα κατάσταση έχει ήδη εξασφαλίσει ένα modus operandi και viverdi με τους δανειστές και τους πολιτικούς τους εταίρους. Θα φανεί στη πράξη.

          Είναι πάντως αναγκαίο να απαλλαγούν πια οι πάντες από το σύνδρομο αριστερά – δεξιά. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης μας το είχε πει εδώ και 30 χρόνια ότι «ο διαχωρισμός αριστερά –δεξιά, τόσο στη Γαλλία όσο και αλλού, δεν αντιστοιχεί ούτε στα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας, ούτε σε ριζικά αντίπαλες πολιτικές επιλογές».

          Το μείζον ωστόσο πρόβλημά μας ήταν, είναι και θα είναι η εθνική μας ασφάλεια απέναντι στον κλιμακούμενο τουρκικό στρατιωτικό εκβιασμό. Πώς θα αντιμετωπιστεί αυτός από πολιτικούς αν δεν πιστέψουν στην ύπαρξή του και επομένως  στην ανάγκη δυναμικής  αποτροπής του; Αυτό είναι το μέγα ζητούμενον.

Σ.Π.