Γράφει ο Δημήτριος Λαμπρινίδης, Απόφοιτος Πολιτικής Επιστήμης ΔΠΘ, Τέως Πρόεδρος Συλλόγου Φοιτητών Πολιτικής επιστήμης, «Ελ. Βενιζέλος», Μέλος του Επιστημονικού Ομίλου Νέων Ελλήνων Πολιτικών Επιστημόνων

Το σημερινό «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού, δεν ήταν Συριζαικής και Αριστερής προέλευσης. Ήταν απόδειξη ότι στις προσβολές και απειλές, οι Έλληνες απαντάμε με δημοκρατία. Ήταν ριζοσπαστική απόδειξη πως θέλει «αρετή και τόλμη η ελευθερία» και πως «άξιον εστί το χέρι που επιστρέφει από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει ποιος αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει ποιό το "νυν" και ποιο το "αιέν" του κόσμου».

Κάνεις νομπελίστας των οικονομικών, κυβερνητικός εκπρόσωπος, μέλος της αντιπολίτευσης, απλός πολίτης, δεν γνώριζε αυτές τις μέρες τις επακριβείς συνέπειες του «ΝΑΙ» και του «ΟΧΙ». Το μόνο που κάποιοι διαφαινόταν πως γνώριζαν, ήταν πως ακόμη και στην περίπτωση υπερψήφισης του «ΝΑΙ», διασαφηνιζόταν ότι η συμφωνία θα ήταν επίπονη και καταδικαστική για το μέλλον της πατρίδας όλης. Επομένως, έπρεπε κάποιοι «επαγγελματίες» και «βαρόνοι» της σύγχρονης Ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας, να φοβηθούν ένα λαό που δεν έχει πια τίποτα άλλο να χάσει και να κατανοήσουν πως οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται τους λαούς και όχι το αντίστροφο.

Τάχθηκα μαζί με τις περισσότερες κοινωνικές ομάδες ανοικτά και δημοσίως υπέρ του «ΟΧΙ», παρά την όποια δριμεία κριτική έχω ασκήσει στην τωρινή κυβέρνηση, με σκοπό να ελαχιστοποιήσω τις δυνατότητες μονόφθαλμου και χωρίς επιχειρήματα επηρεασμού, υπέρ του «ΝΑΙ», από τα όποια κεφαλαιούχα συμφέροντα των Μ.Μ.Ε. και όχι μόνο. Βρέθηκα μαζί με πολλούς συμπολίτες στην πρώτη γραμμή του αγώνα, για να διασαφηνίσω πως οι υπέρμαχοι του «ΟΧΙ», θέλουμε την Ελλάδα εντός Ευρώ και Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά όχι με κάθε κοινωνικό και δημοσιονομικό κόστος. Δημοσίως τόνισα πως βάσει του ιδεολογικού και επιστημονικού μου υποβάθρου, η επικείμενη ψήφος στο «ΟΧΙ», θεωρήθηκε ατομικά ως η ιδανικότερη ηθικό-ιδεολογικά στο δημοψήφισμα, καθώς φάνηκε ως δημιουργικά πιεστική και μη υποχωρητική, για ένα λαό που έχει μάθει να παλεύει στα «ίσια» με τον κάθε είδους αντίπαλο «Γολιάθ» και στο τέλος να ευημερεί.

Τάχθηκα μαζί με τα περίπου 2/3 των συμπολιτών μου πανελληνίως και το 75% των νέων ηλικίας 18-29 ετών υπέρ του «ΟΧΙ», ισχυριζόμενος ότι οι πολιτικές του «ΝΑΙ σε όλα», αντί να ελαφρύνουν την οικονομική αστάθεια στη χώρα μας και το τεράστιο χάσμα κοινωνικό-οικονομικής ανισότητας, τα διεύρυναν, μπορεί και εσκεμμένα και μετατοπίστηκαν σε «μαγείρεμα» στατιστικών, με σκοπό να φανούν ψευδώς επιτυχείς. Δημοσίως στήριξα το «ΟΧΙ», διότι το είδα σαν έξυπνη πιεστικά διπλωματική δίοδο, σε ένα δρόμο “Win-Win” και καλύτερης συμφωνίας, ενός κράτους που μπορεί να είχε ενδεχομένως κάτι να χάσει, αλλά ενός λαού που του είχαν ήδη στερήσει τα βασικά βιοτικά και συνταγματικά του δικαιώματα και ήθελε να ξεφύγει από το σώσιμο των τραπεζών και να ασχοληθεί επιτελούς με τη δική του βιωσιμότητα.

Η Ευρωπαική ήπειρος, που εξέλαβε όνομα αρχαιοελληνικής προέλευσης, με στόχο το μετέπειτα Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, να λάβει ιδεολογική-νομιμοποιητική βάση, σε μία δημοκρατική και φιλελεύθερη ένωση, η οποία όμως κοινοτική Ένωση σταμάτησε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών της, καρτελοποιήθηκε και κατήντησε έρμαιο των στυγνών νεοφιλελεύθερων δράσεων, που στο βωμό του κέρδους, τίθενται υπέρ της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σ’ αυτό έπρεπε κάποια στιγμή να υψωθεί ένα σύσσωμο και μαζικό ανθρώπινο και αγωνιστικό τείχος, που ξεκίνησε από τους θιασώτες του «ΟΧΙ» στην Ελλάδα και συνεχίστηκε από αυτούς των άλλων Ευρωπαϊκών κρατών. Χιλιάδες Ευρωπαίων πολιτών διαδήλωσαν και αγωνιστήκαν αποκλειστικά προς αυτή την κατεύθυνση, κάτι που βέβαια δεν δημοσιοποιήθηκε από τα Μ.Μ.Ε. του Μπόμπολα, Κυριακού, Βαρδινογιάννη και των άλλων ιδιωτών μεγαλοκαναλαρχών, εξακριβώνοντας με αυτό τον τρόπο, ακόμη περισσότερο, τα υγιή  αγωνιστικά ιδεολογικά θεμέλια, του σύγχρονου «1-1-4» και της νεότερης «17 Νοέμβρη».

Η κυβέρνηση παρά τα τραγικά λάθη της, όπως η μη έγκαιρη σύσταση της Εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης, η κατανάλωση πολύτιμου χρόνου και η συμβολή της σε ένα δίπολο εθνικού διχασμού, έχει για πρώτη φορά, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες, διπλή και διττή υποστήριξη, μέσα σε διάστημα 6 μηνών, προς την κατεύθυνση του «Μένουμε στην Ευρώπη και την αλλάζουμε». Αυτός ο εθνικός διχασμός, που όλοι συμβάλλαμε αρνητικά με το δικό μας λιθαράκι, πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγει τη δική του «Μικρασιατική Καταστροφή». Πρέπει λοιπόν να είμαστε στις επάλξεις για στηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια και να κατανοήσουμε ότι οι μεγαλύτεροι κοινωνικοί αγώνες κερδήθηκαν με ανυπακοή και ρήξη. Όλοι μαζί οι Έλληνες και του «ΝΑΙ» και του «ΟΧΙ», με σεβασμό στις θεσμικές και συνταγματικές αρχές, κρίνεται δέον να σταθούμε ως στήριγμα στην πλειοψηφική απόφαση του λαού και να προσπαθήσουμε για τερματισμό των απεχθών, μη βιοτικών και παράνομων υφεσιακών, μνημονιακών και αντιλαϊκών πολιτικών, καθώς ο λαός αποφάσισε γι’ αυτή τη στάση, κι ο λαός είμαστε εμείς και κανένας κομματικός μηχανισμός, όπως ο Σύριζα ή οι ΑΝ.ΕΛ.

Είναι σαφώς κρίσιμο και καθόλα ηθικό για τον κάθε Έλληνα πολίτη, να έχει το "πολιτικό και πολιτειακό σθένος" να στηρίξει την οποιαδήποτε κυβερνητική διαπραγματευτική γραμμή, που δεν θα προσκυνά τους Ευρωπαίους εταίρους, αλλά που παραλλήλως θα σέβεται τις θεμελιώδεις και πραγματικές αρχές της "Ευρώπης των λαών" και θα διασφαλίζει την παραμονή της χώρας μας στο "Ευρωπαϊκό οικονομικό και πολιτικό φόρουμ", ασχέτως ιδεολογικών και κομματικών αποχρώσεων που έχει. Είθε το «ΟΧΙ» να αποβεί από δημιουργικά ασαφές, σε κοινωνικοοικονομικά επιτυχές και να φανεί ως ρεαλιστικότερα καλύτερη απόφαση από το «ΝΑΙ», ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε στην Ελλάδα που αρμόζει στην αξιοπρέπεια, στην ιστορία και στην αγωνιστικότητα των Ελλήνων.