Γράφει ο Δημήτριος Β. Λαμπρινίδης, Απόφοιτος Πολιτικής Επιστήμης ΔΠΘ, Τέως Πρόεδρος Συλλόγου Φοιτητών Πολιτικής επιστήμης, «Ελ. Βενιζέλος», Μέλος του Επιστημονικού Ομίλου Νέων Ελλήνων Πολιτικών Επιστημόνων

Ελλάδα, 6 Ιουλίου 2015. Μετά από έξι χρονιά υφεσιακών και μνημονιακών πολιτικών, ο λαός έχει ήδη αποφασίσει αμεσοδημοκρατικά, για το πώς θέλει να κινηθεί η κυβέρνησή του στις πιο κρίσιμες διακυβερνητικές διαπραγματεύσεις, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη σύγχρονη ιστορία του. Αποζητά μία πιο βιώσιμη, μνημονιακή έστω, συμφωνία, θέλει επιβεβαίωση της Ευρωπαϊκής του πορείας και απορρίπτει τις παλαιότερες διαπραγματευτικές πολιτικές. Στυλοβάτης και θεματοφύλακας αυτής της απόφασης, φαίνεται πως είναι ο Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, που παρά τις κριτικές για ανώριμη πολιτική, αποδεικνύει θα λέγαμε, ένας είδος πολιτικής ευφυΐας.

Πιο συγκεκριμένα, μετά τις φετινές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, συστήνεται ένα υπουργικό συμβούλιο, με τον διάσημο οικονομολόγο κ. Γιάνη Βαρουφάκη, να αναλαμβάνει Υπουργός Οικονομικών και «πρωτοπαλίκαρο» της νέας διαπραγματευτικής ομάδας. Η τοποθέτηση αυτή από τον Πρωθυπουργό, βάσει των σημερινών εξελίξεων, δεν κρίνεται τυχαία. Πρόκειται για ένα άτομο που μπορεί να διεθνοποιήσει το Ελληνικό ζήτημα οικονομικής κρίσης, να ευαισθητοποιήσει πολίτες ξένων χωρών, που απεχθάνονται τις αρνητικές επιπτώσεις της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας και να έρθει σε ρήξη, λόγω του ιδεολογικού υποβάθρου, με τους «κακούς» τεχνοκράτες-δανειστές. Παράλληλα, ψηφίζεται Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, έπειτα από πρόταση του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και των ΑΝ.ΕΛ, ένας άνθρωπος με μετριοπαθείς φιλελεύθερες απόψεις και υπερασπιστής της Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Ακολουθεί ένα εξάμηνο, κυρίως απαθούς κυβερνητικής πολιτικής, που διακινδυνεύει τη ρευστότητα της Ελληνικής οικονομίας και φοβίζει πολλούς για «εκούσια» έξοδο της χώρας από την Ευρωπαική Ένωση και την Ευρωζώνη. Λαμβάνει χώρα ένα δημοψήφισμα, που αν και απορρίπτει τις παλαιές διακυβερνητικές πολιτικές, οδηγεί τον ΠτΔ να «κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου» για παραμονή της χώρας στο Ευρωπαϊκό οικονομικό φόρουμ και τον  κ. Βαρουφάκη, μετά από συζήτηση με τον Πρωθυπουργό, σε παραίτηση. Όσο «συνομοσιολογικό» μπορεί να ακουστεί, αυτά μάλλον συνδέονται αρκετά. Συνδέονται διότι οι τοποθετήσεις από τον Πρωθυπουργό, των δύο παραπάνω πολιτικών προσώπων, σε αυτές τις καίριες θέσεις, του διασφαλίζουν, τη «φίμωση» των αντιπολιτευτικών εσωκομματικών φωνών και την ελάφρυνση του κινδυνολογικού κλίματος της Ελληνικής κοινωνίας. Του δίνουν δηλαδή το δικαίωμα να το «παίξει» και φάρος ιδεολογίας, σαν αρχηγός του κόμματός του και πατριώτης Πρωθυπουργός, που σέβεται τα αιτήματα της κοινωνίας, περισσότερο από τις «Συριζαικές» απόψεις.

Όλα αυτά σχετίζονται με το ότι μάλλον ο κ. Τσίπρας, είχε προσχεδιάσει τακτικά το δημοψήφισμα και τί θα επακολουθούσε αυτού, θέλοντας να φαντάζει και ιδανικός κομματικός αρχηγός και ηθικός Πρωθυπουργός. Γνώριζε ότι η χώρα χρειαζόταν δημοσιονομικά, ένα ακόμη μνημόνιο, αλλά ήθελε να αποποιηθεί των ευθυνών γι’ αυτό και μετέπειτα να λάβει μία καλύτερη συμφωνία. Το εύφορο έδαφος για να γίνουν όλα αυτά, του δόθηκε προκαλώντας για διάστημα τεσσάρων περίπου μηνών, επιτηδευμένη ρήξη με τους δανειστές σε κάθε «EUROGROUP», φοβίζοντας τους για ένα «GREXIT», αλλά γνωρίζοντας ότι ο ανώτερος Έλληνας πολίτης, ο ΠτΔ, θα του το απαγόρευε με το θεσμικό του ρόλο. Έτσι, «έκαψε» τον «ακραίο» για τους Ευρωπαίους και «αποδιοπομπαίο τράγο» για εκείνον, κ. Βαρουφάκη, προέβη επιτέλους, τη σωστή γι’ αυτόν χρονικά στιγμή, στο να καλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών και να μοιράσει την «πίτα των ευθυνών» και διατήρησε την εσωκομματική ομόνοια μεταξύ των συνιστωσών του και τη λαϊκή υποστήριξη.  

Θα μπορούσε να ειπωθεί λοιπόν, ότι όλοι στην πολιτική είναι «αναλώσιμοι» και πως όλα λαμβάνουν χώρα έως ένα σημείο προσχεδιασμένα. Ο κ. Βαρουφάκης αποτελεί τρανό παράδειγμα εσκεμμένης θυσίας και νεότερης «Ιφιγενοποίησης» πολιτικού και η αντικατάσταση του από τον μετριοπαθή και πιο «αγαπητό» στους δανειστές κ. Τσακαλώτο, εκμαιεύει όλες εκείνες τις ελπίδες για μία αμοιβαία υποχωρητική, αλλά  μη καταδικαστική για τη χώρα, συμφωνία. Ο Πρωθυπουργός, διαφαίνεται ότι θυμίζει περισσότερο από ποτέ, μεγάλες Ελληνικές πολιτικές προσωπικότητες που πέρασαν από το ίδιο αξίωμα, με ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα, όμως η μελλοντική επιτυχία του δεν είναι δεδομένη, αλλά λογικά έγκειται πάλι στην προσχεδιασμένη τακτική διαχείρισης των μετέπειτα καταστάσεων.