Στο χθεσινό μου άρθρο επισήμανα ότι η κυβέρνηση διαθέτει τόσο την δεδηλωμένη όσο και την εμπιστοσύνη της συντριπτικής πλειοψηφίας της Βουλής στο βαθμό που στόχο έχει την καλύτερη δυνατή εφαρμογή της συμφωνίας με τους εταίρους και την έξοδο της χώρας από την κρίση. Το δεύτερο είναι προφανές, μετά τον πρωτοφανή αριθμό ψήφων που συγκέντρωσε το νομοσχέδιο για τα προαπαιτούμενα. Το πρώτο, η δεδηλωμένη, προκύπτει από το σύνταγμα: ψηφοφορία εμπιστοσύνης δεν προβλέπεται προ της παρόδου 6 μηνών από την προηγούμενη, άρα όχι πριν τα μέσα Αυγούστου. Ακόμη, όμως, και αν ζητηθεί ψήφος εμπιστοσύνης θεωρώ βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα τη λάβει: ουδείς εκ των διαφωνούντων δεν θέλει να γίνει ιδανικός -πολιτικός- αυτόχειρ!

Όμως, τα σενάρια περί εκλογών το Φθινόπωρο όχι μόνον δεν διαψεύδονται, αλλά ενισχύονται και τείνουν να μετατραπούν σε αυτό-επαληθευόμενη προφητεία, αφού όλοι θα προεξοφλήσουν την διεξαγωγή τους. Βεβαίως, αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν αντέχει το ρόλο του ηγέτη -ένα ρόλο που ίσως δεν επέλεξε αλλά η μοίρα τον αναγκάζει να παίξει- ουδείς μπορεί να τον εμποδίσει να προκηρύξει εκλογές και, ακόμη και αν τις κερδίσει -όπερ πιθανότερο- να έχει χάσει το μεγαλύτερο πολιτικό στοίχημα από το 1974 μέχρι σήμερα!

Το στοίχημα δεν είναι άλλο από την συνολική επανεκκίνηση της χώρας:

α. ΘΕΣΜΙΚΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ, δηλαδή νέο προεδρικό πολίτευμα, το οποίο λόγω του πλήρους διαχωρισμού των εξουσιών προσφέρει, αφ’ ενός, όλη την πολιτική σταθερότητα που απαιτεί η εφαρμογή των μεγάλων αλλαγών και, αφ’ ετέρου, την δυνατότητα δημιουργίας κατά περίπτωση πλειοψηφίας βουλευτών επί συγκεκριμένων νομοθετημάτων. Η διαδικασία του δημοψηφίσματος μπορεί κάλλιστα να αξιοποιηθεί για την λήψη άμεσης, σαφούς και οριστικής λαϊκής εντολής, με παράκαμψη του προβληματικού άρθρου 110 του Συντάγματος.

β. ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ, δηλαδή μια γενναία Φορολογική Σεισάχθεια για τα συσσωρευμένα χρέη και μια φορολογική επανεκκίνηση από μηδενική βάση με την εισαγωγή ενός λιτού και δίκαιου φορολογικού συστήματος πλήρους και καθολικής εκπτώσεως των δαπανών από το εισόδημα και χαμηλών συντελεστών, ώστε να μην υπάρχει κίνητρο για φοροδιαφυγή ή/και φοροκλοπή και να μην εμποδίζεται η ανάπτυξη της οικονομίας!

γ. ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ, δηλαδή την πλήρη κατάργηση του σημερινού, αντιαναπτυξιακού, ακριβού και αναποτελεσματικού συστήματος των υποχρεωτικών εισφορών σε ταμεία ελεγχόμενα από το Δημόσιο. Η πρόταση του Στέφανου Μάνου για ενιαία ελάχιστη σύνταξη από το δημόσιο σε όλους, χωρίς εισφορές, θα κοστίζει στον προϋπολογισμό λιγότερο από το σημερινό διάτρητο και άδικο σύστημα. Η άμεση ανακούφιση των επιχειρήσεων και των επαγγελματιών θα έχει εκπληκτική αναπτυξιακή επίδραση τόσο στην παραγωγή όσο και στην κατανάλωση, με αποτέλεσμα την αύξηση των φορολογικών εσόδων και την άνετη χρηματοδότηση του νέου συστήματος.

δ. ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, δηλαδή άμεση χρηματοδότηση των παραγωγικών κλάδων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και κεφαλαιακή χρηματοδότηση. Αυτό σημαίνει πλήρη παράκαμψη του τραπεζικού συστήματος, το οποίο για αρκετά χρόνια θα αδυνατεί να ανταποκριθεί στον αναπτυξιακό του ρόλο, τουλάχιστον μέχρι να αποκτήσει πάλι την εμπιστοσύνη των καταθετών, αλλά και να υπερβεί το σοκ της κρίσεως και των κεφαλαιακών περιορισμών. Τα κεφάλαια για την χρηματοδότηση της παραγωγής μπορούν να προέλθουν από συγκεκριμένες και διαφορετικές πηγές, όπως η Ε.Ε. (Σχέδιο Γιούνκερ), η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (Ε.Ι.Β.) και τα ελληνικά κεφάλαια που είναι τοποθετημένα σε τράπεζες του εξωτερικού, αφού βεβαίως αμνηστευθούν και επιτραπεί η επιστροφή τους υπό συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις με ταυτόχρονη αποζημίωση των Ελλήνων ομολογιούχων που επλήγησαν από το –αναγκαστικώς άδικο- P.S.I. Πως θα γίνουν όλα αυτά, αναλυτικώς στο επόμενο κείμενό μου.