Αξίζει να σημειωθεί ότι η πλειονότητα των κατοίκων του χωριού, οι οποίοι με προθυμία προσέφεραν από το υστέρημά τους, προέρχονται από προσφυγικές οικογένειες που βρήκαν καταφύγιο στη μητέρα-Ελλάδα είτε από την   Βόρεια Ανατολική Ρωμυλία (από τα χωριά Άσπρος, Χότζακιοβ, Κουρή και Κόζακος περιοχής Βάρνας) είτε από την Ανατολική Θράκη ( από τις περιοχές Τσιφλίκιοϊ, Τσελέπκιοϊ της Τσαταλτζας και Μαγκριώτισσα Τσακλί της Βιζύης των Σαράντα Εκκλησιών) τη Μικρασία και τον Πόντο είτε είναι Έλληνες Σαρακατσάνοι εκδιωγμένοι από την περιοχή της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, κυρίως από την περιοχή της Βαρντάρσκα.

Οι Έλληνες όμως γνωρίζουμε καλά την προσφυγιά και τον πόνο της απώλειας, έχει περάσει στο DNA μας μέσα από τις διηγήσεις των παπούδων και των γιαγιάδων μας, όπως γνωρίζουμε καλά κι από μετανάστευση. Γνωρίζουμε ακόμα κι από συμπόνοια, είναι το δόγμα της θρησκείας μας η αγάπη προς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, ας θυμηθούμε πώς σώθηκαν την περίοδο της Κατοχής τόσοι συνάνθρωποί μας από εκτελέσεις και κρεματόρια- ποιον ένοιαξε αλήθεια αν ήταν αλλόθρησκοι-και είναι αδιανόητο να γνωρίζουμε ότι σήμερα στο σπίτι μας μέσα, στην ίδια μας την πατρίδα υπάρχουν άνθρωποι που γλύτωσαν από τη φρίκη του πολέμου, και μάλιστα του πιο φοβερού, αυτού που γίνεται στο όνομα ενός θεού που επιζητά το αίμα των αθώων με τον πιο ειδεχθή τρόπο, άνθρωποι που βίωσαν ό,τι πριν ένα αιώνα περίπου οι δικοί μας πρόσφυγες από τα Ελληνικά μέρη της Μ. Ασίας και του Πόντου και να αφήνονται στην τύχη τους. Ο Ελληνικός λαός θα δώσει σίγουρα ένα βροντερό παρόν στην ανθρωπιά και τις αξίες του.

Γραφεί ο Χρήστος Α. Κατσαρός (Chris Sintiki)