Γράφει ο Γιάννης Δέτσης,

Την περασμένη Κυριακή το ημερολόγιο έγραφε «του Ασώτου», καθώς ήταν αφιερωμένη στην ομώνυμη παραβολή από την Καινή Διαθήκη. Φοβάμαι, ωστόσο, ότι αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει συνολικότερα στις μέρες που διανύει η χώρα.

Με την κυβέρνηση να επιμένει στη διχαστική ρητορική, την οποία ακολουθεί συστηματικά πριν ακόμα την εκλογή της στην εξουσία και την οποία εντείνει, όσο πολλαπλασιάζονται τα αδιέξοδα της πολιτικής της, βρισκόμαστε σήμερα, περισσότερο ίσως και από τον περασμένο Ιούλιο και την περίοδο του Δημοψηφίσματος, σε ένα σημείο κοινωνικής αντιπαλότητας, όπου όλοι εναντιώνονται σε όλους. Η συνοχή της κοινωνίας ναρκοθετείται με τρόπο, που μοιάζει συστηματικός και σχεδιασμένος, με τις κοινωνικές ομάδες να απομονώνονται, αντιμετωπίζοντας άλληλες ως πραγματικούς ή εν δυνάμει εχθρούς.

Με αυτά τα δεδομένα και όσα (αρνητικά) προστίθενται πλέον καθημερινά στον πολιτικό χάρτη, ποια η θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο κλίμα διχασμού, που διαλύει την κοινωνία; Πώς κινείται η Νέα Δημοκρατία απέναντι σε αυτό, που ο πρόεδρός της, Κυριάκος Μητσοτάκης, χαρακτήρισε ως την «πιο ιδεοληπτική κυβέρνηση των μεταπολιτευτικών χρόνων»;

Η Νέα Δημοκρατία επιλέγει την αντιπαράθεση. Επιτίθεται ολομέτωπα στην κυβέρνηση για το Προσφυγικό, τη διαπλοκή, το Ασφαλιστικό και την αξιολόγηση, που οι κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αδυνατούν να κλείσουν. Θα ισχυριζόταν, βεβαίως, κάποιος ότι αυτός ακριβώς είναι και ο πολιτειακός της ρόλος. Στη σημερινή συγκυρία όμως, περισσότερο από ποτέ έχει σημασία πώς διαχειρίζεται το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης τον ρόλο του. Με ποιο ύφος, ποιον τόνο φωνής και, κυρίως, με ποια μηνύματα προς τους πολίτες.

Οι δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της ΝΔ αυτή την εβδομάδα αποκαλύπτουν τη διολίσθηση σε μια τακτική ρεβανσισμού, που, ενώ φαινομενικά στοχεύει κατευθείαν την κυβέρνηση, στην πραγματικότητα - δυστυχώς - αντανακλάται και στην κοινωνία. Σε αυτό το πλαίσιο είδαμε και ακούσαμε τον κ. Δένδια να προβαίνει σε αριθμητικές συγκρίσεις των πνιγμών στο Αιγαίο πριν και κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον κ. Γεωργιάδη να χαρακτηρίζει «αυτοκτονία» την ψήφο που δόθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και πολλά άλλα στελέχη να επιχαίρουν για τη διάψευση των προσδοκιών των αγροτών της χώρας από την κυβέρνηση.

Τέτοιου είδους θέσεις τοποθετούν τους πολίτες (παλιούς ψηφοφόρους της ΝΔ ή μη) στον ρόλο του Ασώτου, που αναμένεται (και καλείται) να επιστρέψει στο «σπίτι». Καλλιεργούν το κλίμα της πόλωσης και σπέρνουν ενοχικά σύνδρομα, τη στιγμή, που η κρίση της ελληνικής κοινωνίας κορυφώνεται δραματικά. Πόσο όμως χρειάζονται κάτι τέτοιο οι πολίτες και η χώρα;

Προφανώς καθόλου. Και η αλήθεια είναι ότι θα περίμενε κανείς από το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να είναι το πρώτο που θα αντιληφθεί πως το πιο αναγκαίο και απαραίτητο σήμερα, τώρα (!), είναι ένα θετικό όραμα. Μια υπόσχεση και ένα σχέδιο ενότητας, με τη δυναμική ενός κινήματος και την πολλαπλασιαστική ισχύ της κοινωνικής αλληλεγγύης. Πρόκειται για τη μία και μόνη εναλλακτική απέναντι στον πανικό, τον αρνητισμό και τον διχαστικό λόγο των κυβερνώντων και, ως εκ τούτου, για ένα διακύβευμα που ξεπερνά τα στενά κομματικά οφέλη.

Η ΝΔ οφείλει, λοιπόν, να ενισχύσει την κριτική της και να εδραιώσει την αντιπολιτευτική της στάση απέναντι στην κυβέρνηση, υιοθετώντας μια θετική πολιτική, στα λόγια και οπωσδήποτε στη συμπεριφορά της. Κι αυτό, αφ' ενός διότι η διχαστική ρητορική είναι το «προνομιακό» γήπεδο της κυβέρνησης και αφ΄ετέρου επειδή κανένα κόμμα (πολλώ δε μάλλον το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης) δεν δικαιούται και δεν ωφελείται υψώνοντας τιμωρητικά το δάκτυλο στους πολίτες. Με άλλα λόγια, δεν είναι οι πολίτες ο Άσωτος Υιός, που αναμένεται να επιστρέψει στη ΝΔ. Είναι η ΝΔ το άσωτο κόμμα, που οφείλει να επιστρέψει στους πολίτες.

Αν φυσικά θέλει να (δια)σωθεί και να σώσει.