Γράφει ο
Νίκος Λυγερός

Όταν βλέπουμε με τι δισταγμό και γραφειοκρατία αντιμετωπίζουμε το θέμα της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου, αναρωτιόμαστε αν αυτή η έννοια της αξιοπιστίας δεν έρχεται αντιμέτωπη με την έννοια της αφθονίας.

Βλέπουμε το ανάλογο φαινόμενο και για την αξιοποίηση των αρχαιολογικών μας χώρων, όπου ο καθένας θεωρεί ότι είναι το τσιφλίκι του και δεν λειτουργούμε αποτελεσματικά. Στο εξωτερικό όταν βρίσκεις τρεις πέτρες, ένα δόντι, αμέσως το αξιοποιούν, γιατί γνωρίζουν την αξία τους και τα οφέλη που προκαλεί αυτή η γνώση στους άλλους.

Εμείς που έχουμε χιλιάδες ευρήματα κι εκατοντάδες αρχαιολογικούς χώρους, τους αφήνουμε στο έλεος του Θεού, λέγοντας ότι δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από το κοινό. Ενώ το ενδιαφέρον προκαλείται από την αξιοποίηση.

Το ίδιο συμβαίνει και για τον τομέα των υδρογονανθράκων, του ζεόλιθου κτλ. Διότι περιμένουμε να υπάρξει πρώτα ενδιαφέρον και μετά αξιοποίηση. Ενώ τα πράγματα είναι εντελώς ανάποδα. Η αξιοποίηση είναι η αρχή και πρέπει να γίνει στρατηγικά, για να προκαλέσει το ενδιαφέρον. Το πρόβλημα είναι ότι η αφθονία, αν και φαίνεται παράδοξο, αποτελεί ένα εμπόδιο. Διότι ο καθένας λέει δεν βαριέσαι ρε παιδί μου, αφού έχουμε τόσα πολλά.