Η κυβέρνηση βρίσκεται ξανά μπροστά στα διλήμματα που για πρώτη φορά αντιμετώπισε η χώρα το 2010. Τότε, που λόγω της υπερχρέωσης και των τεραστίων ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό και στην αξιοπιστία της χώρας, αδυνατούσε να δανειστεί κανονικά από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.

Και σήμερα, ο Ελληνικός λαός καλείται ξανά να πληρώσει.

Εταίροι και Κυβέρνηση, κινούνται σε αποκλίνουσες πορείες, μακράν των πραγματικών αναγκών του Ελληνικού λαού και της χώρας, παίζουν παιχνίδια σκοπιμότητας. Την ίδια ώρα, η αντιπολίτευση μικροκομματικά επιχειρεί να παίξει το «μουτζούρη».

Έτσι, όταν θα έρθει η ώρα της συμφωνίας, το αποτέλεσμα θα απέχει πολύ από το να επιταχύνει την έξοδο της χώρας από την κρίση και να την οδηγήσει με ασφάλεια σε μια βιώσιμη ανάπτυξη.

Και οι μεν και οι δε θα μιλούν για αίσιο τέλος, παραβλέποντας ότι εκθέτουν ακόμη περισσότερο τους Έλληνες στην ανασφάλεια και τη χώρα σε μια άδηλη πορεία.

Οι εταίροι, αντί να εγκαταλείψουν την ευρωπαϊκή πολιτική που επέτεινε τη λιτότητα και την ύφεση, αντί σήμερα να συμβάλλουν στην περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους που θα δημιουργήσει θετικές συνέργειες στις διεθνείς αγορές και στην ανάπτυξη, θέτουν στόχους σε βάθος δεκαετίας που είναι αδύνατον να επιτευχθούν ή τουλάχιστον εδραιώνουν ένα κλίμα ανασφάλειας για το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας, που αποτρέπει τους επενδυτές και υπονομεύει τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας.

Έτσι, ζητούν μέτρα και προκαταβολικά διορθώσεις, που θα καταστούν αναγκαίες υπό το ασφυκτικό βάρος μιας μικρόνοης αντίληψης.

Η επιστροφή στην ανάπτυξη, που θα εξέπεμπε μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση και προς τις αγορές, παραμένει άπιαστο όνειρο.

Η κυβέρνηση από την πλευρά της, παρά τις αλλεπάλληλες υπαναχωρήσεις της, δεν δείχνει να κατανοεί το αδιέξοδο που διαμορφώνεται από τις επιλογές της. Αντί να επικεντρωθεί στην μεταρρυθμιστική προσπάθεια που χρειάζεται το ελληνικό κράτος, ασχολείται με οριακές βελτιώσεις στο δικό της μνημόνιο.

Λάθη επί λαθών και ατελέσφορες επιλογές, οδηγούν σε νέα βάρη που θα επωμιστούν οι Έλληνες, βάρη που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί.

Όλα στο όνομα μιας δήθεν διαπραγμάτευσης, που όπως αποδεικνύεται καθημερινά, ποτέ δεν την έκανε επί της ουσίας, με αξιόπιστο σχέδιο και με προοπτική εξόδου από την κρίση.

Όλα δείχνουν, μια ακόμη πιο επώδυνη πορεία και ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα.

Τα πάντα είναι υποταγμένα στην αποφυγή του πολιτικού κόστους και στην επικοινωνιακή τακτική της διαμόρφωσης των προϋποθέσεων που θα επιτρέψει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, να διατηρήσει μια «ικανοποιητική» για τις μικροκομματικές της επιδιώξεις, εκλογική πελατεία.

Όλα, στην πλάτη των Ελλήνων. Και με το ρίσκο, η χώρα να απειληθεί σοβαρά από κινδύνους που ελλοχεύουν, είτε αυτοί αφορούν την ευρωπαϊκή της προοπτική είτε τα εθνικά ζητήματα.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ουδείς συζητά το αυτονόητο.