Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό τουλάχιστον σε συνδυασμό με τη δράση της ομογένειας που βοηθάει οικονομικά και στρατηγικά για να βοηθηθούν σε πρακτικό επίπεδο οι εκκλησίες μας. Έτσι βλέπουμε ότι οργανώθηκαν ακόμα και αγορές εκκλησιών που ήταν σε μία κατάσταση ερειπίων, διότι τεχνικά άνηκαν σε τούρκους ιδιοκτήτες.

Αυτό το χειροπιαστό παράδειγμα μας επιτρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχουν μόνο και μόνο κινήσεις σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά και πράξεις σε θρησκευτικό επίπεδο. Έτσι την ώρα που άλλοι θεωρούν ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τις βυζαντινές μας εκκλησίες, επειδή δεν είναι σε καλή κατάσταση, άλλοι παλεύουν με το Πατριαρχείο για να μην ξεχάσουμε τίποτα από το παρελθόν μας λόγω πίστης. Διότι είναι οι πρόγονοί μας που κατασκεύασαν αυτές τις εκκλησίες και να τις αφήσουμε στο έλεος του Θεού είναι μια προδοσία για το έργο τους.

Επίσης δίχως αυτές τις πράξεις πώς θα μπορούσαμε να λέμε ότι είμαστε του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού. Γιατί δεν αρκεί να πιστεύεις για να είσαι πιστός, πρέπει να παράγεις κι ένα έργο για τους συνανθρώπους σου, έτσι ώστε να δικαιολογείς τη ζωή σου με τις πράξεις σου.

Είναι λοιπόν σημαντικό να ξέρουμε συνειδητά τι γίνεται στα Κατεχόμενα για να δούμε επί της ουσίας τι είναι απαραίτητο να γίνει και ποιος είναι ικανός να βοηθήσει τη συνέχεια.