Το πολιτικό σκηνικό της χώρας βρίσκεται σε μια διαδικασία ριζικής αναδιάρθρωσης κατά τη διάρκεια της οποίας προκύπτουν τερατογενέσεις και πολιτικές μεταλλάξεις. 

Με μοναδικό φύλλο σύκης τη σύγκρουσή του με το παλιό κατεστημένο των καναλαρχών και των «εθνικών εργολάβων» ο βασικός εταίρος της συγκυβέρνησης εφαρμόζει στο ακέραιο την πολιτική της «νεοφιλελεύθερης διεθνούς» και των τοκογλύφων.

Σε αυτό το σκηνικό, όπου οι δύο (ψηφοθηρικά αλλά όχι πια ουσιαστικά) αντικείμενοι πόλοι της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στριμώχνονται στο φάσμα των συμμάχων του νεοφιλελευθερισμού, οι εκφραστές αυτού που οι ίδιοι αποκαλούν «προοδευτικό κέντρο» ασφυκτιούν. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ, η Δημοκρατική Αριστερά το Ποτάμι και λοιπές συμπαρομαρτούσες δικτυώσεις, θλιβεροί κομπάρσοι της κοινοβουλευτικής ζωής, βλέπουν το ζωτικό πολιτικό χώρο τους να συρρικνώνεται επικίνδυνα. Μάλιστα, καθώς η προοπτική της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης αποτελεί τον αποκλειστικό και μόνο συνδετικό ιστό της συλλογικότητάς τους, όσο αυτή βαίνει μειούμενη, τόσο αυξάνει το άγχος της πολιτικής τους επιβίωσης, οδηγώντας τους σε ιστορικά άνομες και παράδοξες (στην καλύτερη περίπτωση) συμπορεύσεις με τη Δεξιά.

Δεν είναι μόνο τα μεμονωμένα στελέχη τους που ερωτοτροπούν με τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και η επίσημη θέση τους σε σειρά κοινοβουλευτικών διαδικασιών και ψηφοφοριών – τελευταίο παράδειγμα ο νέος εκλογικός νόμος – είναι το λιγότερο ανάρμοστη ως προς την ιστορία τους, καθώς ακόμη και ως προς τις παραδόσεις αυτού του «προοδευτικού κέντρου», το οποίο υποτίθεται πως θέλουν να εκφράσουν.

Η χώρα και η κοινωνία πρέπει και θα ξεπεράσει τις ταυτιζόμενες πολιτικές της Δεξιάς και μιας άτολμης, υποταγμένης «Αριστεράς». Πολύ πιο γρήγορα θα ξεπεράσει τα απολειφάδια της ιστορίας του πατριωτικού σοσιαλιστικού κινήματος. Στον αντίποδα αυτών θα αναδείξει, μοιραία και αναπόφευκτα την πραγματική εναλλακτική στον ενδοτισμό προς τους τοκογλύφους, στη συντήρηση και στον βίαιο νεοφιλελευθερισμό. Τον πραγματικά εναλλακτικό πόλο της ριζοσπαστικής, πατριωτικής σοσιαλιστικής πρότασης. Τον συνδυαστή του ριζοσπαστισμού με τον ρεαλισμό, της εθνικής ανεξαρτησίας με τη λαϊκή κυριαρχία.