“Στην Βασιλεύουσα υπήρχαν δυο ναοί… μουσουλμανικοί!”

Αρχίζω με την παράθεση ενός πρώτου αποσπάσματος από την ομιλία Ζουράρι, το οποίο είχε ως εξής: “Να το πω ή να μην το πω; Ολέθριος σπείρα θεοστυγών, που θα ήθελαν ενδεχομένως να ήταν και χριστιανοί ορθόδοξοι, λένε ότι δεν μπορούν να ανεχθούν έναν ναό μουσουλμάνων… Στην Βασιλεύουσα, στη μεγάλη φάση υπήρχαν δυο ναοί μουσουλμανικοί…”

Έχοντας την τιμή να είμαι ένας από την ολέθριον σπείρα των θεοστυγών, όπως αποκάλεσε ο κ. Ζουράρις όσους ψήφισαν όχι, θα του απαντήσω με στοιχεία ιστορικά και αναμφισβήτητα. Πηγές των όσων θα παραθέσω ο Κεδρηνός, ο Θεοφάνης, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος και ένα βιβλίο του 1924. 

Πριν από αυτό, όμως, το ερώτημα που τίθεται είναι πώς ο κ. Ζουράρις συνυπάρχει πολιτικά με τους υπόλοιπους οκτώ της κοινοβουλευτικής ομάδος των ΑΝΕΛ, οι οποίοι και αυτοί ανήκουν σε μια “ολέθριο σπείρα”… Βεβαίως το ερώτημα είναι και γενικότερο, υπό την έννοια ότι πώς αυτός, ο εφευρέτης του όρου “ευρωλιγούρηδες”, ακολουθεί και υπερψηφίζει την δουλική προς την Ε.Ε. πολιτική της κυβερνήσεως;

Ας έλθουμε, όμως, σε αυτό το οποίο ανέφερε ότι στην Βασιλεύουσα και μάλιστα στην Περίοδο όπου αυτή ήτο κραταιά (“στη μεγάλη φάση”) υπήρχαν δύο ναοί μουσουλμανικοί και μάλιστα υπήρχαν λόγω της…  “ευμένειας” και της ανεκτικότητος της Αυτοκρατορίας μας, κάτι δηλαδή σαν την σημερινή ευμένεια του καιρού της παγκοσμιοποίησης και των “αλληλέγγυων”… Η Ιστορική Αλήθεια είναι τελείως διαφορετική!

Πιο συγκεκριμένα, πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο ερχόμαστε στον Αύγουστο του 716μ.Χ., όταν ο Χαλίφης Σουλεϊμάν, θέλοντας να συνεχίσει τα σχέδια του προγόνου του Μοάβια για κατάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως, που ήταν το όνειρο του ισλάμ, πολιορκεί την Πόλη. Αυτοκράτωρ στην Κωνσταντινούπολη είναι ο Λέων ο Γ’ ο Ίσαυρος, ο οποίος συντρίβει τις αραβικές δυνάμεις. Η πολιορκία, όμως, συνεχίζεται μέχρι το 717μ.Χ. όταν πεθαίνει ο Χαλίφης Σουλεϊμάν και ο διάδοχός του, βλέποντας ότι δεν μπορεί να πάρει την Κωνσταντινούπολη, σταματά την πολιορκία και προτείνει συνθήκη ειρήνης. Ένας από τους όρους είναι να κτιστεί μέσα στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως ένας ευκτήριος οίκος και όχι… τζαμί! Ο Αυτοκράτωρ δέχεται το αίτημά των Αράβων και έτσι ιδρύεται το “Μαγίσδιον” στην περιφέρεια του Βασιλικού Πραιτορίου, δηλαδή κοντά στην Αγιά Σοφιά και στην Αγία Ειρήνη.

Τι ήταν αυτό το “μαγίσδιον”; Μας το λέει ο Χριστόφορος Α. Νομικός στο βιβλίο του, που εκδόθηκε στα 1924 με τον τίτλο “Το πρώτο τζαμί της Κωνσταντινουπόλεως”. Συγκεκριμένα αναφέρει:  “Μαγίσδιον παράγεται από την αραβική λέξη «masjid». Κατά τον Πασπάτην: Βυζαντιναί Μελέται σελ. 189: «Μαγίσδιον» σημαίνει ήσυχαστήριον, ευκτήριος οίκος, όπως καί τό τουρκικόν «μεστζήδ» . Πασπάτη, Βυζαντιναί Μελέται, σελ. 372”

Το Μαγίσδιον μετατρέπεται σε ερείπια

Μετά απ΄αυτήν την συνθήκη που υπέγραψε ο Λέων ο Γ’ ο Ίσαυρος, τον οποίο γι’ αυτό τον λόγο ο Ιστορικός του Βυζαντίου Θεοφάνης τον αποκαλεί Σαρακηνόφρονα, τα χρόνια πέρασαν και ο ευκτήριος αυτός οίκος μετετράπη σε ερείπια. Είναι φανερό ότι δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας ανεκτικής πολυπολιτισμικής και πολυθρησκευτικής κοινωνίας η ίδρυση αυτού του ισλαμικού κτιρίου αλλά όρος μίας συνθήκης ειρήνης μετά από μία αιματηρή πολιορκία από τους Άραβες και αυτό είναι μόνο το πρώτο παραμύθι που είπε στη Βουλή, ο Ζουράρις…

Στην συνέχεια έχουμε την Αυτοκρατορία μας να γνωρίζει ένδοξες μέρες στο καιρό των Μακεδόνων, οι Άραβες να υποχωρούν και ο Νικηφόρος Φωκάς να απελευθερώνει την Κρήτη από τους μουσουλμάνους. Καμία αναφορά για αιώνες ολόκληρους για ύπαρξη ισλαμικού τεμένους στην Κωνσταντινούπολη. Η επόμενη αναφορά έρχεται στα χρόνια του Κωνσταντίνου του Μονομάχου και στο πόλεμό του με τους Τούρκους του Σελτζούκ Τογρούλ, ο οποίος εμφανίζεται ως Χαλίφης. Στα 1018 μ.Χ., ο Αυτοκράτωρ ο Κωνσταντίνος ο Μονομάχος συνάπτει ειρήνη με τους Τούρκους και ανάμεσα στους όρους που θέτει ο Τογρούλ είναι και ο εξής: “Αν θέλεις ειρήνη κτίσε στην πρωτεύουσά σου τζαμί για τους ομόθρησκούς μου”.  Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι το προηγούμενο ισλαμικό κτίριο δεν υπήρχε.

Πάλι, όμως, την ανέγερση ισλαμικού τεμένους την δέχεται το Βυζάντιο όχι λόγω της “ευμενείας” του Ζουράρι, αλλά σαν έναν όρο μίας συνθήκης ειρήνης. Όρος ο οποίος δεν διατηρήθηκε για πολλά χρόνια γιατί ήλθε μετά ο καιρός των Κομνηνών, μια άλλη δοξασμένη περίοδος της Αυτοκρατορίας μας, κατά την οποία γνώρισε η Πόλις των Κωνσταντίνων δόξα και δύναμη.

Ο Αυτοκράτωρ Ισαάκιος και ο Σαλαντίν

Όλα αυτά μέχρι τα 1189 όταν ο Αυτοκράτωρ Ισαάκιος της μοιραίας δυναστείας των Αγγέλων, κατατρομαγμένος από τους Σταυροφόρους, προσπάθησε να συνάψει συμφωνία με τον περίφημο αντίπαλο των Σταυροφόρων Σαλαντίν. Ο Σαλαντίν θέτει και αυτός σαν όρο να γίνει και πάλι στην Πόλη τζαμί, πράγμα που σημαίνει και πάλι δεν υπήρχε.

Μετά την Πτώση της Πόλεως από τους Φράγκους στα 1204 μ.Χ. και την ανάκτησή της από την Αυτοκρατορία της Νικαίας, ενδεχομένως να υπήρχε το συγκεκριμένο ισλαμικό τέμενος. Μιλάμε για μια εποχή παρακμής όταν γινόντουσαν ακόμη και συμμαχίες με τους Τούρκους εναντίον Χριστιανικών Λαών και η Αυτοκρατορία μας ήταν περιορισμένη σε μία μικρή έκταση σε Ευρώπη και Μικρά Ασία.

Αυτά για το ένα τζαμί γιατί το άλλο δεν υπήρχε ποτέ και γράφει επί του θέματος ο Χριστόφορος Α. Νομικός: X. A. Νομικού — To πρώτο τζαμί τής Κωνσταντινουπόλεως- 1924: “…Άλλο τζαμί εκείνη την εποχή δεν φαίνεται να υπήρχε στην Πόλι για τούς Μουσουλμάνους. Έχουν λάθος μερικοί πού θεωρούν το Αράμπ -Τζαμί πού σώζεται και σήμερα στο Γαλατά τής Πόλις ως τζαμί Σαρακηνών τού Βυζαντίου ιδρυμένο εκεί προ της Αλώσεως. Το Άράμπ-Τζαμί αυτό είναι παλιά εκκλησία, Χριστιανική, ίσως μάλιστα τού πέμπτου αιώνος, η οποία μετατράπηκε σε  τέμενος μόνο μετά την άλωση τού 1453”.

Με δύο λόγια και τελειώνοντας με το θέμα τα δύο τζαμιά που υπήρχαν στην Βασιλεύουσα κατόπιν “ευμενείας” κατά Ζουράρι, υπήρχαν μόνον στην φαντασία του! 

Η αρχαία Αθήνα και ο… Όσιρις!

Δεν αρκέστηκε, όμως, μόνον στην περίοδο του Βυζαντίου. Ούτε λίγο-ούτε πολύ, μας είπε ότι στην Αρχαία Αθήνα συνυπήρχαν η αρχαία Ελληνική θρησκεία με σκοτεινές λατρείες της Ανατολής! Συγκεκριμένα ανέφερε στην ομιλία του στην Βουλή: “Υπό την σκιάν εδώ της Παλλάδος Παρθένου Αθηνάς –Παλλάς, διότι Παρθένος και Παρθένος διότι Παλλάς- υπήρχε ο Όσιρις, η Ίσις, κυνόμορφοι θεοί, βουβαλόμορφοι θεοί, πάσης φύσεως. Ελευθέρως ησκείτο το λατρευτικόν, διότι η Παλλάς Αθηνά είχε ευμένειαν…”

Άλλη μια διαστρέβλωση της Ιστορίας και της Αλήθειας. Καμία ευμένεια δεν είχε η Παλλάς Αθηνά για τις λατρείες της Ανατολής και αυτοί οι ναοί που έχουν βρεθεί είναι από τον καιρό της Ρωμαιοκρατίας, από τον καιρό της παρακμής όταν πράγματι υπήρχαν ναοί κάθε είδους στην αρχαία Ελλάδα. Όταν, όμως, η Αθήνα γνώριζε ημέρες δόξας δεν ήταν μία κοινωνία “ευμενείας” και είχε καταδικάσει σε θάνατο τον Σωκράτη γιατί εισήγατε “καινά δαιμόνια”  και ο Αισχύλος είχε πεθάνει στην εξορία γιατί κατηγορήθηκε ότι αποκάλυπτε στις τραγωδίες του μυστικά από τις τελετές της Ελευσίνας. Δεν ήταν λοιπόν και η Αθήνα μία πολυθρησκευτική κοινωνία με την κατά Ζουράριν “ευμένειαν”…

Στην συνέχεια ο κ. Ζουράρις κάμνει το λάθος και αναφέρεται στην ομηρία του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου θεωρώντας ότι αυτό βρίσκεται υπό μουσουλμανική σκέπη. Συγκεκριμένα είπε τα εξής: “…Ακόμη και το πρωτόφρονον πρεσβυγενές της Κωνσταντινουπόλεως -της Istanbul για να είμαι πολιτικά ορθός- και αυτό εξακολουθεί να βρίσκεται υπό μουσουλμανικήν σκέπην.”

Λησμονεί ότι πριν έναν μόλις αιώνα στην Κωνσταντινούπολη ζούσαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και σήμερα λιγότεροι από τρεις χιλιάδες κατά το πλείστον ηλικιωμένοι, ενώ ξερίζωσε κυριολεκτικά τον ελληνικό πληθυσμό από Ίμβρο και Τένεδο. Αυτά είναι τα “καλά” της… “μουσουλμανικής σκέπης”!

Τελείωσε την ομιλία του με μία… συμβουλή λέγοντας: “Επομένως, συνέλθετε εις εαυτόν και να ξαναγίνετε Έλληνες και ενδεχομένως χριστιανοί ορθόδοξοι.”

Του επιστρέφουμε την συμβουλή εις το ακέραιον και απορούμε για την εντελώς σχιζοφρενική στάση να είναι κανείς και μαρξιστής και… Χριστιανός!

Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ