Αναφερόμενοι στην έννοια του νεοαποικισμού και στην προσπάθεια πραγμάτευσης αυτής, όσον αφορά το τί τελικά λαμβάνει χώρα στην Ελληνική περίπτωση κηδεμονίας, πρέπει να τονιστεί, ότι νεοαποικισμός, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία μοντέρνα έκφραση της παραδοσιακής αποικιοκρατίας, μόνο που στην παρούσα περίπτωση, η καταπίεση, η εκμετάλλευση και η βία, δεν είναι τόσο εμφανείς, αλλά μάλλον υποχθόνιες.

Αυτό συμβαίνει, διότι η προαναφερθείσα εκμετάλλευση, ασκείται στο πλαίσιο της «ψευδοευαισθησίας» των μεγάλων δυνάμεων, να φέρουν στον «ίσιο δρόμο» τα υπόδουλα από αυτές, κηδεμονευόμενα, οικονομικά αδύναμα κράτη. Στόχος τους, η ολοένα και μεγαλύτερη διαχείριση του φυσικού και ορυκτού πλούτου και της γεωστρατηγικής θέσης του αδύναμου κράτους, προς όφελος της οικονομικής και ιμπεριαλιστικής ακόμα, ενδυνάμωσης του ήδη δυνατού κράτους. Ο τρόπος, απλούστερος από όσο νομίζεται. Ασκώντας πολιτική και οικονομική επιρροή επ΄αυτού, με τα σκήπτρα της αυθεντίας να κρατώνται διαχρονικά κυρίως από τις εκάστοτε κυβερνήσεις των ΗΠΑ, αλλά και διεθνών οργανισμών πια, όπως η Ε.Ε. και το ίδιο το ΔΝΤ, που χειραγωγούνται από τις αυθεντίες του είδους.

Πολλοί Ευρωπαϊστές, ακόμα κι Έλληνες, που βλέπουν και μάλλον όχι λανθασμένα, ότι η ολοένα και περισσότερο Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, θα ήταν συμφέρουσα για τα εθνικά τους συμφέροντα, θεωρούν την πολική των δυνάμεων της Ε.Ε., θετική και λογική, απέναντι σε μία χιλιοταλαιπωρημένη από «μεταρρυθμίσεις» Ελλάδα και ότι σε καμία περίπτωση δεν υφίσταται κάποια εκμετάλλευση αυτής, ως προέκταση του επικείμενου νεοαποικισμού. Πιστεύουν ότι τα μέτρα που της επιβλήθηκαν πολιτικά, ήταν μέτρα βοήθειας αυτής, για να ξεφύγει από την δημοσιονομική-οικονομική ασφυξία και σε καμία περίπτωση δεν προσβλήθηκε η εθνική της ανεξαρτησία και η κρατική αυτόνομη κυριαρχία της εσωτερικά.

Όμως, αντίθετα πιστεύω, πως τελικά ο νεοαποικισμός του ΔΝΤ και των Ευρωπαϊκών δυνάμεων, είναι αδιαμφισβήτητος στην Ελληνική περίπτωση, καθώς μάλλον τηρείται κατά γράμμα ο ορισμός του. Όσον αφορά τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις, τύπου Γερμανίας, που υψώνουν «τεχνοκρατικά» το δάχτυλο της υγιούς πατρωνίας έναντι των Ελλήνων αξιωματούχων για την κατάσταση της χώρας μας, τα οικονομικά οφέλη από την επιρροή που άσκησαν οι «3 θεσμοί» με την επιβολή μέτρων στο εσωτερικό της, έτσι ώστε να δανειοδοτηθεί η Ελλάδα και να πάρει μία ανάσα ρευστότητας και επανεκκίνησης της οικονομίας της, ήταν τεράστια και δεν διαφαίνονται μόνο στα επώδυνα επιτόκια του δανείου, αλλά και στις ίδιες τις επενδύσεις που έκαναν οι εταιρίες Γερμανικών συμφερόντων, κατά τη διάρκεια της κρίσης στη χώρα μας.

Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, η κατά πολύ παρακάτω της πραγματικής της αξίας, πώληση, 14 περιφερειακών κρατικών αεροδρομίων της χώρας και συγκεκριμένα, μεγάλης τουριστικής και γεωπολιτικής σημασίας, όπως αυτά της Θεσσαλονίκης, της Κέρκυρας, των Χανίων, της Κεφαλονιάς, της Ζακύνθου, της Ρόδου, των Χανίων, της Μυκόνου, της Μυτιλήνης, της Σάμου και της Σαντορίνης, στην Fraport, σε εταιρία δηλαδή Γερμανικών συμφερόντων, για το εξευτελιστικό ποσό του 1.2 δις Ευρώ, που ακόμη και από οικονομικά να μην γνωρίζει κανείς, καταλαβαίνει την αστειότητά του.

Αν παρεμπιπτόντως, αναλογιστεί κάποιος τις υποδείξεις των Ευρωπαίων εταίρων, για ολοένα και περισσότερη μείωση του βασικού και κατώτερου μισθού, την προσπάθεια απορρύθμισης της εργασίας με το ευέλικτο καθεστώς απολύσεων και την θεσμοθέτηση της part-time εργασίας, καθώς και το κλίμα της συνεχούς αποκρατικοποίησης εταιριών, σαν αυτές που προσφέρουν δημόσια αγαθά, όπως η ΔΕΗ, που μετοχές της αγόρασε και Ιταλική εταιρία, πέραν της Κινέζικης, γίνεται εμφανέστερα κατανοητό ότι οι Ευρωπαίοι επενδυτές στην Ελλάδα γίνονται ακόμα πλουσιότεροι και οι φτωχοί Έλληνες φτωχότεροι ή ακόμα και άνεργοι, βοηθούμενοι προφανώς οι επενδυτές αυτοί από τις κυβερνήσεις τους, οι οποίες επιβάλλουν σκληρότατα μέτρα και δεν συζητούν για ελάφρυνση ή διαγραφή του χρέους.

Από την άλλη και το ίδιο ΔΝΤ από μόνο του, όσο ανεξάρτητο κι αν θεωρείται, μάλλον βοηθάει τα παντοδύναμα οικονομικά κράτη, να ασκήσουν εκμεταλλευτικό ρόλο στην Ελληνική περίπτωση. Όπως τονίζει Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο βιβλίο του περί «Νεοφιλελευθερισμού»: «από το 1982 τα βασικά νεοφιλελεύθερα κράτη έδωσαν πλήρη εξουσιοδότηση στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα, να διαπραγματεύονται την ανακούφιση από το χρέος, πράγμα που σήμαινε στην ουσία, να προστατεύουν τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του κόσμου από την απειλή αθέτησης πληρωμών». Δηλαδή, τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που προφανώς και δεν είναι Ελληνικών συμφερόντων, έχουν έτσι διασφαλίσει την αποπληρωμή των οφειλών και το μόνο αντάλλαγμα που δίνουν, συνεχίζει ο Χάρβεϊ, «οι χρεωμένες χώρες να υποχρεώνονται να πραγματοποιήσουν θεσμικές μεταρρυθμίσεις, ήτοι περικοπές των κοινωνικών δαπανών, νόμους για πιο ελεύθερες αγορές εργασίας και ιδιωτικοποιήσεις, με σκοπό την παράταση του χρέους».

Βέβαια, η παράταση αποπληρωμής του χρέους, συνοδεύεται από παράταση της εποπτείας, η οποία δεσμεύει την Ελλάδα τουλάχιστον για 50 χρόνια ακόμη και όταν βέβαια γίνεται πρόσφατα γνωστό, ότι το Ελληνικό χρέος θα μειωθεί μόνο 45 δις Ευρώ και μάλιστα μέχρι το 2060 και έπειτα από ακόμη παραπάνω επαχθέστερα μέτρα, τα πράγματα είναι ακόμα αστειότερα και δεν νομίζω κανείς να μπορεί να μιλάει για τις ωφέλειες του «ανήκομεν εις την δύση», αλλά μάλλον θα σιγομουρμουρίζει το «είμαστε τα δυτικά πειραματόζωα». Γίνεται απολύτως λοιπόν κατανοητό, ότι η οικονομική εποπτεία θα εξελιχθεί με μαθηματική ακρίβεια, σε κάθε τομέα της Ελληνικής διοίκησης και οικονομίας, καθώς τα επίτηδες θεσπισμένα δυσβάσταχτα μέτρα δεν θα μπορούν να υλοποιηθούν και σίγουρα τότε η χώρα μας ως αντάλλαγμα, θα απολέσει και τα τελευταία στοιχεία της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, ξεπουλώντας εκτός από δημόσια ακίνητα, ακόμη και τις ίδιες τις παραδόσεις, κάτι μάλλον που θα την καταστήσει προτεκτοράτο και μακροχρόνια υπόδουλη του νεοαποικισμού, που τότε απλά θα είναι εμφανέστατος.