Και τώρα, που όλα ειπώθηκαν, κάποιες απλές αλήθειες και ένα ερώτημα.

Ο ένας, ήθελε τον «εχθρό» ψυχικά ασθενή.

Ο άλλος, τον ήθελε Σκρουτζ.

Και ο τρίτος, ειρωνικά, υπερυπουργό.

Αήθης συμπεριφορά. Επίδειξη κοινωνικού και πολιτικού μίσους. Ντροπή και ευτελισμός της πολιτικής.

Στο τέλος, έβαλαν όλοι τις υπογραφές τους, κάτω από μια επιστολή αυτογελοιοποίησης και αναξιοπρέπειας. Δυστυχώς, όχι για τους ίδιους, αλλά για τους Έλληνες - που τους κοροϊδεύουν και τους εξαπατούν κατ' εξακολούθηση - και για τη χώρα.

Αλλά και μια επιστολή που ολοκληρώνει το αδιέξοδο. 

Ποια κυβέρνηση και ποια χώρα, μπορεί να διαπραγματευτεί αξιόπιστα με αυτά τα δεδομένα; Ποια κυβέρνηση μπορεί να σχεδιάσει μια αξιόπιστη και διαφορετική πορεία προς το μέλλον; Απαλλαγμένη από τα βάρη και τις κακοδαιμονίες του παρελθόντος;

Την ώρα που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ συλλογική προσπάθεια, περισσεύει η υποκρισία, το μίσος και ο διχασμός.

Χάνεται πολύτιμος χρόνος. Κάθε μέρα που περνά, με μια διαπραγμάτευση που υποτίθεται ότι γίνεται στο όνομα του λαού, ο λαός θα την πληρώνει με περισσότερα και πολύ πιο βαριά μέτρα. 

Μαζί, χάνεται και το δίκιο έναντι των δανειστών.

Και τώρα το ερώτημα:

Υπάρχει διέξοδος;

Υπάρχει. Και είναι στο χέρι των πολιτών. Αρκεί να μην εναποθέτουν τη μοίρα τους στα χέρια εκείνων που τους είπαν εύκολα λόγια και τους έταξαν αδιέξοδες λύσεις. Δεξιών και δήθεν αριστερών - αλλά σε κάθε περίπτωση υπηρετών του ίδιου παρασιτικού πολιτικοοικονομικού συστήματος.

Είναι, τελικά, ευθύνη των πολιτών να υποχρεώσουν τις πολιτικές και τις παραγωγικές δυνάμεις να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν τα αυτονόητα.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι, όσο οι πολίτες το επιτρέπουν, αυτοί θα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Τους λείπει η ντροπή και το είδαμε. Και πληρώνουμε ακριβά τις επιδιώξεις τους, που δεν μας αφορούν, αφού και οι δύο, υπηρετούν τον πελατειασμό και τη συντήρηση, όποιο χρώμα και αν έχουν.