Όσο δεν βλέπουμε την ελληνική ΑΟΖ ως εργαλείο ανάκαμψης και ανάπτυξης για την πατρίδα μας κι επιμένουμε σε ιδεολογικά κολλήματα που ανήκουν στο παρελθόν, δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά εξέλιξη πριν τις επόμενες εκλογές. Διότι, όταν ένα σύστημα αυτοεγκλωβίζεται με τα λάθη του, δεν αλλάζει και συνεχίζει ως το τέλος τη βαρβαρότητά του, επειδή δεν έχει καμιά στρατηγική να προτείνει για κανέναν.

Η ελεύθερη πτώση δεν είναι μια στρατηγική, αλλά μια απόγνωση όταν δεν έχεις τίποτα να κάνεις για ν’ αλλάξεις τα πράγματα επί της ουσίας. Αυτό είναι το πρόβλημα της πολιτικής του μηδενισμού. Όσο είναι αντιπολίτευση μπορεί να πει τα πάντα και φαίνεται να έχει νόημα ο λόγος της, όταν όμως αρπάζει την εξουσία ως κυβέρνηση δεν ξέρει να προτείνει τίποτα το εποικοδομητικό. Μέσω της ελληνικής ΑΟΖ έχουμε ένα κριτήριο όχι μόνο αξιολόγησης, αλλά ακόμα και αξιολογίας για την κυβερνητική απραξία. Τώρα περάσαμε απ’ όλα τα στάδια και δεν υπάρχει πια καμιά δικαιολογία για οποιαδήποτε καθυστέρηση.

Τώρα φαίνεται ξεκάθαρα σε όλους, ακόμα και στους πιο καθυστερημένους νοητικά, ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα μ’ αυτά τα δεδομένα κι ότι πρέπει από τώρα ν’ αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε για το επόμενο επίπεδο που δεν θα έχει καμιά σχέση με τα τωρινά. Η ελληνική ΑΟΖ ανήκει στο μέλλον της πατρίδας μας, αλλά όχι αυτή η εξουσία. Ήρθε ως κίνημα του παρελθόντος με παλαιωμένες αρχές και θα φύγει με τον ίδιο τρόπο δίχως να έχει προσφέρει τίποτα άλλο από μιζέρια.