Όταν σε τέτοια φάση, για να σώσεις μια διαπραγμάτευση από ένα προγραμματισμένο ναυάγιο που ακολουθεί το προηγούμενο, προσπαθείς να προωθήσεις ένα Σύμφωνο Φιλίας, είναι ότι σε διακατέχει το πνεύμα του Βενιζέλου και θέλεις να είσαι πιο βασιλικός από τον Βασιλιά σε μια κυβέρνηση που δεν έχει καμιά στρατηγική. Μπορούμε να φανταστούμε ότι στο επόμενο στάδιο, πάλι για να σωθεί το αναμενόμενο ναυάγιο, θα προταθεί, όπως έκανε ο Βενιζέλος με τον Κεμάλ, στην επιτροπή της Σουηδίας, το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στον Πρόεδρο της Τουρκίας. Βέβαια, καθώς αυτός είναι των Σουλτάνων μπορεί και να μην το αποδεχτεί για να μην μοιάζει στον προηγούμενο δικτάτορα.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που βλέπουμε σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις εντυπώσεων είναι ότι προσπαθούμε να τα βρούμε, ενώ παραμένει ο κατοχικός στρατός και συζητάμε απλά σαν να μην υπάρχει αυτό το θέμα για λεπτομέρειες πάνω στους προτεινόμενους χάρτες, λες και τα έχουμε βρει σε όλα τα άλλα σημεία. Όλα αυτά γίνονται για να παρουσιαστούν ως επιτεύγματα και να αξιοποιηθούν κομματικά στη συνέχεια.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει εθνική εμβέλεια και εθνικό όραμα. Είναι απλώς προσεγγίσεις ραγιαδισμού, όπου δεχόμαστε τα πάντα, με οποιονδήποτε τρόπο και ανάλογα με τις αντιδράσεις του λαού κάνουμε πίσω για να μην χάσουμε ψήφους.

Όσοι πιστεύουν ότι όλα αυτά γίνονται για την επίλυση του Κυπριακού είναι απλώς αφελείς. Κανένας δεν πιστεύει πραγματικά σε μια δίκαια λύση, αλλιώς θα μιλούσαν για απελευθέρωση. Όσο για το Σύμφωνο Φιλίας, είδαμε πολύ καλά πού μας οδήγησε η προδοσία ενός ολόκληρου λαού.