Φοβούμεθα ότι με το αναπόφευκτο ναυάγιο της Γενεύης, στην Κύπρο και πιθανότατα και εδώ θα επικρατήσει όπως τότε με το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου που περιγράφει ο Ξενοφών στα «Ελληνικά» του (7-5, 26-27): «ακρισία και ταραχή έτι πλείων ή πρόσθεν»(=Σύγχυση και ταραχή μεγαλύτερη απ΄ ό,τι νωρίτερα). [Οι γραμμές αυτές γράφονται πριν αποσαφηνιστεί η τύχη της Γενεύης]

Πάντως η ακόρεστη βουλιμία και η άτεγκτη και ολοκληρωτική αδιαλλαξία κυρίως αυτή των νεοοθωμανών μας προφύλαξε από τις κύριες τουλάχιστον παγίδες της Γενεύης.

Επίκαιροι οι στίχοι του Σεφέρη:

«Κύριε, βοήθα να θυμόμαστε / πώς έγινε τούτο το φονικό,

την αρπαγή, το δόλο, την ιδιοτέλεια / το στέγνωμα της αγάπης

Κύριε βόηθα να τα ξεριζώσουμε».

                                                                          (Σαλαμίνα της Κύπρος)

Στην Αθήνα πρυτάνευσε τις προηγούμενες μέρες μια αξιοσημείωτη ωριμότητα – ενότητα στο ζήτημα της απομάκρυνσης του κατοχικού στρατού και της κατάργησης των εγγυήσεων - θετικό δείγμα γραφής για μια συνολική εκ βαθέων επανατοποθέτηση του Κυπριακού ως προβλήματος Εισβολής - Κατοχής – Εποικισμού και στα πλαίσιά της να επαναπροσδιοριστεί το ζητούμενο που δεν μπορεί να είναι το αλλόκοτο «διζωνική, δικοινοτική» με δύο κράτη, στο οποίο συμβιβάζεται η πολιτική μας τάξη, αλλά ένα ενιαίο κράτος που θα λειτουργεί στα αυστηρά πλαίσια του ευρωπαϊκού κεκτημένου και της διεθνούς νομιμότητας. Το τουρκοειδές έκτρωμα που προσφέρθηκε ως «λύση», για να παραφράσουμε κάπως τον Γκάτσο, «βρέστε κάπου ένα Καιάδα και γκρεμοτσακίστε το»!

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση χρωστούν ωστόσο να ξαναδούν de profundis  το θέμα της διακυβέρνησης της Μεγαλονήσου και να απορρίψουν a priori κάθε σχήμα εξουσίας στο οποίο δε θα ισχύει η βασική δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας.

Η επισήμανση ότι με την επιδιωκόμενη τουρκοαγγλοαμερικανικής έμπνευσης «λύση» μπαίνει η Τουρκία από την πίσω πόρτα στην Ευρώπη τους, να είναι η στερνή γνώση Βερολίνου-Βρυξελλών και η αιτία να ανακρούσουν πρύμνα.

Τελικά αν, ο μη γένοιτο, λειτουργήσει η Γενεύη, όλα τα κρίσιμα θέματα παραμένουν ανοικτά. Η  Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα εκπροσωπείται και η διάσκεψη είναι 5μερής  και όχι πολυμελής. Πέρασαν δηλαδή όλα της Τουρκίας. Εμείς πως αντιδρούμε;

 «Στην Κύπρο την αέρινη,

στη Μακαρία τη γη,

στ΄ ωραίο πολύπαθο κορμί,

η αγνή ψυχή δεν έσβησε,

Και ζει, Και ζει, Και ζει!»

                                                     (Κ. Παλαμάς, Η Πολιτεία και η Μοναξιά)

Να αποδείξουμε επιτέλους ότι δεν είμαστε δεδομένοι, αλλά διαπραγματεύσιμοι.

Η εφτάχρονη κρίση και τα μνημόνιά της δεν επέβαλαν μόνο την βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή και την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά επέτειναν ταυτόχρονα την δημογραφική κατάρρευσή της. Οι αριθμοί είναι ήδη εφιαλτικοί και αμείλικτοι και δεν επιδέχονται την πολυτέλεια μιας καταστροφικής «λύσης».

Το 2015 έχουμε έτος – ρεκόρ θανάτων που υπερβαίνουν κατά 29.368 τις γεννήσεις. Η χώρα έφτασε από 150.000 γεννήσεις ετησίως τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες σε μια ακάθεκτη πτώση γονιμότητας για να συρρικνωθεί το 2015 στις μόλις 91.847 γεννήσεις αλλά 121212 θανάτους. Όταν ο δείκτης ανανέωσης των γενεών και επομένως στοιχειώδους εθνικής επιβίωσης είναι 2,1 παιδιά ανά γυναίκα αναπαραγωγικής ηλικίας, εμείς κατρακυλήσαμε στο 1,3. Είμαστε στο 1,3 με τις γεννήσεις των αλλοδαπών (=0,2). Χωρίς αυτές ο πραγματικός αριθμός είναι 1,1!

Η εικόνα επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο με το δείκτη γήρανσης (αναλογία γερόντων από 65 ετών και άνω) με τα παιδιά  (0 έως 14 ετών). Είναι ηλικιωμένοι 147,2=για κάθε 100 παιδιά μέχρι 14 ετών.

Η απομάκρυνση της οικογένειας από τις παραδοσιακές αξίες του Ελληνισμού μας έφτασε στο σημείο 1.000.000 ζεύγη (αριθμός 1 εκατομμύριο) να μην έχουν κανένα παιδί. Οι Έλληνες μουσουλμάνοι της Θράκης είναι 114.000. Αλλά οι (λαθρο)μεταναστευτικές ροές της τελευταίας επταετίας έφεραν εδώ ως το 2015, 610.000 αφροασιάτες μουσουλμάνους. Είναι προφανής ο κίνδυνος πληθυσμιακής αλλοίωσής μας, πέραν του οξύτατου προβλήματος ασφαλείας μας.

Ελίτ και πολιτικός κόσμος δεν δείχνουν να συνειδητοποιούν την δραματική σοβαρότητα του προβλήματος. Η υπογεννητικότητα συζητείται στους ευρωπαϊκούς κύκλους για τις επιπτώσεις της στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα. Σε μας πέραν αυτού είναι απειλή για την εθνική μας υπόσταση. Απαραίτητα γενναία μέτρα δημογραφικής στήριξης. Μέτρα όχι ημίμετρα. Αλλά χρειάζεται πρωτίστως αλλαγή νοοτροπίας. Εκκλησία και Πολιτεία να συνεργαστούν σε μία εργώδη προσπάθεια να πειστούν τα νέα ζεύγη να τεκνοποιήσουν. Πρόκειται ασφαλώς για ηράκλειο άθλο. Αλλά χωρίς αυτόν χανόμαστε.

Ο Joseph Stiglitz  τα λέει έξω από τα δόντια για την κρίση της δημοκρατίας στις μέρες μας: «Η ένταση των ανισοτήτων, το άδικο πολιτικό σύστημα και η αμερικανική κυβέρνηση που έλεγε ότι νοιάζεται για τους ανθρώπους ενώ ευνοούσε τις ελίτ δημιούργησαν ιδεώδεις συνθήκες, τις οποίες εκμεταλλεύτηκε ένας υποψήφιος όπως ο Τραμπ. Παρά το γεγονός ότι είναι πλούσιος, ο Τραμπ δεν είναι μέλος της παραδοσιακής ελίτ και αυτό έκανε πιστευτές τις υποσχέσεις του για “ πραγματική”  αλλαγή. Δεν αναμένεται όμως να αλλάξει κάτι υπό τον Τραμπ, ο οποίος θα υπερασπίσει τις θέσεις των Ρεπουμπλικανών για τη φορολογία».(ΝΕΑ 6-8/1/17).

Χωρίς κρατούμενα απέναντί μας ο κατά τα λοιπά φίλος μας Πιέρ Μοσκοβισί μάς  υπενθύμισε το «προπατορικό» αμάρτημά μας: «Αποδεχθήκαμε να μπει στην Ευρωζώνη μια οικονομία, ελάχιστα ανταγωνιστική και ένα κράτος βαριά υπερχρεωμένο με στοιχεία τα οποία ήταν παραποιημένα»!(Έργα και ημέρες Κ. Σημίτη).

Ναι αλλά πρόκειται για προϊόν συμπαιγνίας Σημίτη – Βερολίνου -  Βρυξελλών. Και  μέχρι στιγμής το λογαριασμό τον πληρώνει μόνον ένας, ο ελληνικός λαός.