Ενάμιση χρόνο μετά το αλήστου μνήμης «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» της προεκλογικής του ομιλίας στα Καμίνια τον Σεπτέμβριο του 2015,ο Αλέξη Τσίπρας συνεχίζει με την ίδια ρητορική. Επιμένει σταθερά να ταυτίζει οποιαδήποτε διαφορετική άποψη ως απόλυτη συνθηκολόγηση με τον κακό κ. Σόιμπλε και τους μοχθηρούς δανειστές. Ακολουθώντας την ίδια γραμμή, ο Πρωθυπουργός εντάσσει αυτόματα σε σκοτεινούς κύκλους διαπλοκής και σε φορείς «του παλιού» οποιονδήποτε έστω και μερικώς συνταχθεί με την κριτική της ΝΔ ή της αντιπολίτευσης συνολικά.  Ο λόγος του προχτές κινήθηκε ακριβώς στην ίδια διχαστική κατεύθυνση: «η δεύτερη αξιολόγηση και θα κλείσει και χωρίς επιπλέον μέτρα. Όσο και αν εσείς παλεύετε για το αντίθετο.»

Από την άλλη πλευρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης «χορεύει» στον ίδιο ρυθμό. Είναι χαρακτηριστική η θέση του στην προχτεσινή συζήτηση: «Σήμερα, συγκρούονται οι δυνάμεις του μέτρου και της λογικής με τις δυνάμεις της ανευθυνότητας και της αποτυχίας. Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή και όλοι, κόμματα και πρόσωπα, κρίνονται από το πώς τοποθετούνται απέναντί της. Ουδετερότητα δεν υφίσταται. Και δεν επιτρέπεται να υφίσταται.» Μια θέση που η ΝΔ όρισε υπερήφανα ως το «δίλημμα του Κυριάκου προς την αντιπολίτευση».

Είναι απορίας άξιο πώς οι δύο μεγαλύτεροι πολιτικοί οργανισμοί προσδοκούν να προχωρήσει η κοινωνία, καθηλώνοντάς τη σε εκβιαστικά διλήμματα και διαχωριστικές γραμμές. Η απαγόρευση ουδετερότητας του κ. Μητσοτάκη είναι άκρως διχαστική, ενώ την ίδια στιγμή ο κ. Τσίπρας επίσης καλλιεργεί τον διχασμό, αποφεύγοντας τεχνηέντως να αποδεχτεί ότι σήμερα δεν έχει πλέον το δικαίωμα να δηλώνει άμοιρος ευθυνών για όσα έχουν ή δεν έχουν συμβεί.

Την ώρα που οργή, ντροπή και απελπισία κυριαρχούν στο θυμικό των πολιτών οι οποίοι υφίστανται τις συνέπειες της παρατεταμένης κρίσης χωρίς να βαρύνονται με ατομική ευθύνη για αυτήν, είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό πως η ευθύνη είναι συλλογική.

Αλλά αυτό που κυρίως είναι αναγκαίο, είναι να δοθεί το θετικό παράδειγμα. Η φωνή εκείνη, η οποία θα εμπνεύσει και θα ενθαρρύνει, σε ένα πλαίσιο ενότητας και σύνταξης σε μια κοινή προσπάθεια. Η φωνή που θα βγάλει τους ανθρώπους της παραγωγής και του μόχθου από την ατομική κατάθλιψη του ματαιωμένου «εγώ», εντάσσοντάς τους σε ένα οραματικό «εμείς». Η φωνή που θα μιλήσει για δημιουργία και όχι για ευθύνες και θα καταξιώσει την εργασία και την παραγωγή. Η φωνή που θα εμπνεύσει ένα κίνημα θετικής νοοτροπίας και αυτοπεποίθησης, θα δώσει ξανά αξία στην προσπάθεια - του εργαζομένου, του επιχειρηματία αλλά και την κοινή προσπάθεια όλων να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Τη χρειαζόμαστε αυτή τη φωνή, για να στρογγυλέψει τις αιχμές και να στρέψει το ενδιαφέρον σε ό,τι επείγει πραγματικά: στο αύριο της Ελλάδας. Και τη χρειαζόμαστε τώρα, που μπορούμε - ακόμα - να διαμορφώσουμε την επόμενη μέρα.

Στην τελευταία επιστολή του, την οποία εναπόθεσε ως είθισται στο Οβάλ Γραφείο ως απερχόμενος Πρόεδρος, ο Μπαράκ Ομπάμα μιλά για όσα οι πολίτες της χώρας του μπορούν να επιτύχουν όλοι μαζί. Και, κλείνοντας, αναφέρθηκε στο σύνθημα της εκλογικής του νίκης το 2008: «Yes we can», εξηγώντας ότι «η πιο δυνατή λέξη στη Δημοκρατία είναι η λέξη «ΕΜΕΙΣ». Φαίνεται ότι στην όμορφη πατρίδα της Δημοκρατίας οι πολιτικοί ηγέτες επιμένουν να αγνοούν την πιο σημαντική της λέξη.

Πηγή: huffingtonpost.gr