Μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία, λόγω της αποτυχίας του, βλέπουμε όλο και περισσότερο παράλογες και σχιζοφρενικές αντιδράσεις που δεν έχουν καμία σχέση με δημοκρατικό καθεστώς. Ο λαϊκισμός κυριαρχεί και οδηγεί σιγά σιγά τη χώρα σε μια απόλυτη τυραννία από κάποιον που αμφισβητείται από κάθε δημοκρατική άποψη.

Στην ουσία βλέπουμε όλες τις συνθήκες για τη δημιουργία ενός παράλογου πραξικοπήματος, αφού είναι η ίδια η κυβέρνηση που επιχειρεί να πάρει όλες τις εξουσίες γύρω από τον πρόεδρο. Με άλλα λόγια, γίνεται ένας θεσμικός ανασχηματισμός που συνδυάζεται με μια αναθεώρηση του συντάγματος.

Τα ονόματα των πολιτικών θεσμών δεν θα αλλάξουν, αλλά αλλάζει η ουσία τους και κατά συνέπεια εκφυλίζεται όλο το σύστημα μιας δημοκρατίας που μεταλλάσσεται σε μια όλο και πιο τεχνητή δημοκρατία, που βέβαια δεν έχει πια απολύτως καμία σχέση με ευρωπαϊκά δεδομένα.

Έτσι, επειδή ένα δημοψήφισμα πρέπει να επισφραγίσει για να επισημοποιήσει το παράλογο, δίνεται πλέον μεγάλη μάχη για να πειστούν ακόμα και οι πιο άπιστοι. Σίγουρα το καθεστώς ποντάρει στην κεντρική μάζα της Τουρκίας που δεν ξέρει ακριβώς τι σημαίνουν αυτές οι αλλαγές, αλλά είναι επίσης υποχρεωμένο να ποντάρει και στα εθνικιστικά στοιχεία για να είναι πιο σίγουρο για το αποτέλεσμα.

Η Τουρκία βυθίζεται μέσα σ’ ένα σύστημα όλο και πιο βάρβαρο που θυμίζει την άνοδο του ναζιστικού καθεστώτος το 1933. Εδώ το σύστημα προσπαθεί να βάζει τον λαό υπεύθυνο για την μετάλλαξη του, ενώ πρόκειται για μια κτηνώδη μεταμόρφωση που απομακρύνει οριστικά την Τουρκία από την έννοια του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Μάλιστα η κυβέρνηση ποντάρει σ’ ένα αντιευρωπαϊκό κίνημα για να ενισχύσει τις θέσεις της και για να έχει θετικά αποτελέσματα σ’ αυτό το δημοψήφισμα που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παράλογο πραξικόπημα που κρύβεται πίσω από ένα πέπλο που καλύπτει όλο και περισσότερο την αλήθεια.