Έτσι ακόμα και αν το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν προβλέπει διαχωρισμό μεταξύ πολιτικής του κράτους και θρησκείας του κράτους, βλέπουμε όλο και περισσότερες ύπουλες κινήσεις που διαμορφώνουν διακριτικά μια κατάσταση, θεωρώντας ότι κανείς δεν θα καταλάβει τι γίνεται.

Έτσι παραδείγματος χάρη, μια θρησκευτική εορτή που αποτελεί μια σχολική εορτή, μπορεί σιγά σιγά να μετατραπεί σε μια εκδήλωση μη υποχρεωτική για τους διδάσκοντες που τους επιτρέπει με έμμεσο τρόπο να μην πάνε στην εκκλησία. Η ευθύνη της επιλογής μεταβιβάζεται στον Διευθυντή και στον διδάσκοντα. Με αυτόν τον έμμεσο τρόπο δίνεται η εντύπωση ότι πρόκειται για μια ελεύθερη διαδικασία, ενώ στην ουσία είναι η κυβέρνηση που επιτρέπει ακόμα και την παραβίαση του ελληνικού Συντάγματος, αφού δεν το έχει τροποποιήσει.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση ποντάρει στο γεγονός ότι αυτοί που δεν θα αντιληφθούν ότι η εγκύκλιος του Υπουργού της ανατρέπει την ουσία του Συντάγματος, θα ακολουθήσουν αυτές τις οδηγίες, θεωρώντας μάλιστα ότι τους δίνεται μια επιλογή αφού δεν είναι υποχρεωτικό.

Έχει ενδιαφέρον να συνειδητοποιήσουμε, ότι τα αυταρχικά καθεστώτα όπως το ναζιστικό, το σοβιετικό, το κεμαλικό, άρχισαν με τον ίδιο τρόπο τις πρώτες τους μεταρρυθμίσεις και μετά συνέχισαν γιατί δεν υπήρξε μεγάλη αντίσταση από τον λαό.

Εδώ το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι Έλληνες αν δεν ασχολούνται με την εκπαίδευση, δεν μαθαίνουν όλα αυτά τα τερτίπια και θεωρούν ότι όλα λειτουργούν καλά με τα παιδιά τους δίχως να μάθουν ότι υπάρχει μια αλλοίωση των γνώσεών τους και των πιστεύω τους γιατί αυτά δεν ήξεραν πώς ήταν πριν.

Έτσι η βαρβαρότητα μολύνει την ελευθερία.