Σήμερα σχεδόν έναν αιώνα μετά, η αστική δικαιοσύνη δείχνει πάλι τις «εκλεκτικές της συγγένειες», με την απάνθρωπη -σε βαθμό εκδικητικότητας- καταδίκη του αναρχικού Μάριου Σεϊσίδη σε 36 χρόνια φυλάκιση, χωρίς αναστολή και αναγνώριση κανενός ελαφρυντικού. Χωρίς κανένα μάρτυρα κατηγορίας (!), χωρίς αποδεικτικά, μέσω μιας τρωτής διαδικασίας λήψης και πιστοποίησης γενετικού υλικού από «κάπου», ο Mάριος Σεϊσίδης αθωώθηκε για όλες τις κατηγορίες περί ληστειών και τη συγκρότηση οργάνωσης ξεπλύματος βρόμικου χρήματος, αλλά καταδικάστηκε για τη ληστεία στη Σόλωνος το 2006 και 3 απόπειρες ανθρωποκτονίας (εναντίον του φύλακα της τράπεζας και των 2 ειδικών φρουρών). Η επικήρυξή του, μαζί με το Σακκά, από τον Χρυσοχοΐδη το 2009 για 600.000 ευρώ, εντασσόταν στο απαραίτητο θέαμα αρένας που έστηνε το βαθύ κράτος πριν να πάρει το λαϊκό ψωμί με την καταιγίδα των μνημονίων.  

Την ώρα που ο Λιακουνάκος, κατηγορούμενος για τις μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων που αποδεικνύουν τον ομφάλιο λώρο πολιτικής εξουσίας και ολιγαρχών, «πετάει» το βραχιολάκι με τη συναίνεση της αστικής δικαιοσύνης. Την ώρα που ο καναλάρχης Αλαφούζος εξαπολύει αντικομμουνιστικό μένος με κάθε ευκαιρία από τις συχνότητές του, ενώ κινητή και ακίνητη περιουσία έχει δεσμευτεί για αδικαιολόγητες συναλλαγές του. Την ώρα που τροπολογίες στη Βουλή παραχωρούν ολόκληρους Δήμους, μετατρέποντάς τους για τις ορέξεις του κεφαλαίου σε Μαρινάκης και Μελισσανίδης-cities. Την ώρα που ξεκινούν οι δίκες με τα «ξεχασμένα στικάκια» και τις προειλημμένες αποφάσεις. Την ώρα που ο νεοναζί δολοφόνος Ρουπακιάς δεν αποτελεί δημόσιο κίνδυνο κυκλοφορώντας ελεύθερος. Την ώρα που επικροτούνται ως «ηθικά και νόμιμα» τα μοναστηριακά ντιλ του Εφραίμ. Την ώρα που όλη η κεντρική πολιτική σκηνή ομνύει όρκους πίστης στις απάνθρωπες πολιτικές της ΕΕ και των μονοπωλίων, φαίνεται ότι η χώρα και η «αστική Δικαιοσύνη για όλους» καταδικάζει με βάση νέα ιδιώνυμα τους «εχθρούς» της.

Από τον «κάποιο Τάσο της Πάρου» του ανώνυμου τηλεφωνήματος στην ασφάλεια για τον Θεοφίλου, στον «κάποιο Σίψα» του ανώνυμου σημειώματος στην ασφάλεια για τη δίκη της Μαρφίν, το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο, με τα φερέφωνα πανελιστών που σκούζουν, μπορεί να επιβάλλει ως «τρομοκρατία» οτιδήποτε δεν συναινεί.

Σε περιόδους κρίσης η μάσκα της αστικής δημοκρατίας και των θεσμών της δε φτιασιδώνεται, δείχνοντας το πραγματικό πλην αποτρόπαιο πρόσωπό της. Αποζητά με κάθε μέσο, την καταστολή έως φυσικής εξόντωσης προσώπων και κινημάτων και την προστασία του βιομηχανικού, εφοπλιστικού, τραπεζικού κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού-μαριονετών που το υπηρετεί.

Αν θέλουμε δημοκρατία, πολύ απλά πρέπει να αλλάξουμε σύστημα