Η αφορμή για τις διαδηλώσεις ήταν η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου να αναλάβει τις εξουσίες του Κοινοβουλίου. Μπροστά στο ξέσπασμα του λαού, αλλά και τη διεθνή κατακραυγή, η απόφαση ακυρώθηκε  48 ώρες αργότερα, αλλά τα αίτια γνωρίζουμε πως είναι πολύ πιο βαθιά.

Πολύ περισσότερο που η απαγόρευση στον Καπρίλες επιβλήθηκε στις 7 Απριλίου, δηλαδή μετά την έναρξη των συγκρούσεων, γεγονός που μαρτυρά ότι ο Μαδούρο έριξε σκόπιμα λάδι στη φωτιά.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το καθεστώς διέταξε στις 18 Απριλίου την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας General Motors, το εργοστάσιο της οποίας, όπως ανακοινώθηκε, καταλήφθηκε αιφνιδιαστικά από δυνάμεις του καθεστώτος και τα περιουσιακά της στοιχεία (κυρίως οχήματα) απομακρύνθηκαν παράνομα από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας, με αποτέλεσμα αυτή να αναστείλει τη λειτουργία της.

Ούτε είναι τυχαίο ότι ο Μαδούρο – ο οποίος επιμένει να μιλά για «οικονομικό πόλεμο» και να κάνει ότι δεν βλέπει πως ο λαός του πεινάει – καλεί όλο αυτό το διάστημα σε αντιδιαδηλώσεις – «πορεία των πορειών» ονόμασε μία από αυτές -  και ενίσχυσε τον αριθμό των πολιτοφυλάκων σε… 500.000!

Οι περισσότερες χώρες της περιοχής έχουν αντιδράσει, καθώς ένδεκα κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής κάλεσαν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας να εγγυηθεί το δικαίωμα σε ειρηνικές διαδηλώσεις, ενώ στο πλευρό του Μαδούρο τάχθηκαν χώρες όπως ο Ισημερινός, η Βενεζουέλα, η Κούβα, η Βολιβία, η Νικαράγουα και οι Αντίλλες.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέδωσε ψήφισμα με το οποίο καταγγέλλει «τη βάναυση καταστολή» στη Βενεζουέλα, ενώ φωνή υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει υψώσει ακόμη και ο γιος του συνηγόρου του πολίτη για τα ανθρώπινα δικαιώματα της Βενεζουέλας, απευθύνοντας δημόσια έκκληση προς τον πατέρα του να σταματήσει την «αδικία».

Ο Γιμνπράμ Σάαμπ, ο φοιτητής της Νομικής γιος του Τάρεκ Σάαμπ, που κατηγορείται ότι σιωπά μπροστά στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα, ανήρτησε συγκλονιστικό βίντεο για να μιλήσει δημόσια στον πατέρα του:

«Μπαμπά, αυτήν την στιγμή έχεις την εξουσία να σταματήσεις την αδικία που έχει καταβυθίσει τη χώρα. Σου ζητώ, ως γιος σου και στο όνομα της Βενεζουέλας που εκπροσωπείς, να αντιδράσεις και να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Κατανοώ, γνωρίζω, ότι αυτό δεν είναι εύκολο, αλλά είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να γίνει».

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Η χώρα, πεινασμένη και καθημαγμένη, με θηριώδη πληθωρισμό και άδεια τα ράφια των καταστημάτων, με ελλείψεις ακόμη και στα πιο βασικά αγαθά, αγωνίζεται για ψωμί και ελευθερία, την ώρα που ο Μαδούρο παραμένει γαντζωμένος στην εξουσία, παρουσιάζει μια εικονική πραγματικότητα και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να καταστείλει κάθε φωνή που εναντιώνεται και για να καταργήσει το κοινοβούλιο επειδή δεν το ελέγχει.

Χρησιμοποιώντας το γνωστό προπαγανδιστικό επιχείρημα περί «εξωτερικού εχθρού», συμπεριφέρεται όπως όλοι οι δικτάτορες: Με βία και καταστολή. Και, όπως όλοι οι δικτάτορες, δεν κάνει πίσω ακόμη και όταν το αίμα ρέει ζεστό στους δρόμους.

Ο κόσμος ολόκληρος έχει ξεσηκωθεί, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει και (όπως φαίνεται) ούτε μπορεί. Οι δεσμοί – όπως έχουν αποδείξει τα ταξίδια Τσίπρα και Καμμένου στη «χώρα της ευημερίας», για την οποία ο κ. Τσίπρας μας έλεγε τον Μάρτιο του 2013 ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο και ότι αυτόν τον δρόμο, αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν κι’ άλλοι λαοί (!) – είναι πολύ ισχυροί.

Έτσι, τρεις από τους τέσσερις ευρωβουλευτές του καταψήφισαν το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου – μετά είπαν πως κατά λάθος καταγράφηκε αρνητική ψήφος, ενώ είχαν επιλέξει την αποχή – και ένας απείχε.

Στις 21 Απριλίου (επετειακή μαύρη ημέρα για την Ελλάδα), το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ εξέδιδε ανακοίνωση, με την οποία ούτε καν κρατούσε ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα.

Όπως αναφερόταν, «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εκφράσει την ανησυχία του για την κλιμάκωση της βίας στη Βενεζουέλα, για την οποία μεγάλη ευθύνη έχει η αντιπολίτευση, και θεωρεί ότι είναι απαραίτητη η εκτόνωση της έντασης και ο διάλογος μεταξύ της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας και των κομμάτων της αντιπολίτευσης».

Δηλαδή, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται η αντιπολίτευση, την ώρα που δύο ηγέτες της έχουν εξουδετερωθεί – ο ένας στη φυλακή για 14 χρόνια και ο άλλος εκτός πολιτικής για 15 χρόνια!

Αυτή είναι η αντίληψή τους περί Δημοκρατίας!

Και σα να μην έφθανε αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί τη Νέα Δημοκρατία, επειδή, λέει, δεν δείχνει ανάλογη ευαισθησία για «την σοβούσα κρίση στην Παραγουάη, όπου η κρατική καταστολή των μαζικών κοινωνικών αντιδράσεων εκ μέρους της δεξιάς κυβέρνησης έχει οδηγήσει στο θάνατο διαδηλωτών».

Κατ’ αρχήν, μήπως μπορούν να μας πουν πότε ακριβώς η Νέα Δημοκρατία παρουσίασε ως πρότυπό της την Παραγουάη ή οποιαδήποτε άλλη λατινοαμερικάνικη χώρα;

Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό κάνει χρόνια τώρα – με πρώτον και καλύτερο τον κ. Τσίπρα: Εκθειάζει τη Βενεζουέλα, τη Βραζιλία της Ρούσεφ, την Αργεντινή, την Κούβα, τον Ισημερινό του Κορρέα.

Η αλήθεια για την Παραγουάη

Στις 22 Απριλίου 2013, τις προεδρικές εκλογές στην Παραγουάη κέρδισε ο πολυεκατομμυριούχος επιχειρηματίας Οράσιο Καρτές και στην εξουσία επανήλθε το δεξιό κόμμα «Κολοράδο», που είχε κυβερνήσει τη χώρα από το 1947 ως το 2008.

Αντίπαλος του Καρτές ήταν ο υποψήφιος των Φιλελευθέρων, ενώ ο υποψήφιος της Αριστεράς βρέθηκε στην τρίτη θέση με ποσοστό 6%.  Το 2008 ο αριστερός Φερνάντο Λούγο, πρώην επίσκοπος, είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές, συμμαχώντας με το Φιλελεύθερο Κόμμα, το οποίο όμως αργότερα αποχώρησε από την κυβέρνηση. Το 2012 χωρίς να διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο Λούγο ανατράπηκε από την δεξιά αντιπολίτευση και την θέση του ανέλαβε ο αντιπρόεδρος Φεντερίκο Φράνκο.

Την 31^η Μαρτίου, διαδηλωτές εισέβαλαν στο Κογκρέσο της Παραγουάης, κατέστρεψαν τα γραφεία των γερουσιαστών και έβαλαν φωτιά στο κτίριο, λίγη ώρα αφού η Γερουσία ενέκρινε, σε μια ψηφοφορία που έγινε μυστικά, μια αναθεώρηση του Συντάγματος που θα επέτρεπε στον πρόεδρο Οράσιο Καρτές να διεκδικήσει την επανεκλογή του. (Το Σύνταγμα της χώρας του 1992 – που ψηφίστηκε μετά την πτώση της δικτατορίας, το 1989 -  απαγορεύει ο πρόεδρος να επανεκλέγεται στο αξίωμα).

Με τους διαδηλωτές να φωνάζουν συνθήματα όπως «ποτέ πια δικτατορία», η κατάσταση έγινε εκρηκτική, ακολούθησαν συγκρούσεις με εκατέρωθεν τραυματισμούς στις συμπλοκές με την αστυνομία.

Στα επεισόδια σκοτώθηκε ένας 25χρονος – επομένως δεν πρόκειται για «θανάτους διαδηλωτών», όπως ανέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη – το οποίο σκόπιμα αποσιωπά ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τον Μαδούρο: Στις 17 Απριλίου, δηλαδή τέσσερις μέρες πριν από την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο Καρτές ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις εκλογές της επόμενης χρονιάς «σε καμία περίπτωση», τονίζοντας πως έλαβε την απόφαση αυτή για να εγγυηθεί την πολιτική σταθερότητα, καθώς και ότι δεν θα αλλάξει γνώμη ανεξαρτήτως του εάν το Κογκρέσο εγκρίνει ή όχι την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Δηλαδή, μπροστά στη λαϊκή οργή και στον θάνατο ενός νέου ανθρώπου, ο Καρτές υποχώρησε αμέσως και ανακοίνωσε την παραίτησή του.

Και πάντως – επαναλαμβάνω – η Νέα Δημοκρατία ουδέποτε παρουσίασε ως πρότυπο την Παραγουάη!