«Δε θα ξαναβρείς δουλειά», «θα σας βρούμε έξω και θα δείτε τι θα πάθετε» και άλλες τέτοιες απειλές ξεστομίστηκαν όχι από εξαγριωμένο εργοδότη αλλά από «πληρωμένους μπράβους» της εργοδοσίας γενικότερα. Εργατοπατέρες του Εργατικού Κέντρου Σερρών (ΕΚΣ) σε μέλη του ΠΑΜΕ, βγήκε και σχετική καταγγελία,  που πήγαν να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να διεξαχθούν οι εκλογές στο Σύλλογο Τεχνικών Υπαλλήλων Ελλάδος (ΣΤΥΕ) (Παράρτημα Σερρών) με διάφανο τρόπο όπως ορίζει ο νόμος. Ο νόμος της αστικής δημοκρατίας των αφεντικών και πάλι αλλά έστω αυτός να εφαρμοστεί. Κάτι τέτοιο δεν ήταν στις συνήθειες του φέουδου του ΕΚΣ που ποτέ δεν έφτασε σε εξέλιξη αστικής έστω δημοκρατίας. Εκεί κυριαρχεί η θέληση, η απόφαση, η άποψη του άρχοντα (προέδρου) και «των συν αυτώ». Που όλα αυτά τα χρόνια καθόλου τυχαία συμπίπτει με τη θέληση της εργοδοσίας γενικά. Όπως ακριβώς και με την άποψη των ανωτέρων οργάνων της εργοδοτικής ΓΣΕΕ. Και καλά τόσα χρόνια, παχιές οι αγελάδες, δουλειές υπήρχαν, εκτός από κάποιες εξυπηρετήσεις, προσλήψεις κλπ οι εργαζόμενοι δεν αισθάνονταν την ανάγκη ύπαρξης ενός ταξικού σωματείου και άφηναν την τύχη του  χωρίς έλεγχο σε χέρια που λειτουργούσαν σαν προέκταση κομματικών συμφερόντων που και αυτά με τη σειρά τους ήταν προέκταση των εργοδοτών. Σήμερα όμως που τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο, που η νέα βάρδια της εργατικής τάξης βγαίνει στο προσκήνιο και δεν είναι διατεθειμένη να βαδίσει στα ίδια χνάρια, που θέλει να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να καθορίζει η ίδια την τύχη της και όχι να έχει φυτευτοούς «αιρετούς» νόθων εκλογών, ο πρόεδρος και οι «συν αυτώ» δε θέλουν να παραδεχτούν τη νέα κατάσταση και την ήττα τους. Δε θέλουν ουσιαστικά να γεννηθούν και να αναπτυχθούν πραγματικοί συνδικαλιστές με αίσθημα ευθύνης και συνέπεια απέναντι στο ιστορικό τους χρέος. Να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της δικής τους τάξης και όχι της εργοδοσίας. Και τους κάνει, όλους αυτούς να χάνουν τα λόγια και τα λογικά τους. Τους ξεσκεπάζει μπροστά στην κοινωνία των Σερρών, που δεν είναι και τόσο μεγάλη, και τους αναγκάζει να αυτοαναιρεθούν. Να αποποιηθούν το ρόλο του δήθεν προστάτη των εργατικών συμφερόντων και να ξεστομίζουν απειλές σε εργαζόμενους «συναδέρφους» τους.Να απειλούν ότι δε θα ξαναβρίσκουν πουθενά δουλειά αφού αυτοί θα το φροντίσουν αυτό με τα αφεντικά τους.Διατυμπανίζουν μόνοι τους τη μικρότητά τους μπροστά σε αυτούς που διεκδικούν μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Εκλεγμένοι Εργατικού Κέντρου και απειλούν εργαζόμενους! Τι έμεινε στους εργοδότες. Αποποιήθηκαν και τον υποτιθέμενο ρόλο τους να υπερασπίζονται στοιχειωδώς τα συμφέροντα των εργατών. Ακύρωσαν τον ίδιο τον εαυτό τους.

Προχώρησαν και παραπέρα. Ταυτιζόμενοι πλήρως με την ιδέα ότι κινδυνεύουν και τα δικά τους συμφέροντα μαζί με των εργοδοτών τους, προκειμένου να δεχτούν την αλλαγή των συνθηκών και των νέων συσχετισμών που γεννιούνται στις μέρες μας , κολλημένοι σαν στρείδια στις καρέκλες τους, αντί να σώσουν τα προσχήματα και την αξιοπρέπειά τους, αντί να κάνουν ότι δεν κατάλαβαν, ότι τέλος πάντων, μας πιάσατε στα πράσα αλλά να δούμε τι μπορούμε να διορθώσουμε από δω και πέρα, αυτοί αντίθετα, κάλεσαν την αστυνομία και «έκλεισαν μέσα» τους αγωνιστές του ΠΑΜΕ. Όχι για πολύ γιατί η κατηγορίες ήταν αβάσιμες.

Περιμένουν τώρα τα εύσημα από την εργοδοσία τους γιατί επάξια στήριξαν για άλλη μια φορά το συμφέρων των αφεντικών τους και όχι των συναδέρφων τους. Αυτά όμως δε θα έρθουν. Γιατί από τη μια αποκαλύφτηκε ο πραγματικός τους ρόλος και δε θα είναι πλέον χρήσιμοι ούτε στα αφεντικά. Ξεσκεπάστηκαν. Χάσανε το προσωπείου του κατ’ ευφημισμό συνδικαλιστή. Ταυτίστηκαν πλέον φανερά με τα αφεντικά τους και αυτό τους αναιρεί σαν συνδικαλιστές που το έπαιζαν. Ένα πράγμα σαν φανερός κατάσκοπος. Δε γίνεται. Αυτή εξ άλλου είναι και η μοίρα όλων των υποτακτικών. Να καούν αυτοί, σαν αναλώσιμοι που είναι,προκειμένου να σωθεί αυτός που υπηρετούν πιστά. Γιατί εκείνος δεν μπορεί να αντικατασταθεί ενώ αυτοί …

Αυτή ήταν και η επιτυχία των αγωνιστών του ΠΑΜΕ. Αγωνιστών που δε φοβούνται να τσαλακώσουν το φτιασιδωμένο στα μέτρα της κυβέρνησης και της εργοδοσίας συνδικαλισμό. Αγωνιστών που βήμα βήμα, πόντο πόντο κερδίζουν έδαφος και στις αρχαιρεσίες και στην οργάνωση σωματείων αλλά κυρίως στις συνειδήσεις των εργαζόμενων και των νέων. Σε μια κοπιώδη και αργοκίνητη προσπάθεια αποκατάστασης του όρου συνδικαλιστής και από όρο που φέρνει αποστροφή στους εργαζόμενους πάει να πάρει το πραγματικό του νόημα. Του πραγματικού αγωνιστή των συμφερόντων της εργατικής τάξης με πυξίδα το ταξικό συμφέρον. Ντροπή στους συνδιακαλιστοπατέρες που δεν κατάφεραν να περισώσουν την υπόληψή τους. «…δεύτερη ζωή δεν έχει».

Στις 17 του Μάη το ΠΑΜΕ κατεβαίνει στην πανελλαδική απεργία. Εργαζόμενοι στηρίξτε την απεργία. Στηρίξτε το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 10:30 στην πλατεία Ελευθερίας. Ξεγυμνώστε τους όπως και την Πρωτομαγιά και αφήστε τους μόνους να πορεύονται με τις σφραγίδες τους και τα σωματεία – φαντάσματα  στους άδειους δρόμους της πόλης μας. Συσπειρωθείτε γύρω από το ταξικό κίνημα που ανοίγει το δρόμο και αφήστε τους με τις θλιβερές δηλώσεις τους ότι «ο κόσμος δε βγαίνει στους δρόμους». Δείξτε αγωνιστικά την αγανάκτησή σας και την στήριξή σας στο νέο που τραβάει μπροστά.