Η πρόσφατη έκθεση του Επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Νιλς Μουίζνιεκς, κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική είναι για την Ευρώπη συνολικά, αλλά και την Ελλάδα ειδικότερα.

Ένα χρόνο μετά την υπογραφή της κοινής δήλωσης ΕΕ – Τουρκίας, εξακολουθούμε να είμαστε μάρτυρες μίας κυβερνητικής πολιτικής χωρίς προγραμματισμό και σχέδιο, σε ό,τι αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης του προσφυγικού ζητήματος. 

Μιας κυβερνητικής πολιτικής που, εναρμονισμένα με άλλα ευρωπαϊκά κράτη, δεν επιτρέπει νόμιμες και ασφαλείς διαδικασίες σε ανθρώπους που αιτούνται διεθνούς προστασίας σε ό,τι αφορά τον περιορισμό του δικαιώματος της οικογενειακής επανένωσης, ενώ αρνείται ουσιαστικά να παρέχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ένταξης όσων αναπόφευκτα θα παραμείνουν τελικά στην Ελλάδα.

Το πώς μία τάχα «αριστερή» κυβέρνηση που έλεγε πως θα αλλάξει την Ευρώπη, φτάνει να υιοθετεί εθελούσια τις χειρότερες πρακτικές κάποιων κρατών μελών της ΕΕ, ας το εξηγήσουν οι ίδιοι.

 Η συλλογική αλληλέγγυα δράση όλων των κρατών μελών της ΕΕ και οι πολιτικές ένταξης των προσφύγων στις κοινωνίες, είναι η λύση απέναντι στα πραγματικά ζητήματα που τίθενται από την προσφυγική κρίση, ενώ αποτελούν τη μόνη απάντηση απέναντι σε κάθε ξενοφοβική συμπεριφορά που επιδιώκει να βάλει τα ανθρώπινα δικαιώματα στον πάγο.