Ο λόγος για τη γνωστή συζήτηση σύγκρισης της εξόδου της χώρας στις αγορές το 2014 και το 2015. Έχουμε και λέμε:

-Αλέξης Τσίπρας, τηλεόραση του Άλφα, 27 Ιουλίου 2017, αναφορά στην έξοδο στις αγορές του 2014: «Βρέθηκε ένα παράθυρο ευκαιρίας να βρεθεί ένα επιτόκιο γύρω στο 5%, το οποίο, όμως, η ζωή έδειξε ότι δεν είχε προοπτική. Διότι στην επόμενη απόπειρα εξόδου δεν βγήκε καν η Ελλάδα στις αγορές. Σας θυμίζω ότι η απόπειρα ήταν πράγματι επικοινωνιακή, διότι ήταν λίγο πριν από τις Ευρωεκλογές. Ήταν ακριβώς πάνω στη λογική να στηθεί ένα success story, το οποίο ήταν επίπλαστο. Έγινε μια δεύτερη προσπάθεια, αμέσως μετά τον Σεπτέμβρη, η οποία, όμως, άρον-άρον δεν ολοκληρώθηκε καν. Η ζωή έδειξε ότι η έξοδος δεν είχε προοπτική, διότι στην επόμενη απόπειρα εξόδου δεν βγήκε καν η Ελλάδα στις αγορές».

-Ι. Δραγασάκης, Real FM, 26 Ιουλίου 2017: «Το σχέδιο του 2014, του success story απέτυχε, υπήρξε η αποτυχία της δεύτερης έκδοσης και δεν υπήρξε καμιά νέα προσπάθεια».

-Ευκλ. Τσακαλώτος, 28 Ιουλίου 2017, Βουλή. Στην υπενθύμιση πως στις 10 Απριλίου 2014, ως υπεύθυνος Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ είχε πει «η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν πρόκειται να δει καμία βελτίωση στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει, αυτές οι επικοινωνιακές ενέργειες έχουν κοντά ποδάρια», απάντησε «είχα δίκιο». Αμέσως μετά, ανέβηκε στο βήμα και είπε:

«Δεν είναι το κυρίαρχο να συγκρίνουμε, και γι’ αυτό και εγώ δεν έχω δώσει μεγάλο βάρος στη σύγκριση της εξόδου στις αγορές σήμερα, με την έξοδο στις αγορές την περίοδο Σαμαρά. Η σοβαρή σύγκριση δεν είναι ούτε αν η δική μας έξοδος είναι καλύτερη από εκείνη με την οποία βγήκε η Ελλάδα στις αγορές το 2014, ή αν είναι καλύτερη από αυτή την έξοδο που μπορεί να κάνουν τώρα η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος. Δεν είναι αυτή η σύγκριση» / «Η δική μας έξοδος δεν είναι καλύτερη λοιπόν γιατί είχε καλύτερο επιτόκιο. Όλα αυτά είναι αέρας. Είναι πολιτικός αφρός. Στο τέλος ο ελληνικός λαός δεν θα θυμάται ούτε τη δική μας έξοδο, ούτε τη δική σας. Θα θυμάται αν την πρώτη φορά υπήρξε στρατηγική με στόχο να βγεις από το μνημόνιο και αν αυτή η στρατηγική θα άνοιγε το δρόμο για την επιστροφή της εμπιστοσύνης και των επενδύσεων, μια επιστροφή με ρυθμούς ανάπτυξης από τους οποίους θα κερδίζει όλος ο λαός, και εκείνα τα στρώματα που εσείς είχατε πάντα στο περιθώριο. Όλα τα άλλα είναι για τις τηλεοράσεις για μερικές μέρες και μετά θα ξεχαστούν».

-Γιώργος Χουλιαράκης την ίδια μέρα, επίσης στη Βουλή: «Η επιτυχία της επανάκτησης της πρόσβασης στις διεθνείς αγορές, κρίνεται πρώτα από όλα, από το αν υπήρξε υπερκάλυψη το ποσού για το οποίο η ελληνική δημοκρατία βγήκε να δανειστεί. Η υπερκάλυψη είναι ένα κρίσιμο μέγεθος επιτυχίας της εξόδου. Τόσο η έξοδος του Απριλίου του 2014 όσο και αυτή, με το κριτήριο αυτό, πρέπει να κριθούν επιτυχείς» / «Δεύτερο κριτήριο επιτυχίας είναι το αν η έξοδος στις αγορές θα έχει συνέχεια ή όχι, διότι η έξοδος στις αγορές είναι μια διαδικασία μακρά και όχι μια στιγμή για μια χώρα αποκομμένη από τις διεθνείς αγορές για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε ό,τι αφορά τη συνέχεια, η έξοδος του Απριλίου του 2014 ήταν πλήρως αποτυχημένη διότι δεν υπήρξε συνέχεια».

Δηλαδή, οι μεν Τσίπρας και Δραγασάκης έκαναν μια χαρά τη σύγκριση και κατέληξαν πως η δικής τους έξοδος είναι η… καλύτερη, οι δε Τσακαλώτος και Χουλιαράκης είπαν ο μεν πρώτος ότι δεν έχει σημασία η σύγκριση και ο λαός δεν θα θυμάται καμία από τις δύο εξόδους μετά από χρόνια, ο δε δεύτερος ότι ήταν επιτυχείς και οι δύο έξοδοι, αλλά η έξοδος του Απριλίου 2014 δεν είχε συνέχεια.

Διότι η αλήθεια είναι πως βγήκαμε στις αγορές στις 11 Απριλίου 2014 με 5ετές ομόλογο και ξαναβγήκαμε στις 10 Ιουλίου 2014, με 3ετές ομόλογο και επιτόκιο 3,5%. Δηλαδή, υπήρξε συνέχεια. Έγιναν δηλαδή δύο επιτυχημένες έξοδοι και δεν είναι αλήθεια ότι η δεύτερη προσπάθεια έγινε «μετά τον Σεπτέμβρη» και «δεν ολοκληρώθηκε καν».

Σημειώστε επίσης ότι στην ίδια συνέντευξη, ο κ. Τσίπρας είπε ότι «δεν μιλάμε για κερδοσκοπικά funds, είχαμε επενδυτές πραγματικούς». Η αλήθεια είναι πως το 36% των επενδυτών ήταν hedge funds, ενώ στην έξοδο του 2014 το ποσοστό ήταν 33%.

Είπε επίσης ότι «για πρώτη φορά από πολλά χρόνια είχαμε τόσο καλά λόγια από τον διεθνή Τύπο», ενώ η αλήθεια είναι πως το 2014 τα σχόλια και τα άρθρα του διεθνούς Τύπου ήσαν διθυραμβικά.

Συμπέρασμα: Άλλα λέει ο ένας και άλλα ο άλλος και όλοι τους λένε όποιο ψέμα τους βολεύει κάθε φορά.