Πλησιάζουμε αισίως στο τέλος του Αυγούστου 2017 και όπως είπε κάποτε, με πολύ νόημα, ο Ιταλός συγγραφέας παγκοσμίου φήμης Ουμπέρτο Έκο «δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο» , έτσι και φέτος τον Αύγουστο δεν υπήρξαν νέα.

Με ότι «έπαιξε» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης εμείς θα συμπληρώναμε την έκφραση του  Έκο, λέγοντας, «δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο, μόνο… θάνατοι».

Ασφαλώς, δεν αναφερόμαστε στους φυσικούς θανάτους μεμονωμένων ανθρώπων, διότι τέτοιοι υπάρχουν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αλλά μιλάμε για θανάτους μαζικούς.

Και έχουμε δει πολλούς τέτοιους αυτόν τον Αύγουστο. Δεν ξέρει κανείς από που να αρχίσει και που να τελειώσει.

Είδαμε τους ελεύθερους επαγγελματίες να πνέουν τα λοίσθια.

Τους δημοσίους υπαλλήλους να νοιώθουν συνεχώς απειλούμενοι με την περιβόητη αξιολόγηση και τη μείωση μισθών. 

Τους συνταξιούχους όλων των κατηγοριών να λυγίζουν κάτω από το άγχος των συνεχών περικοπών στις συντάξεις τους και του επερχόμενου χειμώνα.

Έχουμε δει το καθολικό Βατερλώ των εργατών και των πάσης φύσεως εργαζομένων.

Οφειλέτες χάνουν τα σπίτια τους, ακόμη και την πρώτη κατοικία τους, για δάνεια που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν.

Τέλος και στα περιφερειακά αεροδρόμια που πέρασαν σε γερμανικά χέρια.

Ούτε οι σιδηρόδρομοι  είναι πια δικοί μας. Τους πήραν οι Ιταλοί.

Και λιμάνια «φεύγουν» από τα ελληνικά χέρια.

Καλά, τα νησιά και οι τουριστικοί προορισμοί, παρ’ όλο που έχουν κατακλυσθεί από επισκέπτες, αναστενάζουν στο βάρος του υψηλού ΦΠΑ, και των υψηλών προστίμων, ενώ «πεθαίνουν» τους εργαζόμενους με τα εξαντλητικά ωράρια.

Κι όσα δεν λύγισαν σε αυτά, τα βάλαμε φωτιά Κύθηρα, Ζάκυνθος, Κεφαλονιά, Κέρκυρα, Πελοπόννησος και τα αποτελειώσαμε. Στην Κω, Χίο, Οινούσες, Λέσβο και άλλα τριγύρω, φρόντισε ο εγκέλαδος να τα επισκεφθεί στην υψηλότερη τουριστική περίοδο για να τα αποτελειώσει.

Κάτι παρόμοιο έγινε και στη Αττική. Κάψαμε καμιά 20.000 στρέμματα και μερικά σπίτια για να κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από έλλειψη οξυγόνου , ειδικά με τις επόμενες υψηλές θερμοκρασίες ή να πνιγούμε στις πρώτες νεροποντές, αφού τα δέντρα δεν είναι πια εκεί.

Κι απ’ ότι φάνηκε παραπαίει όλο το πυροσβεστικό σύστημα. Ευτυχώς που είναι το έμψυχο υλικό για να δίνει ανάσες στην πυροσβεστική υπηρεσία.

Η υγεία, φυσικά έχει πεθάνει προ πολλού. Όσοι χρειάστηκε να πάνε σε δημόσιο νοσοκομείο ή να κάνουν φαρμακευτική δαπάνη το έχουν νοιώσει για καλά.

«Τελειωμένη» φαίνεται να είναι και η ασφάλεια του πολίτη. Μπαχαλάκηδες, ρουβικώνες και κάθε είδους κακοποιά στοιχεία φαίνεται να κάνουν πάρτι.

Τώρα, όπου να ’ναι  ξεμπερδεύουμε και την παιδεία. Ξεκινήσαμε από την ιστορία και την θρησκεία και συνεχίζουμε με τη διάλυση και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

«Τακτοποιούμε» βέβαια και τη δικαιοσύνη, όση απόμεινε.

Με το νέο νόμο δίνουμε γερό χτύπημα και στην τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία μετά την έλλειψη κονδυλίων θα έχει και έλλειμμα διοίκησης.

Πέθανε και το κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ κι έρχονται αυξήσεις που θα προκαλέσουν θανατηφόρα ηλεκτροσόκ.

Αλλά, εδώ πέθανε όλο το κοινωνικό κράτος. Το ασφαλιστικό είναι στον αέρα και δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για την επίλυσή του.

Από ότι φαίνεται θα πεθάνουμε όλοι από την δίψα, αφού αυτόν τον Αύγουστο αποφασίστηκε ενιαία τιμή νερού σε όλη την επικράτεια.

Εντάξει, να μην είμαστε όμως απόλυτοι. Υπάρχουν και πράγματα που δεν πέθαναν ούτε θα πεθάνουν.

Ο ΕΝΦΙΑ είναι εδώ. Παραμένει σταθερό έσοδο του κράτους και αυτής της κυβέρνησης, που θα τον καταργούσε από πρόπερσι.

Τα διόδια πολλαπλασιάζονται και αυξάνονται ενώ έχει πεθάνει το κίνημα «ΔΕΝ ΠΛΗΡΏΝΩ» , στο οποίο συμμετείχε και ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας.

Οι δυσβάσταχτοι φόροι και ο υψηλός ΦΠΑ είναι πανταχού παρόντες για να αποτελειώσουν όλες τις τάξεις των πολιτών, αλλά κυρίως τη μόνη παραγωγική τάξη των γεωργών και κτηνοτρόφων.

Η ανεργία επίσης αντιστέκεται σθεναρά και δε λέει να «πεθάνει» με τίποτα.

Το χρέος είναι εδώ και αυξάνεται συνεχώς.

Το μνημόνιο, κι αυτό ζει και βασιλεύει.

Α! Και η Μέρκελ με τον Σόιμπλε, εδώ είναι ακόμη.

Και φυσικά, πάνω από όλα είναι εδώ οι κυβερνήτες, οι οποίοι φροντίζουν μέρα νύχτα, χωρίς διακοπές, για το καλό του λαού, για να τα κάνουν όλα «tabula rasa» και να μην αφήσουν όρθιο τίποτα από ότι απέμεινε, αν απέμεινε κάτι.