Διάβασα σε άρθρο κυριακάτικης εφημερίδος την ευχή-προτροπή δημοσιογράφου προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη να στρέψει τη Ν.Δ. προς το κέντρο. Δεν ξέρω πως το αντιλαμβάνεται ο εν λόγω δημοσιογράφος, αλλά και κάθε άλλος που κάνει παρόμοια σχόλια, αλλά τα κόμματα –και ιδίως τα κατεστημένα- δεν είναι σκάφη που αλλάζουν πορεία αναλόγως που στρέφει το πηδάλιο ο καπετάνιος!

Μπορεί να διανύουμε περίοδο εκπτώσεως των ιδεολογιών, αλλά αυτό πρωτίστως αφορά τα κόμματα που βάσισαν την ύπαρξή τους σε ιδεολογίες και αόριστα οράματα, δηλαδή τα κόμματα της Αριστεράς και γενικώς όσα επαγγέλονταν αλλαγές στο κοινωνικό σύστημα.

Ένα κόμμα, όπως η Νέα Δημοκρατία, που εκφράζει τον κύριο όγκο της Δεξιάς –ή Συντηρητικής, αν προτιμάτε- παρατάξεως, δεν αλλάζει κατεύθυνση αναλόγως πως φυσάει ο άνεμος! Πολλώ δε μάλλον που ο άνεμος δεν φυσάει προς τ’ αριστερά…

Αν η Ν.Δ. ήταν το κόμμα του Λεβέντη ή το όποιο άλλο προσωρινό μόρφωμα, όπως οι ΑΝ.ΕΛ., η Δημοκρατική Αριστερά κλπ., ακόμη αν ήταν το κόμμα του 3%, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του 2009, τότε θα είχε νόημα να συζητάμε για αλλαγή πλεύσεως. Σε τέτοια μικρής εμβέλειας ή αδιαμόρφωτα σχήματα, όλα μπορούν να αλλάξουν λιγότερο ή περισσότερο εύκολα αφού στόχος είναι η πολιτική επιβίωση με όποιο μέσο.

Όμως, η Ν.Δ. δεν είναι τέτοια περίπτωση. Έχει συγκεκριμένο κόσμο που την στηρίζει, εκφράζει μια συγκεκριμένη πολιτική και κοινωνική παράταξη, από την οποία αντλεί στελέχη και ψηφοφόρους: την Δεξιά! Μας αρέσει ή όχι, η συντριπτική πλειοψηφία αυτής της παρατάξεως είναι άνθρωποι συγκεκριμένων αντιλήψεων, δηλαδή παραδοσιακών εθνικοπατριωτικών και ορθοδόξων αντιλήψεων.

Ταυτοχρόνως, η ίδια αυτή παράταξη περιλαμβάνει και την λεγόμενη κεντροδεξιά, δηλαδή επίσης συντηρητικούς πολίτες, μάλλον υψηλού ή μεσο-υψηλού (mid-upper) εισοδηματικού επιπέδου, οι οποίοι είναι απλώς περισσότερο φιλελεύθεροι ή λιγότερο συντηρητικοί, λιγότερο θρησκόληπτοι ή περισσότερο ρεαλιστές, λιγότερο παραδοσιακοί ή περισσότερο καλλιεργημένοι κλπ. Πολλά τέτοια δίπολα μπορώ να παραθέσω για να τους περιγράψω, αλλά δεν χρειάζεται, όλοι καταλαβαίνουμε σε ποιους αναφέρομαι.

Πρακτικώς, η Ν.Δ. είναι το κόμμα που, λίγο-πολύ, από το 1974 μέχρι σήμερα εξέφρασε την συντηρητική, τη Δεξιά παράταξη έχοντας στην μεγάλη –εκλογική- της βάση την λαϊκή-παραδοσιακή Δεξιά και στο στελεχιακό της δυναμικό, στην κορυφή της, την πιο φιλελεύθερη εκδοχή της.

Το σχήμα αυτό λειτούργησε αρκετά καλά ώστε να προσφέρει πολιτική σταθερότητα παρά την λαϊκιστική λαίλαπα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Σήμερα, εν μέσω παρατεταμένης πολιτικής κρίσεως, με το μεταλλαγμένο ακραίο ΠΑ.ΣΟ.Κ. να συγκυβερνά μαζί με τους νεοκομμουνιστές και τον τυχοδιώκτη Πάνο Καμμένο, απειλώντας τους ίδιους τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, η  ενότητα της Δεξιάς, η ενότητα της συντηρητικής παρατάξεως είναι απολύτως αναγκαία. Όμως, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με στροφή προς την μία ή την άλλη συνιστώσα της. Η παράταξη πρέπει να μείνει ενωμένη. Οι διχαστικές αντιλήψεις περιθωριακών ομάδων δεν πρέπει να αφεθούν να παρασύρουν τη Ν.Δ. στη διάλυση, διότι αυτό θα συμβεί αν η αποκοπή της από την ευρεία βάση της λαϊκής Δεξιάς οδηγήσει σε απώλεια της αυτοδυναμίας, στις επερχόμενες εκλογές, ή ακόμη και σε απώλεια της πρώτης θέσεως! 

Η αυτοδυναμία και η πολιτική κυριαρχία που αυτή συνεπάγεται δεν θα επιτευχθούν με καιροσκοπικές ημι-ιδεολογικές στροφές (ή ιδεολογικές ημι-στροφές;), όπως συνηθίζουν τα αριστερά κόμματα!

-        Η πολιτική κυριαρχία της Δεξιάς επιτυγχάνεται όταν το κόμμα που την εκφράζει κατορθώνει να προβάλει την οντολογία της, μακράν ανώτερη από ασαφή ιδεολογήματα αφού μπορεί και απαντά στα προβλήματα της πραγματικότητος, αλλά και σε αυτά που γεννά η εξέλιξη.

-        Η πολιτική κυριαρχία και η κυβερνητική αυτοδυναμία της Ν.Δ. θα επιτευχθούν με ριζοσπαστικές πολιτικές επιλογές που θα εκφράσουν την δεξιά οντολογία, επιλογές που θα συνθέσουν ένα όραμα για την Πολιτική, τον Πολιτισμό, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία και την Ανάπτυξη και θα εμπνεύσουν την ευρεία κοινωνική της βάση, που θα την επανασυσπειρώσουν μακριά από καιροσκόπους, λαϊκιστές και νεοναζί! Μια τέτοια επιλογή όχι μόνο δεν απομακρύνει το κέντρο, αλλά το προσελκύει ακόμη περισσότερο, ιδίως όταν στην άλλη του όχθη θα περιδιαβαίνουν θλιβερές φυσιογνωμίες τύπου Καμίνη, Θεοδωράκη, Γεννηματά κλπ. πολιτικών πτωμάτων…

Σε απάντηση ή, πιο σωστά, με αφορμή το άρθρο μου για την Ν.Δ. (εδώ link αυτό: http://new-deal.gr/i-nd-ine-komma-ochi-skafos/#.WZGDcHjSd2Y.twitter), έλαβα το πολύ ενδιαφέρον κείμενο που ακολουθεί.

Συντάκτης του κειμένου είναι καλός μου φίλος, που επιθυμεί να κρατήσει την ανωνυμία του. Πρόκειται για πολύ έμπειρο και παλαιό στέλεχος της Ν.Δ., αποστασιοποιημένο πλέον, και, όπως φαίνεται από το γλαφυρό και σαφές κείμενό του, πολύ απογοητευμένο!

Συμμερίζομαι πλήρως την αγωνία και τους προβληματισμούς του γι’ αυτό αναρτώ το κείμενό του αυτούσιο, όπως ακριβώς το έλαβα.

Σημειώνω, μόνον, ότι ο καλός μου φίλος δεν είναι μια τυχαία ή μοναδική περίπτωση. Γνωρίζω ότι στο ίδιο μήκος κύματος συντονίζεται ένας μεγάλος κύκλος στελεχών, που δεν είναι καθόλου ικανοποιημένοι από την κατάσταση την Παράταξη, αλλά και στο κόμμα. Δεν είναι οργανωμένοι ούτε έχουν αποφασίσει αν και πως θα κινηθούν, αλλά νομίζω ότι η ιστορία τους και η αξιοπρέπειά τους δεν επιτρέπουν μικροκομματικές κινήσεις. Το μόνο βέβαιον είναι ότι η Δεξιά παράταξη δεν είναι νεκρή ούτε αφημένη στις διαθέσεις παλαιών και νέων δημαγωγών&σωστήρων! Πολλώ δε μάλλον, η Δεξιά παράταξη δεν είναι κληρονομική μοναρχία όσων νομίζουν ότι έχουν σειρά δυναστικής διαδοχής… 

Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης

Όλα φαίνεται να κινούνται πολύ γρήγορα και νωρίτερα από τα προγραμματισμένα. Η επίσπευση κατά ενός έτους της κατάργησης του αφορολόγητου, μετά από απαίτηση του ΔΝΤ, η αναμφισβήτητη συνέχιση περικοπών στους μισθούς και στις συντάξεις, το άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων, η μετωπική σύγκρουση με τη δικαιοσύνη, η προσπάθεια χειραγώγησης των ΜΜΕ, η βιαστική έξοδος στις αγορές με τυμπανοκρουσίες παρά το πανθομολογούμενο υψηλό κόστος, οι διορισμοί από το "παράθυρο" και τόσα άλλα γνωστά και άγνωστα.

Οι δημοσκοπήσεις, αποτυπώνοντας το πολιτικό κλίμα της εποχής, δείχνουν τα κυβερνητικά κόμματα να κατρακυλάνε στις προτιμήσεις των πολιτών. Την αντιπολίτευση να κερδίζει, μικρά ή μεγάλα ποσοστά, αλλά και πολύ μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστων και αδιάφορων ψηφοφόρων, ικανό όμως να κάνει τις οποιεσδήποτε ανατροπές στα αποτελέσματα.

Και αυτό είναι που όλα τα κόμματα φοβούνται. 

Ο κόσμος αποδοκιμάζει πλέον, φανερά, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ στο σύνολο σχεδόν της πολιτικής που ακολουθούν. Ωστόσο, φαίνεται να δυσπιστεί και γι’ αυτούς που έχουν ήδη κυβερνήσει τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και για το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων.

Οι πολίτες ψάχνουν κάτι διαφορετικό. Βαρέθηκαν να ακούνε λόγια. Έχουν ανάγκη από λόγο και παραδείγματα. Τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να αφουγκραστούν την ελληνική κοινωνία. Γι αυτό οι Έλληνες δεν ξεχωρίζουν πια πολιτικές, αλλά πρόσωπα. Πρόσωπα τα οποία είναι κοντά τους, νοιώθουν τον πόνο τους, καταλαβαίνουν το μόχθο τους, γνωρίζουν τα προβλήματα τους, τους εμπνέουν εμπιστοσύνη. Κι αυτό είναι το μεγάλο έλλειμμα του πολιτικού κόσμου. Η έλλειψη εμπιστοσύνης.

Κι αυτό είναι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα μικρά κόμματα εκτός βουλής. Γι αυτό έχουμε και μια πανσπερμία νέων κομμάτων. Επειδή υπάρχει ιδεολογικό κενό και δεξιά και αριστερά και στο κέντρο.

Όλα αυτά δείχνουν ότι, παρά τη θερινή ραστώνη, ο ορίζοντας είναι συννεφιασμένος και τα επιτελεία των κομμάτων υπ’ ατμόν.

Η κυβέρνηση φιλοδοξεί να επαναφέρει τη χώρα στην κανονικότητα, αλλά παράλληλα, έχει έτοιμα τα ψηφοδέλτια σε περίπτωση που θελήσει να αιφνιδιάσει με εκλογές.

Η αντιπολίτευση, επίσης, στο σύνολό της ζητάει επανειλημμένα εκλογές, δηλώνοντας έτοιμη ανά πάσα στιγμή.

Σε όλη τη χώρα, θα υπάρξουν πολλές ανακατατάξεις και μετακινήσεις ψηφοφόρων και πολιτικών.

Οι ζυμώσεις είναι συνεχείς από και προς πρόσωπα και παρατάξεις.

Παλιοί που φαίνεται να «κόβονται» από τις παρατάξεις τους, καθώς και νέοι που φιλοδοξούν, αλλά βλέπουν κλειστές τις πόρτες των κομμάτων εξουσίας, συζητούν με όλους και για όλα.

Εξ άλλου, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα, ανά την επικράτεια, που αξιόλογα στελέχη γύρισαν την πλάτη τους στα κόμματά τους και εκλέχτηκαν με άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Κι από ότι όλα δείχνουν, τα πολιτικά κόμματα ούτε και σε αυτό μπορούν να αλλάξουν. Ούτε στο εσωτερικό τους μπορούν να λειτουργήσουν την πραγματική δημοκρατία.

Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά…

Πηγή:new-deal.gr