Οι εξελίξεις στην Ισπανία αποδεικνύουν πόσο ακριβά μπορεί να πληρώσει μια χώρα το τίμημα του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Πόσο ακριβό είναι το τίμημα της πολιτικής ανευθυνότητας, του πολιτικού αμοραλισμού και του πολιτικού μηδενισμού.

Για την Καταλονία όλα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2006, όταν, επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης Θαπατέρο, το κοινοβούλιο υιοθέτησε νέο καθεστώς για την Καταλονία, ενισχύοντας σημαντικά την αυτονομία της βορειοανατολικής επαρχίας της χώρας και χαρακτηρίζοντάς την «έθνος» στο εσωτερικό του ισπανικού κράτους.

Μια αχαρακτήριστη κίνηση που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, με το ευρισκόμενο τότε στην αντιπολίτευση Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόι, σημερινού πρωθυπουργού, να αμφισβητεί το νέο καθεστώς, καταθέτοντας προσφυγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο.

Τέσσερα χρόνια μετά – και ενώ το θέμα είχε ανάψει για τα καλά - το Συνταγματικό Δικαστήριο προχώρησε στην ακύρωση ενός μέρους του νέου καθεστώτος, αποφαινόμενο ότι ο χαρακτηρισμός «έθνος» δεν έχει «καμία νομική αξία» και απορρίπτοντας τη χρήση των καταλανικών ως «προτιμητέας» γλώσσα στη διοίκηση και τα μέσα ενημέρωσης.

Ξεκινούν έτσι οι διαδηλώσεις και οι διεργασίες με σκοπό την απόσχιση. Επικεφαλής ο Καταλανός Πρόεδρος Αρτούρο Μας που κερδίζει τις περιφερειακές εκλογές του 2012 υποσχόμενος την διενέργεια δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία.

Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται και από τις δύο πλευρές και στις 9 Νοεμβρίου 2014 διοργανώνεται συμβουλευτικό δημοψήφισμα, όπου το ποσοστό συμμετοχής δεν ξεπερνά το 35%. Το 80% αυτών που ψήφισαν, δηλαδή 1,8 εκ. Καταναλοί (από τα 7,5) τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας της επαρχίας.

Το «δημοψήφισμα» (που έτσι κι’ αλλιώς δεν είχε συμμετοχή) κρίνεται αντισυνταγματικό.

Ακολουθούν οι περιφερειακές εκλογές της 27^ης Σεπτεμβρίου 2015, που εμφανίζονται ως δημοψήφισμα. Το σύνολο των κομμάτων που τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας συγκεντρώνουν το 47,8% των ψήφων και για πρώτη φορά κερδίζουν την πλειοψηφία των εδρών στο περιφερειακό κοινοβούλιο – αν και δεν είχαν την πλειοψηφία σε ψήφους.

Στις 9 Νοεμβρίου 2015, το καταλανικό κοινοβούλιο υιοθετεί μια απόφαση, η οποία προβλέπει την έναρξη μιας διαδικασίας η οποία θα καταλήξει στη δημιουργία «ενός ανεξάρτητου καταλανικού κράτους» το αργότερο το 2017. Το Συνταγματικό Δικαστήριο ακυρώνει και αυτήν την απόφαση.

Στις 10 Ιανουαρίου 2016, Πρόεδρος της επαρχίας αναλαμβάνει ο αυτονομιστής Κάρλες Πουτζεμόντ και τον Μάρτιο του 2017, ο πρώην Πρόεδρος Αρτούρ Μας καταδικάζεται για «ανυπακοή», επειδή διοργάνωσε το άτυπο δημοψήφισμα του 2014, με διετή απαγόρευση στο εκλέγεσθαι.

Τον Ιούνιο του 2017, ο Πουτζεμόντ ανακοινώνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Καταλονίας την 1η Οκτωβρίου με την Μαδρίτη να ξεκαθαρίζει ότι το δημοψήφισμα δεν θα πραγματοποιηθεί.

Η κατάσταση ξεφεύγει καθώς ο Πουτζεμόντ αποπέμπει μέλη της κυβέρνησής του τα οποία εξέφρασαν αμφιβολίες για το εγχείρημα, ενώ παραιτείται και ο διοικητής της αστυνομίας.

Στις 7 Σεπτεμβρίου, το Συνταγματικό Δικαστήριο ακύρωσε νόμο που το καταλανικό κοινοβούλιο είχε εγκρίνει την προηγουμένη και όριζε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με σκοπό την απόσχιση της επαρχίας. Στις 12 Σεπτεμβρίου, το Συνταγματικό Δικαστήριο αναστέλλει άλλους δύο καταλανικούς νόμους που παραπέμπουν σε δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.

Παράλληλα, ο ηγέτης των Ισπανών σοσιαλιστών Πέδρο Σάντσεθ τάχθηκε κατά του δημοψηφίσματος και αλληλέγγυος στους Σοσιαλιστές της Καταλονίας που είχαν δηλώσει ότι δεν θα λάβουν μέρος σ’ αυτό.

Ωστόσο, ο ιδρυτής του ιστότοπου WikiLeaks Τζούλιαν Ασάνζ, από την πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο όπου παραμένει έγκλειστος, παραδέχθηκε, στις 14 Σεπτεμβρίου, πως συνεργάζεται για την προστασία του ιστότοπου που εγκατέστησε η καταλανική κυβέρνηση για το δημοψήφισμα υπέρ της ανεξαρτησίας και το οποίο έκλεισαν οι αρχές κατόπιν δικαστικής εντολής. Μάλιστα ο Ασάνζ έφθασε στο σημείο να παρομοιάσει την επιχείρηση ακύρωσης του καταλανικού δημοψηφίσματος με την καταστολή των φοιτητικών εξεγέρσεων στην πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου, το 1989!

Επιπλέον, η κυβέρνηση Τραμπ έχει δηλώσει πρόθυμη να συνεργαστεί «με όποια κυβέρνηση ή οντότητα προκύψει από το δημοψήφισμα!

Σε όλα αυτά, προσθέστε ότι στις 27 Σεπτεμβρίου, η βασκική αυτονομιστική οργάνωση ΕΤΑ (που έχει καταθέσει τα όπλα) απηύθυνε σήμερα μήνυμα προς τους Βάσκους να εξάγουν «διδάγματα» από την Καταλονία και να «δρομολογήσουν» μία «διαδικασία» παρόμοια με το καταλανικό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία και εκπορευόμενη από την ίδια την «κοινωνία των πολιτών», με στόχο να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην επιλογή», αλλά με «κοινωνικά και ειρηνικά μέσα» - την ώρα που ο Βάσκος Πρόεδρος έχει ταχθεί κατά του δημοψηφίσματος στην Καταλονία.

Σημειώστε επίσης πως αν η Καταλονία αποκτούσε την «ανεξαρτησία» της, το ΑΕΠ της θα κατέρρεε κατά 30%, η ανεργία θα διπλασιαζόταν και η οικονομική της απομόνωση θα ήταν μεγάλη. Η Καταλονία θα βρισκόταν εκτός ευρωζώνης, το 75% της παραγωγής της θα υπόκειτο σε δασμούς, οι ξένες τράπεζες θα έφευγαν από την επαρχία, η οποία θα έπρεπε να κόψει δικό της νόμισμα που θα υφίστατο αμέσως μια υποτίμηση έως και 50%. Δηλαδή απόλυτη φτωχοποίηση!

Προφανώς τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το ισπανικό Σύνταγμα αναφέρει πως η Ισπανία είναι αδιαίρετη. Και επομένως η κεντρική κυβέρνηση όχι μόνο μπορούσε, αλλά είχε και την υποχρέωση να πράξει το παν προκειμένου να αποτρέψει μια εντελώς αντισυνταγματική ενέργεια.

Επιπλέον, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι οικονομικές επιπτώσεις που θα υφίστατο μια ανεξάρτητη Καταλονία θα ήταν τρομερές – ανάλογες αυτών που θα υφίστατο η Ελλάδα αν ευοδωνόταν το Σχέδιο Τσίπρα – Καμμένου και λοιπών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την απόσχιση της Καταλονίας

Και βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση, δεν έχει καμιά δουλειά να παρεμβαίνει σε τέτοια θέματα.

Το έπραξε όμως!

Στις 28 Σεπτεμβρίου, από το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, εκδόθηκε ως ανακοίνωση η επιστολή 56 ευρωβουλευτών που ανήκουν σε έξι πολιτικές ομάδες (Ομάδα της Αριστεράς GUE/NGL, S&D, Greens/ALE, ALDE, EFDD, ECR ) προς τον Ισπανό Πρόεδρο. Με αυτήν εκφράζουν την «βαθιά ανησυχία» τους για την κατάσταση και αποφαίνονται πως «οι κατασταλτικές ενέργειες και οι απειλές αποτελούν λανθασμένη προσέγγιση ενός πολιτικού ζητήματος».

Ανάμεσά τους και ο αντιπρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης!

Γι’ αυτούς, λοιπόν, ο κίνδυνος απόσπασης μέρους της επικράτειας είναι πολιτικό ζήτημα!

Όπως ανέφεραν «χρήση της δικαστικής και νομικής οδού για την αντιμετώπιση ενός θέματος πολιτικής φύσης είναι λάθος, και συνιστά βίαιη κατάχρηση εξουσίας»! Γι’ αυτό και καταδικάζουν αυτές τις δυσανάλογες αντιδράσεις από τις ισπανικές αρχές και στηρίζουμε το πολιτικά νόμιμο αίτημα της καταλανικής κοινωνίας για το δημοψήφισμα αυτοπροσδιορισμού της»!

Δηλαδή είναι πολιτικό – και όχι συνταγματικό - ζήτημα να αποφασίσει μια περιφέρεια μιας χώρας να αποσχισθεί από την επικράτεια και να φτιάξει δικό της κράτος.

Λένε μάλιστα και ψέματα, αναφέροντας πως την ανεξαρτησία υποστηρίζει το 80% του πληθυσμού της Καταλονίας (ενώ, όπως είδαμε, είναι το 80% από το 35% που έλαβε μέρος στο προηγούμενο δημοψήφισμα, το οποίο επίσης ακυρώθηκε).

Εντύπωση προκαλεί ότι κανένας άλλος από τους ευρωβουλευτές που έχουν εκλεγεί με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει υπογράψει την συγκεκριμένη επιστολή – είτε πρόκειται για όσους έχουν απομείνει, είτε γι’ αυτούς που έφυγαν, παρά το γεγονός ότι η ΛΑΕ του Λαφαζάνη κατήγγειλε την ίδια μέρα «την κατάφωρη παραβίαση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού της Καταλονίας».

Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ, δια του Παπαδημούλη, υποστηρίζει την απόσχιση της Καταλονίας, όπως μόνο οι Ποδέμος κάνουν στην Ισπανία – άλλωστε, το 2015, είχαν υποσχεθεί δημοψήφισμα αν κέρδιζαν τις εκλογές, πλην όμως πήγαν άπατοι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για διαλυτικά στοιχεία, μηδενιστές που δεν αναλογίζονται τις συνέπειες των πράξεών τους – αντίθετα αυτές τις συνέπειες επιδιώκουν.

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις κάποιους που υποστηρίζουν αποσχιστικά κινήματα και διαλύσεις κρατών, την ώρα που η Ελλάδα έχει πολύ σοβαρούς λόγους να μην αναγνωρίζει τέτοιες κινήσεις.

Διότι πολύ απλά, αν αποδεχόταν αποσχίσεις, τότε θα μπορούσε κάλλιστα να διοργανωθεί ένα ανάλογο δημοψήφισμα στα Κατεχόμενα της Κύπρου και οι Τουρκοκύπριοι (με τη βοήθεια της τουρκικής εθνικιστικής προπαγάνδας, της ψήφου των εποίκων και της απειλής χιλιάδων τουρκικών λογχών στο νησί) θα μπορούσαν να αποφασίσουν την ένωσή τους με την Τουρκία.

Είναι να μην τους αποκαλεί κανείς πραγματικούς διάδοχους του Ζαχαριάδη;

Είναι να μην θυμάται κανείς τις αποφάσεις της 5^ης Ολομέλειας του ΚΚΕ, το 1949; Όπου αναφερόταν: «Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα 'δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των».

Είναι να μην θυμάται κανείς τι είχε γράψει στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός» τον Οκτώβριο του 1948 ο Ζαχαριάδης; Τα ακόλουθα: «Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι' αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του»!

Βέβαια, στα χρόνια που ακολούθησαν το ΚΚΕ έκανε την αυτοκριτική του και αρνήθηκε ότι υιοθετήθηκε τέτοια απόφαση – όχι, όμως και ο… ΣΥΡΙΖΑ!

Και επειδή αυτές τις μέρες πολύς λόγος γίνεται για την περίφημη «Τουρκική Ένωση Ξάνθης», να θυμίσω ότι τον Μάρτιο του 2012, το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησε με την οριστική και αμετάκλητη απόφαση του Αρείου Πάγου να απορρίψει την αίτηση αναγνώρισής της, παρά την αντίθετη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Σύμφωνα με ανακοίνωση που είχε εκδοθεί, «η Επιτροπή Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει με ανησυχία το γεγονός ότι ο Α.Π. απέρριψε την αίτηση της “Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης” για την αναγνώρισή της ως νομίμου σωματείου παρά τη δικαίωσή της από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται άδικα και παράλογα η παραβίαση του στοιχειώδους συλλογικού δικαιώματος ελεύθερης ίδρυσης συλλόγων, που προστατεύεται ρητά τόσο από το Σύνταγμα της Ελλάδας, όσο και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου».

Κατόπιν τούτων, την Ισπανία θα λυπόντουσαν;