Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα σε συνθήκες φτώχειας βρίσκεται το 21,2% του πληθυσμού, σε συνθήκες ένδειας το 22,4%, ενώ ζει σε οικογένεια αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της ανεργίας το 17,2% του πληθυσμού. Τα αντίστοιχα μέσα ποσοστά στην ΕΕ είναι 17,3%, 7,5% και 10,4%.

Σημειώστε ότι το όριο της φτώχειας έχει προσδιοριστεί σε εισόδημα 4.500 ευρώ ετησίως ανά άτομο και σε 9.450 ευρώ για νοικοκυριά µε δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών.

Σημειώστε επίσης ότι τα ποσοστά αφορούν στα εισοδήματα της προηγούμενης χρονιάς, δηλαδή τα ποσοστά του 2016 αφορούν τα εισοδήματα του 2015 και αυτά του 2015 τα εισοδήματα του 2014 και πάει λέγοντας. Έτσι,

-Το 2015, το ποσοστό ήταν 35,7%.

-Το 2014, το ποσοστό ήταν 36%.

-Το 2013 το ποσοστό ήταν 23,1%, αλλά με το κατώφλι της φτώχειας στα 5.000 ευρώ.

Βλέπουμε δηλαδή ότι μεταξύ του 2014 (εισοδήματα 2013) και του 2015 (εισοδήματα 2014) είχαμε μια αποκλιμάκωση της τάξης του 0,3%. Αντίθετα, μεταξύ του 2015 (εισοδήματα 2014) και του 2016 (εισοδήματα 2015), η αποκλιμάκωση ήταν μόλις 0,1%.

Επιπλέον, μεταξύ του 2015 και του 2016 αυξήθηκε ο κίνδυνος φτώχειας για τις εργαζόμενες γυναίκες, τους ανέργους, τα νοικοκυριά με δύο ενήλικες και τρία ή περισσότερα παιδιά, τα νοικοκυριά με δύο ενήλικες κάτω των 65 ετών.

Αντίθετα, μεταξύ 2012 και 2014 είχαμε μια αποκλιμάκωση της τάξης των 2,2 μονάδων στην παιδική φτώχεια (από 28,8% σε 26,6%).

Δηλαδή, επί «επαράτου» τα ποσοστά της φτώχειας αποκλιμακώνονταν με υψηλότερο ρυθμό από ό,τι επί… «εθνοσωτηρίου»!

Και κατά τα λοιπά, ορκίζονται ότι πολεμούν τις ανισότητες και καταγγέλλουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους