Με αφορμή την άκρως προκλητική επίσκεψη Ερντογάν στην Πατρίδα μας και την πρόταση «επικαιροποίησης» της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923, αναδημοσιεύουμε ένα σημαντικό άρθρο του Γ.Γ. της Χρυσής Αυγής, Ν. Γ. Μιχαλολιάκου από το υπ’ αριθμόν 1001 φύλλο της εφημερίδας μας (5 Οκτωβρίου 2016) που αναλύει την στρατηγική ήττα της Ελλάδας με την υπογραφή της εν λόγω Συνθήκης.

Ενισχυμένος γεωπολιτικά μετά την καταστολή του πραξικοπήματος και την αποκατάσταση των σχέσεών του με Ρωσία και ΗΠΑ, ο σουλτάνος των νεοοθωμανών, Ταγίπ Ερντογάν, προχώρησε σε προκλητικές δηλώσεις κατά της Ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, μη κρύβοντας τις επεκτατικές διαθέσεις του έναντι της Ελλάδος. Συγκεκριμένα είπε προ ημερών μιλώντας στην 27η σύναξη κοινοταρχών στην Άγκυρα:

“H 15η Ιουλίου είναι ο δεύτερος πόλεμος για την Ανεξαρτησία του τουρκικού έθνους. Μας απείλησαν με τις Σέβρες το 1920 και μας έπεισαν να δεχθούν την Λωζάννη το 1923. Κάποιοι προσπάθησαν να μας εξαπατήσουν παρουσιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης ως νίκη. Στη Λωζάννη, παραδώσαμε νησιά από τα οποία μπορείς να ακουστείς απέναντι. Όσοι έλαβαν μέρος στις συνομιλίες της Λωζάννης δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Σήμερα βιώνουμε τις επιπτώσεις αυτής της αδυναμίας”.

Η Τουρκία ήταν ο μεγάλος νικητής της Λωζάννης

Στην πραγματικότητα, βεβαίως, η Τουρκία ήταν ο μεγάλος νικητής της Συνθήκης της Λωζάννης, μια συνθήκη, την οποία παραβίασε εις βάρος της Ελλάδος η Τουρκία σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, τις οποίες θα αναφέρω στην συνέχεια από το 1923 μέχρι σήμερα. Λίγοι γνωρίζουν ότι τον Απρίλιο του 1923 επτά μόλις μήνες μετά την καταστροφή ο Ελληνικός Στρατός παρέτασσε στον Έβρο ποταμό μια στρατιά αποτελούμενη από δέκα αξιόμαχες μεραρχίες, εννέα πεζικού και μια ιππικού. Επίσης, διέθετε και δύο Συντάγματα πεδινού πυροβολικού. Η Στρατιά του Έβρου είχε σκοπό την διεκδίκηση μέσω της συνθήκης της Λωζάννης, της Ανατολικής Θράκης, ενώ ο Στόλος μας είχε την δύναμη να εξασφαλίσει την εθνική ελευθερία στα δύο ελληνικά νησιά, τα οποία ευρίσκοντο έναντι των στενών, δηλαδή την Ίμβρο και την Τένεδο.

Οι Τούρκοι στην Λωζάννη εμφανίστηκαν αδιάλλακτοι, αλλά είχαν προστριβές και με τις τρεις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, οι οποίες θα είχαν και τον τελικό λόγο στην Συμφωνία. Με την Αγγλία για το ζήτημα της κυριαρχίας της Μοσσούλης, της γνωστής πλούσιας σε κοιτάσματα πετρέλαιου περιοχής, η οποία και σήμερα ευρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής των μεγάλων δυνάμεων στον πόλεμο που γίνεται στην Μέση Ανατολή. Με την Ιταλία είχε επίσης συγκρουσθεί και ο ίδιος ο Μουσολίνι, τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας, είχε πει στον υπουργό εξωτερικών της Ελλάδος Αλεξανδρή ότι η Ελλάδα δικαιούται και πρέπει να καταλάβει την Ανατολική Θράκη! Με την Γαλλία επίσης είχε σοβαρές διαφορές η Τουρκία του Κεμάλ για οικονομικά θέματα, τα οποία αφορούσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Χάνεται η Ανατολική Θράκη

Η πολύμηνη διαδικασία, η οποία κατέληξε στην Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία ήταν μια διπλωματική νίκη για την Τουρκία και ήττα για την Ελλάδα πήρε μία τελική μορφή στα τέλη του Μαΐου του 1923. Στις 22 Μαΐου η κυβέρνηση της Ελλάδος τηλεγραφεί στον Ελευθέριο Βενιζέλο ότι θα αναμένει μέχρι τις 26 Μαΐου και εάν δεν επέλθει συμφωνία, θα καταγγείλει την ανακωχή και θα διατάξει την προέλαση του Στρατού στην Ανατολική Θράκη, ο δε Στόλος θα πλεύσει προς τα Δαρδανέλια. Στο τηλεγράφημα της κυβερνήσεως αναφερότανε χαρακτηριστικά: “Η κυβέρνησις, εξετάσασα όλας τας απόψεις και έχουσα κατηγορηματικήν την γνώμην του Αρχηγού του Στρατού, ότι και εις την μάλλον δυσμενήν περίπτωσην, καθ’ ήν δεν θα επιτραπεί η διέλευσις του Στόλου διά των Στενών, αι στρατιωτικαί επιχειρήσεις από ξηράς θεωρούνται εξασφαλισμέναι” (Γρηγορίου Δάφνη η Ελλάς μεταξύ δύο Πολέμων, σελίς 46).

26 Μαΐου έληγε το τελεσίγραφο και το πρωί της 26ης Μαΐου ο Ελευθέριος Βενιζέλος ζητεί να λάβει τον λόγο στην διάσκεψη, αλλά παρεμβαίνει ο Άγγλος αντιπρόσωπος και ζητά να μιλήσει πρώτα ο Τούρκος εκπρόσωπος Ισμέτ, ο οποίος Ισμέτ προτείνει την παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης στην Τουρκία και ο Βενιζέλος συμφωνεί! Ας σημειωθεί ότι ο Κεμάλ δεν διέθετε Στόλο, ούτε στρατεύματα στην Ανατολική Θράκη, εις την οποίαν η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Έλληνες. Με δυο λόγια παραχωρήσαμε την Ανατολική Θράκη στην Τουρκία χωρίς να πέσει ούτε μία τουφεκιά και όλα αυτά προς χάριν των Άγγλων, οι οποίοι πήραν βεβαίως την περιοχή της Μοσσούλης.

Ο Γρηγόριος Δάφνης στο προαναφερθέν βιβλίο του γράφει ότι ο Βενιζέλος μάλλον ήταν προειδοποιημένος για αυτήν την made in England “λύση”, αλλά δεν την γνωστοποίησε στην Ελληνική κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι θα συναντήσει αντιδράσεις και έτσι φέρνει την χώρα προ τετελεσμένων γεγονότων.

Η προέλαση που δεν έγινε ποτέ…

Και πράγματι αντιδράσεις υπήρξαν. Τόσο ο διοικητής της Στρατιάς του Έβρου Θεόδωρος Πάγκαλος, όσο και ο Αρχηγός του Στόλου Χατζηκυριάκος αντιδρούν και αποστέλλουν το ακόλουθο τηλεγράφημα: “Αποδεχόμενοι κατ’ ανάγκην, χάριν της τιμής της Ελλάδος, ατυχήν λύσιν, επειδή αυτή εγένετο κατά παράβασιν ρητής εγγράφου εντολής δοθείσης υπουργών εξωτερικών, Αρχηγοί Στρατού και Στόλου, πενθούντες από χθες εκφράζουν την βαθείαν λύπην των αίροντες εφεξής την προς την αντιπροσωπίαν εμπιστοσύνη των. Πάγκαλος, Χατζηκυριάκος”.

Η αρχική απόφαση μάλιστα του Πάγκαλου και Χατζηκυριάκου ήταν την άλλη μέρα το πρωί να διατάξουν προέλαση και κατάληψη της Ανατολικής Θράκης. Τελικώς, κατόπιν αφόρητων πιέσεων, ο Ελληνικός Στρατός και Στόλος δεν κινούνται και έτσι εξυπηρετούντες θαυμάσια τα αγγλικά συμφέροντα για την κατοχή της περιοχής της Μοσσούλης χάνεται η Ανατολική Θράκη. Εύκολο είναι ο καθένας από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο να φανταστεί πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα πόσο πιο ισχυρή γεωπολιτικά και στρατηγικά, αλλά και δημογραφικά, έχοντας στην κατοχή της την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και την Τένεδο, αφού κατ’ ουσίαν θα ήλεγχε τα στενά των Δαρδανελίων και η Ελλάδα.

Αλλά ας επανέλθουμε εις τα της Συνθήκης της Λωζάνης. Σύμφωνα με αυτήν θα διατηρείτο η Ελληνικότητα με καθεστώς αυτονομίας της Ίμβρου και της Τενέδου και θα παρέμεναν οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη. Το τουρκικό κράτος λειτουργώντας εγκληματικά εις βάρος του Ελληνικού πληθυσμού, ξερίζωσε τους αδελφούς μας Έλληνες της Ίμβρου και της Τενέδου από τις πατρογονικές τους εστίες καθώς και από την Βασιλεύουσα, όπου σήμερα ζουν τρεις το πολύ χιλιάδες Ελλήνων. Η πρόσφατη δήλωση του Ταγίπ Ερντογάν, η οποία ξεπερνά ακόμη και την αδικία η οποία έλαβε χώρα εις την Λωζάννη εις βάρος των Ελληνικών συμφερόντων και θέτει θέμα κυριαρχίας στα Ελληνικά νησιά και στο Αιγαίο, δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν.

Όμως, φαίνεται, ότι το παραμύθι της ελληνοτουρκικής “φιλίας” το οποίο κυριάρχησε στον μεσοπόλεμο, αλλά και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χάριν του ΝΑΤΟ, καλά κρατεί. Αυτό το παραμύθι πρέπει να τελειώσει και οι Έλληνες ενωμένοι να αντιληφθούν ότι η Τουρκία θέλει την Γη μας, θέλει την θάλασσά μας και επιτέλους πρέπει τουλάχιστον να έχουμε επίγνωση αυτής της απειλής και όχι άλλοτε χάριν της αμερικανοδουλείας του ψυχρού πολέμου και άλλοτε χάριν ενός αριστερίστικου φιλειρηνισμού να ξεχνούμε αυτήν την σκληρή πραγματικότητα.