Αν στην αρχή αυτής της εβδομάδας κυριάρχησε στην επικαιρότητα το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, από την Τετάρτη και μετά τον τόνο δίνει η συνάντηση στο Νταβός του πρωθυπουργού της Ελλάδας, Αλέξη Τσίπρα, με τον πρωθυπουργό της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, Ζόραν Ζάεφ, και οι εξελίξεις που αυτή δρομολογεί. Το πολύ καλό κλίμα της συνάντησης και οι ανακοινώσεις που ακολούθησαν επιβεβαιώνουν τη σημαντική ανατροπή που αποτελεί για τη γειτονική χώρα η απαλλαγή της από μια ακροδεξιά εθνικιστική κυβέρνηση, η οποία, απόλυτα σύμφωνη με τα πρότυπά της, υποκαθιστούσε την οικονομική αποτυχία και τη διάλυση της παιδείας και της υγείας με εθνικούς μύθους περί καταγωγής από τον Μεγαλέξανδρο (και τις επακόλουθες ονομασίες αεροδρομίων και διεθνών οδών όπως και κατασκευές φαραωνικών αγαλμάτων), συνδυασμένους με αυταρχισμό και διαφθορά. Ένα σκάνδαλο τηλεφωνικών υποκλοπών υπήρξε η αφορμή της κατάρρευσής της και οδήγησε στην ανάδειξη της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που έχει κάθε λόγο να δώσει ένα άλλο στίγμα. Εύλογο αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν οι κινήσεις καλής θέλησης που ανακοινώθηκαν από τις δύο πλευρές: μετονομασία του αεροδρομίου της γείτονος, όπως και της διεθνούς οδού που οδηγεί στη χώρα μας, υποστήριξης από την ελληνική πλευρά της υποψηφιότητας της πΓΔΜ στην Πρωτοβουλία Αδριατικής-Ιονίου και επίσης κύρωση της δεύτερης φάσης της Συμφωνίας Σύνδεσης της χώρας με την ΕΕ από την ελληνική Βουλή. Πρόκειται για κινήσεις που προετοιμάζουν το έδαφος για την επίλυση —επί τέλους— του ζητήματος της ονομασίας της γειτονικής χώρας, η οποία, σύμφωνα με τη θέση διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, πρέπει να είναι σύνθετη και έναντι όλων.

Πολιτικός καιροσκοπισμός χαμηλού επιπέδου

Το πόσο αυτονόητο είναι ότι ένα από τα συνθετικά θα αποτελεί ο όρος Μακεδονία, το εξέφρασε γλαφυρά το 2008 ενόψει της συνόδου του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι ο τότε πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, στον πρέσβη των ΗΠΑ, Σπέκχαρντ, η αναφορά του οποίου κυκλοφορεί στα Wikileaks και δεν αμφισβητείται: «Νέα, Βόρεια, Άνω, οποιαδήποτε Μακεδονία». Η αδίστακτη υπαναχώρηση του σημερινού αρχηγού της ΝΔ από τις θέσεις της πολιτικής και της βιολογικής του οικογένειας μόνο σε πολιτικό καιροσκοπισμό χαμηλού επιπέδου μπορεί να αποδοθεί, τέτοιον που ούτε από την ηγεσία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος δεν γίνεται ανεκτός: αφού διαψεύστηκε η θεωρία της αριστερής παρένθεσης, αφού, αντί για την προσδοκώμενη οικονομική κατάρρευση, η κυβέρνηση πετυχαίνει διαδοχικά ολοκλήρωση των αξιολογήσεων, προοπτική καθαρής εξόδου από την επιτροπεία και τώρα συζήτηση για τη μείωση του χρέους και τη σύνδεση των πληρωμών με την αύξηση του ΑΕΠ, αφού οι «παραιτηθείτε» κουράστηκαν και τα αγροτικά μπλόκα αραίωσαν εντυπωσιακά από τότε που συνειδητοποιήθηκε ότι οι λαμβάνοντες ενισχύσεις άνω των 40.000 ευρώ το χρόνο δεν μπορούν να απαιτούν να παραμένουν αφορολόγητοι, χρησιμοποιεί ως σανίδα σωτηρίας τον εναγκαλισμό με την πατριδοκαπηλία και τον εθνικισμό. Ο κίνδυνος αντί έτσι να αποτρέψει (όπως προσδοκά ο ίδιος), να εκθρέψει ( όπως πιθανόν σχεδιάζει το προερχόμενο από το ΛΑΟΣ περιβάλλον του) έναν αυτόνομο πόλο στα δεξιά της δεξιάς όπου θα κυριαρχούν μιλιταριστές τύπου Φράγκου, ζηλωτές τύπου Άνθιμου και συναφών οργανώσεων, κάτοχοι IQ επιπέδου Λυγερού και αισθητικής «τέλειου και θείου τραχανά1» συν όσοι χρυσαυγίτες γλυτώσουν από την αρπάγη του νόμου, μοιάζει να θεωρείται το έλασσον, μπροστά στο μείζον, δηλαδή «να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Παράλληλα, η καταδρομικού τύπου επιχείρηση εμπρησμού του διατηρητέου στεκιού της Libertatia,  κατά την οποία η αστυνομία παρέμεινε τυφλή και κουφή, ενώ αργότερα συνέλαβε κάποιους από αυτούς που πήγαν να διαμαρτυρηθούν, καθώς και η εξόφθαλμη αδιαφορία των ΜΜΕ από τα οποία κανένα δεν εξακόντιζε στις/στους προσκεκλημένες/ους της επόμενης ημέρας το «Kαταδικάζετε; καταδικάζετε;»(άλλες εποχές σε ημερήσια διάταξη για κάθε ραγισμένη τζαμαρία), απλώς επιβεβαίωσε ποιοι «δουλεύουνε μαζί» —και για ποιον.

Υπάρχει πραγματική απειλή;

Απομένει στους πολίτες και τις πολίτισσες, που επηρεασμένοι/ες από αταβιστικούς φόβους για την δήθεν απειλούμενη ακεραιότητα της πατρίδας παραβρέθηκαν στο συλλαλητήριο, να συνειδητοποιήσουν ότι χρησιμοποιήθηκαν στην προεκλογική φιέστα κάποιων που φρόντισαν να καμουφλάρουν τους πραγματικούς σκοπούς τους, ώστε να μην ξαναπέσουν σε παρόμοια παγίδα. Όσο για το αν υπάρχει πραγματική απειλή, αρκεί να λάβει κανείς υπόψη, πέρα από την προσθήκη στο άρθρο 3 του Συντάγματος της γείτονος2 όπου αναφέρεται ότι η χώρα «δεν έχει εδαφικές αξιώσεις έναντι οποιουδήποτε γειτονικού κράτους», την κατάσταση των υποτυπωδών ένοπλων δυνάμεών της. Μένει, βέβαια, ο χάρτης, που επισείεται σαν φόβητρο διότι περιλαμβάνει, εκτός από το «σερβικό» κατά την ορολογία της εποχής, και το ελληνικό και το βουλγαρικό κομμάτι της γεωγραφικής περιοχής της οθωμανικής αυτοκρατορίας που προσδιορίστηκε ως «Μακεδονία» στο συνέδριο του Βερολίνου το 1878 και μοιράστηκε στις νικήτριες των βαλκανικών πολέμων με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913. Όμως, η απεικόνιση ενός ιστορικού γεγονότος δεν σημαίνει και πρόθεση παρέμβασης στα αποτελέσματά του: για πολλά χρόνια οι χάρτες στους τοίχους των ελληνικών σχολικών αιθουσών απεικόνιζαν εκτός από τα πραγματικά σύνορα της Ελλάδας και τα σύνορα της συνθήκης των Σεβρών. Πιστεύει κανείς ότι οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση είχε την πρόθεση να διεκδικήσει κάτι από τα απεικονιζόμενα;
Τέλος ο ορυμαγδός των αρχών της εβδομάδας είχε και ένα μέχρι στιγμής θετικό αποτέλεσμα: κάλυψε την παραφιλολογία περί «Βαρντάρσκα» ως «σοβαρής» πρότασης μετονομασίας της γείτονος. Υπενθυμίζεται ότι οι ονομασίες, που ο αρχηγός της ανακτορικής φρουράς, όταν χρίστηκε πρωθυπουργός με το βασιλικό πραξικόπημα του 1929, επέβαλε στις 9 περιφέρειες (βανάτα) ανάλογα με τον ποταμό που διέσχιζε την κάθε μια, θεωρώντας ότι έτσι αμβλύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των εθνοτήτων του Ενωμένου Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, που και αυτό μετονομάσθηκε σε Γιουγκοσλαβία (εντυπωσιάζει ο φετιχισμός με τα ονόματα για άλλη μια φορά) δεν έγιναν ποτέ αποδεκτές από το λαό και απαλείφθηκαν με την κατάρρευση του καθεστώτος, κάτω από τη λαϊκή οργή που προκάλεσε η συνεργασία με τον Άξονα. Με δεδομένο ότι αυτή η συνεργασία είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα να φτάσει ο χιτλερικός στρατός στη Θεσσαλονίκη, ενώ ακόμη τα ελληνικά οχυρά αντιστεκόταν στην επίθεση από το βουλγαρικό έδαφος, το να επιμένουν σε μια τέτοιου είδους δικαίωση των συνεργών της εθνικής ήττας, είναι μεν αναμενόμενο από τους ομοϊδεάτες των εισβολέων, είναι όμως τουλάχιστον οξύμωρο όταν αυτό το κάνουν άνθρωποι που ασχολούνται ιδιαίτερα με την ανάδειξη αυτής της πτυχής της ιστορίας μας.

πηγή: epohi.gr