Αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο είναι η φανέρωση της όντως ζωής, της εν Χριστώ ζωής, της ζωής που αγγέλλει το μήνυμα της νίκης επί του θανάτου. Στο σύγχρονο κόσμο, που μαστίζεται από πολέμους και ταραχές, που έχει μέσα αλλά του λείπουν οι σκοποί, που βιώνει την έσχατη φτώχεια μέσα σε πληθώρα αγαθών, στη σημερινή κοινωνία, που αναζητά ταυτότητα και προορισμό πέραν της κατανάλωσης και της ευζωίας, η Εκκλησία προσφέρει το μήνυμα για τον άνθρωπο ως πρόσωπο μοναδικό και ανεπανάληπτο, για την κοινωνία ως σχέση και βίωμα αγάπης.

Το ελεύθερο πρόσωπο στην αδελφική κοινωνία, είναι αυτό που προσφέρει η Εκκλησία ως απάντηση στα αδιέξοδα των καιρών μας.

Απάντηση που υπερβαίνει τα ψευτοδιλήμματα ατόμου και κοινωνίας, τοπικού και παγκόσμιου, φυσικού και υπερφυσικού. Αυτό το ήθος της Εκκλησίας, είναι χρέος μας ως χριστιανών να φανερώσουμε στη ζωή μας, να ενσαρκώσουμε την άπειρη θεία αγάπη προς τον άνθρωπο, να πείσουμε ότι ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Στα ερωτήματα ποιος είμαι; Τι είμαι; Που πάω και από πού έρχομαι, η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη, για τον σύγχρονο άνθρωπο. Η απάντηση, όμως, υπάρχει καθάρια μέσα στην Εκκλησία.

Προικισμένος με το αυτεξούσιο ο άνθρωπος, βιώνοντας λειτουργικά την ευχαριστιακή του σχέση με τον Θεό, κοινωνώντας καθημερινά στην κοινωνία αγάπης με τον συνάνθρωπο ολοκληρώνεται ως πρόσωπο στην ακατάπαυστη πορεία του προς τη θέωση. Αυτή η πορεία ξεκινά από την αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπο. Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό ως ον κοινωνικό, έχει ανάγκη τον συνάνθρωπο, έχει προορισμό του την κοινωνία της αγάπης.

Τούτο φαίνεται χαρακτηριστικά στην ανάγκη της πλάσης της Εύας. Ο Αδάμ απολάμβανε τον παράδεισο, είχε τα πάντα, ότι ήθελε, είχε τη γαλήνη, την ομορφιά και την ευτυχία του παραδείσου, είχε, όμως, μέσα του τη μοναξιά, δεν ένιωθε την απόλυτη ευτυχία. Και ο Θεός, είδε τον άνθρωπο που ήταν θλιμμένος και του έπλασε τη γυναίκα, τον άλλο άνθρωπο. Έτσι ώστε, να έρχεται σε επικοινωνία μ’ αυτόν ο Αδάμ. Και τότε μόνο η ευτυχία του ανθρώπου ολοκληρώθηκε.

Τούτο συμβαίνει, γιατί ο άνθρωπος ως εικόνα του Θεού, είναι πλασμένος να είναι κοινωνικός, όπως κοινωνικός είναι και ο τριαδικός Θεός. Όπως ακριβώς ο Θεός δεν είναι μία απομονωμένη μονάδα, αλλά μία ένωση τριών προσώπων που αλληλοπεριχωρούνται μέσω μιας ακατάπαυστης αμοιβαίας αγάπης, έτσι και ο άνθρωπος, πραγματώνει πλήρως τον εαυτό του, γίνεται ολοκληρωμένος άνθρωπος σύμφωνα με τη θεία εικόνα, μόνο όταν ζει μέσα στους άλλους και για τους άλλους. Γίνεται άνθρωπος όταν ξέρει να μοιράζεται.

Ο αληθινός άνθρωπος, δεν ξεχωρίζει το δικό μου και το δικό σου, το εγώ από το εσύ, αλλά ζει μέσα στο εμείς. Αφού όλοι εικόνες του ίδιου Θεού είμαστε. Αφού όλοι την ίδια υιοθεσία λάβαμε και γίναμε κατά χάρη παιδιά του ίδιου Πατέρα. Του Πατέρα μας του εν τοις Ουρανοίς. Γι’ αυτό και ο Κύριος, μας διδάσκει στην Κυριακή προσευχή τον αληθινό τρόπο προσευχής «Πάτερ ημών» και όχι «Πάτερ μου».

Αλλά και στο ευαγγέλιο της κρίσεως, το κριτήριο της στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, δεν είναι οι εσωτερικές σκέψεις, οι θείες οπτασίες οι νηστείες και η προσευχή, η άσκηση. Κριτήριο γίνεται η αγάπη μου προς τους εν χρεία αδελφούς μας. Πως ήταν οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Ήξερα να μοιράζομαι; Ήμουν απλώς ένα άτομο, κλεισμένο στον εαυτό μου; Ή ήμουν ένα αυθεντικό πρόσωπο που ζούσα σε κοινωνία με άλλους;

Ζώντας σήμερα σε μία κοινωνία, που αναπτύσσεται μέσα στη μοναξιά και την αδιαφορία, ως χριστιανοί έχουμε την υποχρέωση να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο της κοινωνίας με το παράδειγμα της προσωπικής μας κοινωνίας. Να, λοιπόν, τι σημαίνει να είμαστε γνήσιοι άνθρωποι, αληθινά πρόσωπα, παιδιά του Θεού. Να ζούμε μέσα στην ελευθερία του αυτεξούσιου μας, μοιραζόμενοι τα πάντα με τους αδελφούς μας στην κοινωνία του εμείς και διαρκώς προοδεύοντας στην αρετή και προχωρώντας προς τα εμπρός, προς τη θέωση.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ. (αρχιμανδρίτης Παύλος Κίτσος-ιεροκήρυξ)