Ο Ερντογάν καθυβρίζει τους πάντες και την Ε.Ε. η οποία παρ’ όσα «ακούει» νυχθημερόν, του μέτρησε αυτές τις μέρες 3 δισ. ευρώ για την διαχείριση του μεταναστατευτικού. Ευκαίρως, ακαίρως πάντως ο νεοοθωμανός παραληρεί κατά πάντων και πασών. Προχθές ορύονταν για τις 20, όπως ισχυρίζεται, βάσεις που χτίζουν οι ΗΠΑ στη Συρία, αν και υπάρχουν εκεί στρατεύματα της Ρωσίας και του Ιράν, γεγονός που εγκυμονεί κατ’ αυτόν κίνδυνο έκρηξης Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου!

Παρά τον «παρά» όμως που έλαβε, φοβερίζει  τους Ευρωπαίους εκτοξεύοντάς τους την απειλή: «αν ανοίξουμε τα σύνορα, δεν θα βρίσκετε τρύπα να κρυφτείτε»!

Αν κρίνει κανείς από το πόσο παίδεψε τη Μέρκελ για να της αποδώσει τον τουρκογερμανό δημοσιόγραφο και πόσο ταλανίζει τους υπερατλαντικούς για να απελευθερώσει τον αμερικανό πάστορα, αντιλαμβάνεσθε την παρατεινόμενη περιπέτεια των δύο στρατιωτικών μας που είχαν το ατύχημα να πέσουν στα χέρια του πιο αδίστακτου δημίου των ημερών μας.

Έβρος, Ίμια, Καστελλόριζο και όσα συνέβησαν – συμβαίνουν γύρω από αυτά προειδοποιούν για τα σχέδια του σουλτάνου. Με την εμπρηστική του ρητορική προδιαφημίζει τα σχέδιά του. Ο γεωπολιτικός του εναγκαλισμός με τη Ρωσία (S-400/Πυρηνικό εργοστάσιο Ακούγιου κ.ά.), οι εμμονές του στην διεύρυνση του συριακού μετώπου τώρα και με το Μανμπίτζ δείχνουν ανοιχτούς τους ορίζοντες του τυχοδιωκτισμού του. Αλλά εξίσου και τις γεωπολιτικές αδυναμίες της αμερικανικής πολιτικής, η οποία είναι θύμα της αρρωστημένης αντίληψης μην και «χάσουν» την Τουρκία που όμως είναι ήδη «χαμένη» από χέρι για τις ΗΠΑ.

Ο νέος (και για πόσο άραγε χρόνο;) αμερικανός ΥπΕξ Μάικ Πομπέο ονομάτισε «ισλαμική δικτατορία» το καθεστώς Ερντογάν. Αλλά αν ακολουθήσει την πεπατημένη Τίλερσον, που πάσχιζε να κατευνάσει τον σουλτάνο, θα αποτύχει όπως ο προκάτοχός του. Πάντως η τυπική παρουσία του 6^ου Στόλου στο οικόπεδο 10 έκανε τη στρίγγλα αρνάκι, στάση που βοά ότι ο τούρκος θέλει φοβέρα και όχι χάδια!

Είναι βεβαίως ανοικτό το ζήτημα της «διανομής» των κυπριακών υδρογονανθράκων. Οι ΗΠΑ εις πάσαν παρέμβασή τους τον τελευταίο καιρό επαναλαμβάνουν το ρεφραίν περί διανομής τους «μεταξύ των δύο κοινοτήτων». Αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι «κοινότητες. Είναι Κράτος (εν μέρει υπό ξένη στρατιωτική κατοχή),  μέλος των Η.Ε., της Ε.Ε., της Ευρωζώνης κλπ. Αυτό οφείλουν να καταλάβουν οι Αμερικανοί.

Τώρα πάντως στην Ουάσιγκτον μιλούν ανοιχτά για αγεφύρωτο αμερικανοτουρκικό χάσμα και για επικείμενη ημερομηνία λήξεως στη σχέση τους.

Στην Κυπριακή ΑΟΖ η ιταλική ΕΝΙ ήταν προφανώς εύκολος αντίπαλος, γι’ αυτό τα μάζεψε και έφυγε. Αλλά η αμερικανική EXXON Mobil έχει, και κατά τις διαβεβαιώσεις θα έχει τον 6^ο Στόλο, που μάλλον θα καταστήσει ανεμπόδιστο το έργο της.

Οι  εδώ πολιτικές ελίτ, κυβερνώσες και εν αναμονή, υποβαθμίζουν μονίμως τις πολεμικές κραυγές του τούρκου θεωρώντας ότι αυτός από κεκτημένη συνήθεια μουγγρίζει, ουρλιάζει, γκαρίζει, βρυχάται, γρυλλίζει, κρώζει, συρίζει κ.τ.τ.

Οξύνεται διαρκώς το πρόβλημα της εθνικής μας ασφάλειας και καλπάζει ακάθεκτος ο εφιάλτης της «φιλανδοποίησης» μας, ενώ εμείς κατατριβόμαστε και αλληλοσυμπλεκόμαστε για δευτερεύοντα και ασήμαντα.

Στο μεταξύ η ελληνική κοινωνία  δεν άκουσε την βρώμικη δήλωση του επηρμένου γείτονα, ότι μας έκαναν – και προφανώς σκέφτονται να μας ξανακάνουν – «παστά ψάρια». Τότε στον Σαγγάριο – τώρα στο Αιγαίο!

Η κοινωνία μας οφείλει να λειτουργήσει τιμωρητικά απέναντι στον (παν)τουρκισμό για ό,τι περνά από το χέρι της π.χ.:  α) Μποϋκοτάζ στα τουρκικά προϊόντα. β) Τέρμα στον προς Τουρκία τουρισμό. γ) Κατεβάστε τα τουρκικά σήριαλ. Απλά, αλλά αποτελεσματικά. Ρωτήστε και τους μαγαζάτορες της Αδριανούπολης...

Την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές ο κ. Κοτζιάς ετοίμαζε τις βαλίτσες του για τα Σκόπια, ενώ ο σκοπιανός ομόλογός του Ντιμιτρόφ είχε σπεύσει να μας καταγγείλει ότι … παραλογιζόμαστε. «(Ορισμένες ελληνικές θέσεις πλησιάζουν τον παραλογισμό)»!

Αλλά με τέτοιες θέσεις της άλλης πλευράς τι είδους διαπραγμάτευση πρόκειται να γίνει;

Η μόνη αντρίκια και καθαρή ελληνική στάση μετά την ύβρη Ντιμιτρόφ είναι η άμεση διακοπή της «διαπραγμάτευσης».

          Το Έθνος χρειάζεται σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά ένα Κολοκοτρώνη, όπως τον προσωπογραφεί ο Σπύρος Μελάς:  «Μυσταγωγός του πολέμου, μεγάλος εθνικός ψυχωτής, και οδηγός».

          «Κολοκοτρώνα!  Κολοκοτρώνα!, έτσι λέγανε μετά τη συντριβή του Δράμαλη, τα τουρκάκια στα βάθη της Ασίας και το αίμα τους πάγωνε. Η φαντασία τους έπλαθε τεράστιο γίγαντα με τρία μάτια (το μεσαίο πελώριο πάνω από τη μύτη), τριχωτό σαν αρκούδα, με φοβερά δόντια κάπρου, γυριστά, κοφτερά σαν χατζάρια. Όλα αυτά βέβαια αποκυήματα του ηττημένου εχθρού όταν σκέφτεται τον νικητή. Όμως ακόμη και σήμερα σε συλλογές τουρκικών παροιμιών διατηρείται η φράση που λένε οι μανάδες στα άτακτα παιδιά τους:  ‘‘Μη το ξανακάνεις αυτό, γιατί θα σε αρπάξει ο Κολοκοτρώνης’’!».

Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα Κολοκοτρώνη.

Χρειαζόμαστε την στρατηγική του ιδιοφυία, την πολιτική του προόραση, τα οράματα και τον ρεαλισμό του. Την βαθιά πίστη του στις μεγάλες αξίες του Ελληνισμού:

«Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Πατρίδος και δεν την παίρνει πίσω»!

«Όταν ξεκινήσαμε τον Αγώνα είπαμε: Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Πρώτα υπέρ Πίστεως και μετά υπέρ Πατρίδος»!