Ο Χριστός, μας λέει η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής, βρίσκεται στην Καπερναούμ. Ο ίδιος την ονομάζει «ιδίαν πόλιν», γιατί αυτή η πόλη έγινε το κέντρο της δράσεώς Του. Σ’ αυτή, λοιπόν, την πόλη έγινε το εξής γεγονός. Σπλαχνικοί άνθρωποι σήκωσαν κι έφεραν εμπρός στον Χριστό έναν παράλυτο. Τον έφεραν με την ακράδαντη πίστη, ότι ο Χριστός είναι ικανός να τον θεραπεύσει. Γιατί, ο Χριστός υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει, ο μοναδικός ιατρός της ανθρωπότητας, διότι είναι ο αληθινός Θεός.

Όταν οι σπλαχνικοί αυτοί άνθρωποι έφεραν τον παράλυτο μπροστά στον Χριστό, ο Χριστός δεν ήταν μόνος. Ήταν και λαός πολύς, που τον άκουγε. Ήταν ακόμα εκεί και γραμματείς. Οι γραμματείς ήταν οι άνθρωποι του νόμου, που μελετούσαν κι ερμήνευαν το νόμο του Μωυσέως και ρύθμιζαν όλα τα ατομικά, οικογενειακά, κοινωνικά και εθνικά ζητήματα σύμφωνα με το νόμο. Ήταν οι θεολόγοι, οι ιεροκήρυκες, οι νομικοί της εποχής εκείνης. Ήταν οι άγιοι για τους τότε ανθρώπους. Αλλά, δυστυχώς, μόνο εξωτερικά. Εσωτερικά ήταν άνθρωποι μοχθηροί, γεμάτοι κακία, γι’ αυτό και ο Χριστός κάνει τα αποκαλυπτήρια αυτών των υποκριτών μπροστά σ’ όλο τον λαό.

Εμείς οι άνθρωποι αγνοούμε τον εσωτερικό κόσμο των συνανθρώπων μας. Ο Χριστός, όμως, σαν Θεός μας γνωρίζει όλους. Έτσι, λοιπόν, ο Χριστός λέει στους γραμματείς: «Γιατί σκέπτεσθε πονηρά μεσ’ στην καρδιά σας;». Διότι, ενώ ο Χριστός άρχισε τη θεραπεία του αρρώστου απ’ το πολυτιμότερο μέρος της υπάρξεώς του, από την ψυχή, λέγοντας: «Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», οι γραμματείς, χωρίς να πουν τίποτε, μέσα στη ψυχής τους, διαλογίζονταν κι έλεγαν, ότι ο Χριστός βλασφημεί. Έτσι, ο Χριστός αποκαλύπτει τη διεφθαρμένη σκέψη τους μπροστά στον λαό και αποδεικνύει, μία φορά ακόμα, ότι είναι ο αληθινός Θεός. Οι γραμματείς, μετά απ’ αυτή την αποκάλυψη, αντί να ταπεινωθούν και να πέσουν στα πόδια του Χριστού και να ζητήσουν συγχώρεση, καθώς είναι εγωισταί και υπερήφανοι, τρέφουν μίσος κατά του Χριστού και συμμαχούν με τους αρχιερείς για να τον εξοντώσουν.

Αλλά, αυτή τη στάση των γραμματέων, δεν ακολουθούν και πολλοί χριστιανοί σήμερα; Με μεγάλη ευκολία ρίχνουμε τον λίθο του αναθέματος στους άλλους. Έχουμε οικειοποιηθεί το αποκλειστικό δικαίωμα της κρίσης του Θεού, γινόμαστε εμείς κριτές αντί του Θεού και απονέμουμε εμείς δικαιοσύνη. Άγνωστη παραμένει η καρδιά του ανθρώπου. Δίπλα σου είναι ο συγγενής σου, ο φίλος σου, ο σύζυγος, ή η σύζυγός σου, αλλά δεν γνωρίζεις τι σκέπτεται μέσα του. Ένας μόνο γνωρίζει το βάθος της ανθρώπινης καρδιάς και σκέψης. Και αυτός είναι ο Χριστός.

Η θεραπεία της παραλυσίας και όπως τόσων άλλων θαυμάτων, είναι το λιγότερο που κάνει ο φιλάνθρωπος Χριστός. Το μεγαλύτερο δώρο είναι, αναμφίβολα, η θεραπεία της αμαρτίας, διότι έτσι συμφιλιώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό. Γιατί «τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει τον κόσμο όλο, αλλά χάσει τη ψυχή του εξαιτίας της αμαρτίας», μας λέει σε μία άλλη Ευαγγελική περικοπή ο Χριστός. Ο Κύριός μας θέλει να μας αναστήσει από την πνευματική μας παραλυσία, ώστε να πορευθούμε μία νέα ζωή. Κι αυτό γίνεται με ειλικρινή μετάνοια για τις κακές μας πράξεις, για τις αμαρτίες μας, με εξομολόγηση στον πνευματικό μας και με Θεία κοινωνία. Αυτό είναι το τρίπτυχο της σωτηρίας της ψυχής μας. Μία τέτοια ζωή μυστηριακή, είναι η πιο σίγουρη λύση στο πρόβλημα της σωτηρίας μας. Είθε να την ακολουθήσουμε όλοι μας.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., πρεσβύτερος Κωνσταντίνος Ντινούδης