Το Ευαγγέλιο της Κυριακής των Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, είναι μία περικοπή από την περίφημη «Επί του Όρους ομιλία» του Χριστού.  Τιμούμαι τους αγίους πατέρες, που φύλαξαν τα δόγματα της Ορθοδοξίας με πολλές θυσίες, μέσα σε μεγάλες δυσκολίες. Υπέφεραν πάρα πολλά και όλα αυτά, για να μην αλλοιωθεί η πίστης του Χριστού, ούτε στο ελάχιστο. Και έτσι έφτασε αλώβητη και απαραχάρακτη ως εμάς.

Όταν έγινε η Σύνοδος αυτή, το 451 μ. Χ., ο μεγάλος κίνδυνος ήταν η αίρεση του μονοφυσιτισμού, που κήρυτταν ο Ευτυχής, ο Διόσκουρος και άλλοι μονοφυσίτες. Η Σύνοδος διακήρυξε, ότι ο Χριστός είναι ένα πρόσωπο με δύο φύσεις, οι οποίες ενώθηκαν κατά άφατο τρόπο. Ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Η Εκκλησία πάντοτε αγρυπνούσε για να διαφυλάξει τη θεόπνευστη αλήθεια. Διότι, έλεγε η Αγία Γραφή: «Επικατάρατος πας ος ουκ εμμένει εν πάσι τοις γεγραμμένοις εν τω βιβλίω του νόμου του ποιήσαι αυτά». Και όπως λέει ρητώς η Αποκάλυψις, αλλοίμονο σ’ όποιον προσθέσει, ή αφαιρέσει κάτι απ’ αυτά.

Το θέλημα του Θεού δόθηκε στους ανθρώπους διαμέσου του Μωυσέως στο όρος Σινά. Αλλά, επειδή εκείνος ο νόμος απευθυνόταν σε αρχάριους τότε και ατελείς ανθρώπους, ήταν και ο νόμος ατελής. Ο Χριστός τον συμπλήρωσε και τον τελειοποίησε. Μ’ αυτές τις αλλαγές δεν κατέλυσε το θείο νόμο, αντιθέτως έκανε τη διατύπωσή του πληρέστερη.

Ο Χριστός δεν διατύπωσε μόνο τον τέλειο νόμο, αλλά τον τήρησε και εκπλήρωσε ο ίδιος αυτά που θέσπισε. Και περιτομή δέχτηκε την ογδόη μέρα από τη γέννησή Του και στο ναό πήγε όταν έγινε σαράντα ημερών βρέφος και δωδεκαετής ανέβηκε στο ναό με την Παναγία και τον Άγιο Ιωσήφ και στις εβδομαδιαίες συνάξεις των πιστών συμμετείχε και στο ναό των Ιεροσολύμων πήγαινε στις μεγάλες εορτές και το φόρο που όριζε ο νόμος πλήρωνε και όταν έγινε 30 ετών και θα άρχιζε το δημόσιο βίο Του, βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη υπό του Ιωάννου. Τα τήρησε όλα ανεξαρτήτως.

Γι’ αυτό και ακούσαμε σήμερα τα λόγια Του: «Αλλοίμονο σ’ εκείνον που θα καταργήσει μία εντολή, έστω και από τις θεωρούμενες μικρές και θα διδάξει και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Αυτός θα είναι ανάξιος για τη Βασιλεία των Ουρανών».

Μερικές εντολές φαίνονται μικρές. Ό,τι όμως είπε το στόμα του Θεού, δεν μπορεί να είναι μικρό. Όταν, όμως, το κακό και η αμαρτία γίνεται καθημερινά σε κάθε βήμα του ανθρώπου, αυτός συνηθίζει και δεν το θεωρεί κακό πλέον. Όμως, δεν είναι έτσι. Από τα «μικρά» πολλές φορές εξαρτώνται τα μεγάλα και σοβαρά. Αν σ’ ένα πλοίο υπάρχει μία σχισμή μικρή, αυτή είναι αρκετή για να βυθιστεί το πλοίο.

Οι εντολές του Θεού είναι ο άρτος της ψυχής, ανώτερος από το φυσικό ψωμί, διότι «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλά επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού». Είμαστε αμαρτωλοί, παραβάτες του Θείου νόμου καθώς έχουμε αδυναμίες. Ας μη γίνουμε όμως ασεβείς και ας μην κάνουμε διάκριση στα λόγια και στις εντολές του Θεού. Ας τα σεβαστούμε όλα ως απαραίτητα για τη σωτηρία μας. Διότι και η παραμικρή παράβαση κάνει τον άνθρωπο παραβάτη ολόκληρου του νόμου.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., πρεσβύτερος Κωνσταντίνος Ντινούδης