Κάθε φορά που ο Χριστός απευθύνεται στα πλήθη και αποκαλύπτει τη διδασκαλία του, παίρνει εικόνες από την καθημερινότητα των ανθρώπων και τις χρησιμοποιεί στο λόγο Του. Αναμφίβολα, ο παραβολικός λόγος, ιδιαίτερα για τους απλοϊκούς ανθρώπους και όχι μόνο, γίνεται πιο εύληπτος και κατανοητός, αποκαλύπτει όμως βαθιά θεολογικά και σωτήρια μηνύματα, που στόχο έχουν όχι τα πρόσκαιρα, αλλά τα αιώνια. Ο Χριστός, για άλλη μια φορά, μας αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι Πατέρας που μας συγχωρεί, επειδή μας αγαπά πραγματικά, γι’ αυτό, τελικά, μας αποδέχεται και μας κατανοεί. Οι λόγοι Του λειτουργούν ως καθρέφτης, στους οποίους μπορούμε να καθρεφτίσουμε την ψυχή μας και να βρούμε την οδό της σωτηρίας.

Στο Κυριακάτικο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο Χριστός, απαντώντας σε ερώτηση του Πέτρου, σχετικά με τα όρια της συγχωρητικότητας προς τους ανθρώπους που μάς αδικούν, ομιλεί παραβολικά και προσφέρει μία μοναδική διδαχή ζωής και σωτηρίας.

Η Βασιλεία των ουρανών μοιάζει με έναν βασιλιά, ο οποίος θέλησε να λογαριαστεί με τους δούλους του. Εμφανίστηκε, λοιπόν, μπροστά του κάποιος που τού χρωστούσε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ο βασιλιάς, βλέποντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει πίσω τα χρωστούμενα, διέταξε να πουλήσουν τον ίδιο και τους οικείους του, για να μη χάσει τα χρήματά του. Τότε, ο δούλος εκείνος έπεσε στα πόδια του βασιλέα, ζήτησε συγγνώμη και τον παρακάλεσε να κάνει λίγη ακόμα υπομονή. Ο βασιλιάς τον σπλαχνίστηκε και του χάρισε το οφειλόμενο χρέος. Ο δούλος, βγαίνοντας από το παλάτι, συνάντησε ένα συνδούλο, που του χρωστούσε ένα μικρότερο χρηματικό ποσό. Άρχισε να του καταφέρεται και να τον απειλεί. Αρνήθηκε τη συγγνώμη και τις παρακλήσεις του και τον έκλεισε στη φυλακή. Όταν ο βασιλιάς πληροφορήθηκε όσα συνέβησαν, τον κάλεσε και πάλι, τον επιτίμησε αυστηρά και ζήτησε να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Ο Κύριος καταλήγει λέγοντας, ότι αυτή θα είναι η κατάληξη εκείνων που δε συγχωρούν τους ανθρώπους που τους έχουν βλάψει.

Η μεγάλη πνευματική διδαχή της περικοπής είναι η άπειρη και ανεξάντλητη φιλανθρωπία του Θεού, προς εκείνους που στέκονται ενώπιον Του, με πνεύμα μετάνοιας και ταπείνωσης, ζητώντας ειλικρινά το θείο έλεος. Η αγάπη και η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχουν όρια, είναι αδύνατο να νικηθούν από τις πτώσεις και τα αμαρτήματα των ανθρώπων. Αρκεί ο άνθρωπος να συναισθάνεται την απομάκρυνσή του από τον Θεό, να ζητά ειλικρινά την μετάνοια και την μεταμόρφωση των παθών του σε αρετές, ώστε να λογίζεται άξιος της θείας αγάπης.

Ενώ, εμείς καταφεύγουμε διαρκώς στο έλεος και στη φιλανθρωπία του Θεού, ζητώντας συγχώρηση και απαλλαγή από την ενοχή της ψυχής μας, καθώς εισβάλει εντός της λόγω της αμαρτίας, την ίδια στιγμή επιδεικνύουμε μία μικρόψυχη και μνησίκακη στάση προς τους αδελφούς μας εκείνους, που, με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, μάς έβλαψαν και μας αδίκησαν. Η συμπεριφορά μας αυτή δηλώνει μία φοβερή έλλειψη αγάπης και δικαιοσύνης στις ανθρώπινες μεταξύ μας σχέσεις.

Φανερώνει, επίσης, ότι η πνευματική μας ζωή κινείται στη ρηχότητα της εγωκεντρικής ιδιοτέλειάς μας και αγνοεί τα ουσιώδη της πίστης, ένα από τα οποία είναι η φιλανθρωπία προς τους αδελφούς, κατά το πρότυπο της φιλανθρωπίας του Θεού. Μη ξεχνούμε, ότι το αίτημα της συγχώρεσης είναι τόσο σημαντικό στη ζωή μας, ώστε ο Κύριος το συμπεριέλαβε στην περιεκτικότερη μορφή της προσευχής, την οποία υπέδειξε και δεν είναι άλλη από την Κυριακή Προσευχή, το γνωστό μας Πάτερ ημών. Εκεί, σαφώς, ζητούμε από τον Θεό «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Το να είμαστε φιλάνθρωποι και συγχωρητικοί, δεν είναι μία ηθική υποχρέωση, αλλά το αποτέλεσμα της αγάπης και της πίστης μας προς τον Θεό, που μας οδηγεί στην οδό της σωτηρίας. Έχοντας αρχηγό της ζωής μας τον ελεήμονα και οικτίρμονα Θεό-Πατέρα, μας καλεί συνεχώς σε μία διαρκή πορεία και ζωή αγάπης μέσα στον κόσμο. Αυτή τη φιλανθρωπία του Θεού απαιτείται να μιμούμαστε διαρκώς στη ζωή μας και να τη φανερώνουμε στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας, καθώς από εδώ τούτη τη ζωή αρχίζουμε να ζούμε τα αιώνια της Βασιλείας Του.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.

ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΡΙΠΙΔΗΣ