Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις μου έδωσε η παραπομπή στο αυτόφωρο τριών δημοσιογράφων για ένα δημοσίευμα, από τον ακροδεξιό εθνικιστή Καμμένο, δεξί χέρι και στενό συνεργάτη του αμοραλιστή εμπόρου των ιδανικών της Αριστεράς Αλέξη Τσίπρα.

Ο Δημόσιος έλεγχος και η κριτική των ασκούντων την εξουσία είναι κορυφαία λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος και αυτό,  γιατί ελέγχονται και κρίνονται οι λειτουργίες και οι επιλογές των αρχόντων που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία, και έτσι από την μια ωφελείται ο ίδιος  ο άρχων πρώτα με το να δώσει τις πρέπουσες κατά τη γνώμη του απαντήσεις, εάν αδικείται, υστέρα να δει καλύτερα και την αντίθετη πλευρά και τα λάθη του ώστε να μπορέσει να τα διορθώσει. Κυρίως όμως από το δημόσιο έλεγχο και την κριτική ωφελούνται οι πολίτες και ολόκληρη η κοινωνία, μιαν που είτε διορθώνονται τα λάθη από τους άρχοντες, προς όφελος των πολιτών, είτε με την ψήφο του ο πολίτης  βάζει φρένο στη αυθαιρεσία και τα λάθη των αρχόντων,  αφαιρώντας τους την εξουσία, και επιβάλει να λογοδοτήσουν και να υποστούν τις ευθύνες της κακής και επιζήμιας λειτουργίας της για την κοινωνία.(άσε το αν σήμερα κάποιοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες για τραγικές αποτυχίες αλλά δεν διανοούνται να υποστούν και τις συνέπειες)

Αντίθετα στα ανελεύθερα καθεστώτα, λόγω της απουσίας έλεγχου και της αδίστακτης προπαγάνδας (όρα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ- κρατικά Μ.Μ.Ε.),  τα σφάλματα των αρχόντων, οι ιδιοτέλειες και οι αδυναμίες συγκαλύπτονται, είτε με τη βία, είτε με την προπαγάνδα. Όμως αυτά δημιουργούν σιγά – σιγά ένα υποδόρρειο τραύμα, το οποίο επειδή δεν μπορεί να επισημανθεί, λόγω της απουσίας κριτικής και έλεγχου , ώστε να θεραπευτεί , γίνεται ένα δυσίατο απόστημα που στο τέλος κακοφορμίζει και σπάει με τρομερή ζημία για τους πολίτες και όλη την κοινωνία.

 Γι’ αυτό το λόγο ο εχέφρων άρχων μιας δημοκρατικής πολιτείας πρέπει να επιζητεί τον έλεγχο και την κριτική, οποιαδήποτε κριτική χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς , μιαν που μπορεί να αποδείξει το άδικο της κριτικής εάν έχει δίκιο ή να συνειδητοποιήσει το λάθος και να το διόρθωση . Το να παρεμποδίζει και να αποφεύγει τον έλεγχο και την κριτική μια εξουσία είναι σαν να ανοίγει την πόρτα της αυθαιρεσίας και της ανομίας στους εξουσιάζοντες  και τελικά βλάπτεται τόσο η ίδια , κυρίως όμως η κοινωνία των πολιτών.

Όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα καταλήγουν σε τραγωδίες, γιατί λείπει ο δημόσιος έλεγχος  και  η κριτική και κατά συνέπεια η διόρθωση των λαθών  εν τω γίγνεσθαι, πράγμα που το πετυχαίνει,  με τις λύσεις που δίνει,  η σωστή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

 Θέλω να δηλώσω ευθαρσώς ότι, στην μικρής εμβέλειας εξουσία που άσκησα στα τοπικά δημοτικά πράγματα, πιο πολύ ωφελήθηκα από το δημόσιο έλεγχο και την κριτική, ακόμα και την κακόπιστη, παρά από τους επαίνους και τις ιδιοτελείς, πολλές φορές, κολακείες.

Όσοι ασκούν σήμερα την εξουσία, δεν αντιλαμβάνονται αυτή τη βασική και σωτήριο δημοκρατική αρχή, δηλαδή τον έλεγχο και την κριτική, δεν ξέρουν ή δεν πιστεύουν στις αγαθοποιούς αρχές και αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος, που είναι σωτήριες και για τους ίδιους, αλλά κυρίως για ολόκληρη την κοινωνία.

Ζήσης Μητλιάγκας

                                                                                           Φιλόλογος