Δύο θαύματα του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού, σε δύο τελείως διαφορετικά πρόσωπα, μας αφηγείται η Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής. Το ένα ήταν, η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και το άλλο, η θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός. Δύο άτομα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους τόσο στην κοινωνική θέση, όσο και στον τρόπο προσέγγισης. Απ’ τη μία πλευρά, ο Ιάειρος, άνδρας επιφανής, άρχων της συναγωγής, πρόσωπο καταξιωμένο έχοντας την εκτίμηση όλων των συμπολιτών του και από την άλλη, μία γυναίκα, αιμορροούσα, μία φτωχή άτολμη, απογοητευμένη από κάθε ιατρική βοήθεια. Και ο μεν Ιάειρος ζητά από τον Ιησού να έρθει στο σπίτι του, για να θεραπεύσει την μονάκριβη κόρη του, η δε γυναίκα, δεν τολμά καν να ζητήσει από τον Κύριο να την θεραπεύσει, απλά τον πλησιάζει και ακουμπά την άκρη των ιματίων Του. Και οι δύο, όμως, διαθέτουν την πίστη, ότι ο Χριστός μπορεί να τους δώσει την ίαση και γι’ αυτό τολμούν ένας να το ζητήσει, η άλλη απλώς να αγγίξει, πετυχαίνοντας όμως και οι δύο αυτό που επεδίωκαν.

Η άρρωστη γυναίκα του Ευαγγελίου είχε μέσα της μεγάλη πίστη. Είχε μία ακράδαντη βεβαιότητα, πως άμα αγγίξει Τον Κύριο, θα γίνει αμέσως καλά από την αρρώστια της. Παρόμοια πίστη δύσκολα βρίσκει κανείς ανάμεσα στους ανθρώπους. Η πίστη είχε χαρίσει, επίσης, στην άρρωστη γυναίκα και τις εξής θαυμαστές αρετές: α) είχε βαθύτατο σεβασμό στη θεότητα του Κυρίου. Δεν ήθελε να τον ενοχλήσει με τη δική της αρρώστια, β) είχε αποκτήσει σε μεγάλο βαθμό την αρετή της ταπεινοφροσύνης. Δεν θεωρούσε τον εαυτό της άξιο να ασχοληθεί ο Κύριος μ’ αυτή και γ) είχε μεγάλη υπομονή σ’ όλη τη διάρκεια της αρρώστιας της. Είχε δοκιμαστεί δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Υπέμενε χωρίς γογγυσμό τη θλίψη της και κρατούσε, πάντα, μέσα της την ελπίδα, πως ο παντοδύναμος Κύριος θα τη θεραπεύσει.

Ο Κύριος βραβεύει, με τον τρόπο που διαβάσαμε στην περικοπή την πίστη της γυναίκας μπροστά σ’ όλο τον κόσμο. Έτσι βραβεύει ο Κύριος πάντα την πίστη, την ταπείνωση και την υπομονή, όπου και να τη συναντήσει. Η γυναίκα ήθελε από ταπείνωση να μείνει άγνωστη στους άλλους. Ο Κύριος όμως και την παινεύει και τη θεραπεύει με τον καλύτερο τρόπο μπροστά σ’ όλους τους ανθρώπους. Έτσι, ο Κύριος μάς φανερώνει πως είναι ο «ιατρός των ψυχών και των σωμάτων», όπως συχνά διαβάζουμε στην Εκκλησία μας. Οι θεραπείες που κάνει είναι θαύματα της θεϊκής δυνάμεως Του.

Και ο Ιάειρος, ο άρχοντας της Συναγωγής, είχε μέσα του μεγάλη και ζωντανή πίστη στο Χριστό. Αυτή η πίστη τον στήριξε, όταν έμαθε πως η άρρωστη θυγατέρα του, πέθανε. Ήταν απόλυτα βέβαιος, πως ο Κύριος έχει τη θεϊκή δύναμη να την αναστήσει από τους νεκρούς. Ο Κύριος είναι η ζωή και η ανάστασή μας. Μας ανασταίνει σωματικά και πνευματικά. Από τώρα πρέπει να καταλαβαίνουμε, πως η απιστία οδηγεί τον άνθρωπο στον πνευματικό θάνατο. Κάτι παρόμοιο έγινε με όλους εκείνους, που περιγελούσαν τον Κύριο στο σπίτι του Ιαείρου. Δεν ήθελαν να πιστέψουν, πως πραγματικά το κορίτσι δεν είχε πεθάνει, αλλά κοιμόταν. Γι’ αυτό και ο Κύριος τους έβγαλε έξω, γιατί δεν τους θεώρησε άξιους να παραβρεθούν στο θαύμα της αναστάσεως της θυγατέρας.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.

Πρεσβύτερος, Φίλιππος Απότας