Να ηττηθεί το πραξικόπημα του αντιδραστικού Γκουάιδο και των ιμπεριαλιστών στη Βενεζουέλα

Υπεράσπιση και Βάθεμα της «Μπολιβαριανής Επανάστασης», για τη νίκη των εργατικών και λαϊκών μαζών

Στις 23 Ιανουαρίου, οι ΗΠΑ σε συνεργασία με την εγχώρια αντίδραση στην Βενεζουέλα, ξεκίνησαν ένα πραξικόπημα ενάντια στον εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας Νικολάς Μαδούρο και την κυβέρνησή του, αναγνωρίζοντας τον Χουάν Γκουάιδο, επικεφαλής της νόθας «Εθνοσυνέλευσης», ηγέτη της αντιδραστικής και νεοφιλελεύθερης «αντιπολίτευσης», ο οποίος αυτοανακυρήχθηκε  «μεταβατικός πρόεδρος». Η κυβέρνηση των ΗΠΑ με τον αντιπρόεδρο Μάικ Πενς και τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και ακολούθως μια «συμμαχία προθύμων» στη Λ. Αμερική (Βραζιλία, Κολομβία, Αργεντινή, Παραγουάη, Χιλή, Γουατεμάλα, Εκουαδόρ) –οι περισσότερες χώρες με δεξιούς–ακροδεξιούς προέδρους– αναγνώρισαν τον Γκουάιδο. Ακυρώνοντας κάθε έννοια λαϊκής/εθνικής κυριαρχίας και την απόφαση του Βενεζουελάνικου λαού να ορίζει τις τύχες του, επεμβαίνουν με ωμό και προκλητικό τρόπο στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πώς οι λαοί δεν είναι γι’ αυτούς τίποτα μπροστά στα συμφέροντα μιας χούφτας πολυεθνικών, επιχειρηματιών και των πολιτικών τους αντιπροσώπων.

Οι δήθεν υπέρμαχοι της δημοκρατίας έσπευσαν αμέσως να αναγνωρίσουν τον σφετεριστή πραξικοπηματία Γκουάιδο, ο οποίος δεν είχε καν θέσει προεδρική υποψηφιότητα στις προηγούμενες εκλογές (Μάιος 2018, όπου αναδείχτηκε ο Μαδούρο με 67,8%) και «ψήφισε» ο ίδιος τον εαυτό του! Από κοντά ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΕ Ντόναλντ Τουσκ πήρε θέση ενάντια στον Μαδούρο –πράγμα που έχουν κάνει οι Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία κ.ά.–, καλώντας και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να προχωρήσουν στην αναγνώριση του Γκουάιδο. Οι ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους, όταν δεν τους αρέσουν συγκεκριμένα καθεστώτα και αποτελέσματα εκλογικών διαδικασιών, επιχειρούν να τα ανατρέψουν χωρίς να διστάζουν μπροστά σε οποιοδήποτε μέσο. Δήθεν τους ενδιαφέρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες του Βενεζουελάνικου λαού, χαρακτηρίζοντας τον Μαδούρο «δικτάτορα» και το καθεστώς του «διεφθαρμένο». Στην πραγματικότητα το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ελέγξουν αυτό που θεωρούν «πίσω αυλή» τους (Λ. Αμερική), η αποτροπή της οικονομικής και πολιτικής διείσδυσης των νεοαναδυόμενων δυνάμεων στην περιοχή (Ρωσία, Κίνα) και να βάλουν χέρι στα τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της Βενεζουέλας.

Είναι τα δικά τους «ζωτικά συμφέροντα» που επιχειρούν να προστατεύσουν και μαζί με αυτά να ταΐσουν και να στήσουν στα πόδια του ένα μαύρο μέτωπο συναποτελούμενο από δεξιά, ακροδεξιά και ούλτρα νεοφιλελεύθερα καθάρματα, για να στραγγαλίσουν τις κατακτήσεις της «Μπολιβαριανής Επανάστασης», που για πρώτη φορά στην πολύπαθη ιστορία τους είχαν γνωρίσει τα τελευταία 20 χρόνια οι λαϊκές μάζες της Βενεζουέλας, με πρωτοστάτη τη μεγάλη μορφή του εκλιπόντος Ούγκο Τσάβες. Μερικές από αυτές τις κατακτήσεις είναι: εθνικοποιήσεις τομέων–κλειδιά της οικονομίας, καταπολέμηση της φτώχειας και του αναλφαβητισμού, πρόγραμμα κατασκευής λαϊκών κατοικιών και διανομή εκτάσεων γης σε ακτήμονες αγρότες, ενίσχυση της υγείας και της παιδείας, αύξηση μισθών και συντάξεων κ.λπ. Αυτές τις κατακτήσεις, τις οποίες έχει κερδίσει με αγώνες ο Βενεζουελάνικος λαός, έχει βάλει στο μάτι η εγχώρια φιλοϊμπεριαλιστική αντίδραση.

Η «αντιπολίτευση» και οι ιμπεριαλιστές επιχειρούν να πάρουν πίσω ό,τι κερδήθηκε με αγώνες και γενικά να μπλοκάρουν κάθε προχώρημα προς την κατεύθυνση της υπεράσπισης ή διεύρυνσης των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων. Η επίδραση της διεθνούς οικονομικής κρίσης αλλά κυρίως οι υποχωρήσεις μετά τον θάνατο του Τσάβες, δυστυχώς, είχαν επιτρέψει τα τελευταία χρόνια στους αντιδραστικούς να σηκώσουν κεφάλι, να εξαπολύσουν έναν ανελέητο ταξικό πόλεμο ενάντια στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Βενεζουέλας. Αυτό το διαρκές πραξικόπημα περιλαμβάνει μία σειρά από οικονομικές, πολιτικές, ακόμα και ένοπλες επιθέσεις, ένα συνεχόμενο σαμποτάζ με στόχο την αποσταθεροποίηση του καθεστώτος: τεχνητή έλλειψη τροφίμων και ειδών βασικής ανάγκης, μείωση δυνατότητας δανεισμού, εμπάργκο στις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις, απόκρυψη και φυγή κεφαλαίων, μαύρη αγορά, κυρώσεις ενάντια σε πρόσωπα και στην εξαγωγή πετρελαίου της Βενεζουέλας. Ιδιαίτερα η σημαντική εξάρτηση της Βενεζουελάνικης οικονομίας από το πετρέλαιο, την καθιστά ευάλωτη στις διακυμάνσεις της τιμής του, πράγμα που επηρέασε τις οικονομικές της επιδόσεις τα προηγούμενα χρόνια. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που χτύπησε και την Βενεζουέλα, αλλά και την ανάδειξη νέων αντιδραστικών δυνάμεων στην περιοχή (ιδιαίτερα του Μπολσονάρο στη Βραζιλία), δημιουργούσαν, αντικειμενικά, ένα ασταθές έδαφος, πάνω στο οποίο επιχειρεί ο μηχανισμός της αντίδρασης.

Το επιχειρούμενο πραξικόπημα και η ιμπεριαλιστική επέμβαση πρέπει να αποκρουστεί και να ηττηθεί καταρχήν από την μαχητική κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στη Βενεζουέλα. Είναι η δική τους οργάνωση και κινητοποίηση από την οποία αντλεί και ο Μαδούρο, αυτή είναι η δύναμή του. Που το κεφάλαιό της, όμως, έχει υπονομεύσει με τις πολλές υποχωρήσεις του και με το ότι δεν βάθυνε την «Μπολιβαριανή Επανάσταση» σε σοσιαλιστική, επιτρέποντας στους αντιδραστικούς να προσπαθούν διαρκώς να ξανασηκώσουν κεφάλι και να απεργάζονται πραξικοπήματα φασιστικού τύπου. Η κυβέρνηση Μαδούρο δεν έχει μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να τσακίσει με όλα τα μέσα την ιμπεριαλιστική επέμβαση και την ντόπια αντίδραση, να μην αφήσει τους πραξικοπηματίες να στραγγαλίσουν την «Μπολιβαριανή επανάσταση». Οι εργατικές και λαϊκές μάζες θα πρέπει να μπουν μπροστά και να επιβάλλουν αυτή τη λύση, να υπερασπίσουν τις κατακτήσεις τους, να βαθύνουν την επανάσταση μέχρι την εγκαθίδρυση της δικής τους εξουσίας. Μέρος ενός τέτοιου προγράμματος θα πρέπει να περιλαμβάνει μεγαλύτερης κλίμακας εθνικοποιήσεις/απαλλοτριώσεις χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο όλων των μεγάλων επιχειρήσεων, επέκταση της βιομηχανίας και οργάνωση όλης της παραγωγής κάτω από δημοκρατικό και σοσιαλιστικό σχεδιασμό, εγγύηση όλων των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των μαζών κ.λπ. – καθώς και τον εξοπλισμό του λαού. Προϋπόθεση είναι να ηττηθεί άμεσα το μαύρο μέτωπο της ντόπιας και ιμπεριαλιστικής αντίδρασης, καταπολεμώντας κάθε ολέθρια αυταπάτη για συμβιβασμό με τους αντιδραστικούς, για κάποια «ομαλή και δημοκρατική διέξοδο».

Η ΟΚΔΕ καταδικάζει απερίφραστα κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Βενεζουέλα και υποστηρίζει την ήττα της εγχώριας αντίδρασης και του «προέδρου» των πραξικοπηματιών Γκουάιδο. Καμία νομιμότητα δεν έχει αυτός ο πρόεδρος των πλουσίων, ο εκλεκτός των πολεμοκάπηλων ιμπεριαλιστών, ο φίλος των πιο αντιδραστικών καθεστώτων της περιοχής – και πρέπει να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει: στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Καλούμε το εργατικό κίνημα, τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα να κινητοποιηθούν και να υπερασπίσουν τον λαό της Βενεζουέλας ενάντια στον θανάσιμο κίνδυνο που αντιμετωπίζει. Εργαζόμενοι και νέοι σε Ελλάδα και Ευρώπη γνωρίζουμε οι ίδιοι από πολιτικά πραξικοπήματα, τη διαρκή αλλοίωση της βούλησής μας μέσω απανωτών νομοθετημάτων, δημοψηφισμάτων και εκλογών που αναιρούνται, κυβερνήσεων που κυβερνούν με τις δυνάμεις καταστολής, νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών συμμοριών που κυβερνούν με διαρκή μνημόνια. Η ήττα των ιμπεριαλιστών και της αντίδρασης στη Βενεζουέλα θα είναι μια νίκη μας ενάντια στους αντιδραστικούς και στην Ελλάδα, που κάνουν το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης όλο και πιο μαύρο, δουλεύοντας γι’ αυτό χέρι–χέρι: είτε είναι ανοιχτά δεξιοί–ακροδεξιοί (Μητσοτάκης, Χρυσαυγίτες κ.λπ.) είτε λυσσασμένοι «κεντρώοι» και «προοδευτικοί» (όπως ο Τσίπρας) που μας εκφοβίζουν με το σκιάχτρο του «σοσιαλιστή δικτάτορα Μαδούρο» και λιβανίζουν τη «δημοκρατία» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Στεκόμαστε αναφανδόν δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό της Βενεζουέλας που δίνει τη μάχη ενάντια στους ιμπεριαλιστές και ενάντια στον «πρόεδρο» της ντόπιας αντίδρασης Γκουάιδο. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ!