Ένας οργανισμός είναι η Εκκλησία, ένα μυστικό σώμα. Το σώμα του Χριστού. Κι όπως το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από διάφορα μέλη, που όλα λειτουργούν αρμονικά και το κάθε ένα με τη δική του χρησιμότητα, έτσι και στο σώμα της Εκκλησίας κάθε πιστός έχει το δικό του έργο, το δικό του χάρισμα, που βοηθάει στη λειτουργία του σώματος και υπακούει στο κέντρο ελέγχου το νου, τον Θεό Λόγο, τον Χριστό.

Υπάρχουν ποικίλα χαρίσματα και διακονήματα στο χώρο της Εκκλησίας. Υπάρχουν τα ειδικά χαρίσματα, αλλά και τα γενικά. «Έχοντες χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν διάφορα», λέγει ο απόστολος Παύλος και απαριθμεί μερικά από τα ιδιαίτερα χαρίσματα: Το προφητικό, που ήταν η διδασκαλία και η πρόβλεψις του μέλλοντος. Το διακονικό, που είχαν πολλοί χριστιανοί που διακονούσαν και υπηρετούσαν τις ανάγκες της Εκκλησίας. Το διδακτικό, που ήταν το έργο της κατηχήσεως. Το παρακλητικό, που είχαν μερικοί, ώστε να παρηγορούν και να ενισχύουν συντετριμμένες ψυχές ολιγοψύχων, ή πονεμένων. Το χάρισμα της φιλανθρωπίας, που είχαν πολλοί και σκόρπαγαν με απλότητα και αθόρυβα τα πλούτη τους σε φτωχούς και ελεούσαν ενδεείς.

Αυτά ήταν τα ατομικά χαρίσματα που είχαν κι έχουν λίγοι, ενώ υπάρχουν και τα γενικά χαρίσματα που έχουν όλοι οι Χριστιανοί, κοινά σε όλους τους πιστούς. Τέσσερα τέτοια κοινά χαρίσματα αναφέρει ο απόστολος Παύλος στο ανάγνωσμα της Κυριακής. Την αγάπη, τη φιλαδελφεία, την ταπείνωση και τη στάση μας έναντι του κακού, που υπάρχει στον κόσμο.

Αν δεν έχεις ένα από τα ειδικά χαρίσματα δεν εμποδίζεσαι από τη σωτηρία, αντιθέτως θα σου ζητηθεί και μικρότερη ευθύνη. Αν όμως δεν έχεις αγάπη, που είναι και η βάση της πίστεώς μας, δεν μπορείς να ελπίζεις στη σωτηρία. Αν δεν έχεις φιλαδελφεία, δεν μπορείς να ομοιάσεις Εκείνον που ονόμασε τους ανθρώπους αδελφούς. Αν δεν έχεις ταπείνωση, δεν μπορείς να λέγεσαι παιδί Εκείνου που ταπείνωσε τον εαυτό Του στην έσχατη ταπείνωση του σταυρού και του θανάτου. «Η αγάπη ανυπόκριτος… Τη φιλαδελφεία εις αλλήλους φιλόστοργοι, τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι».

Εκείνο, όμως, το κοινό σ’ όλους χάρισμα που πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή, είναι η αποδοκιμασία του κακού. Λέει ο θείος Παύλος: «Αποστυγούντες το πονηρό». Αν και πάντα υπήρχε, σήμερα το κακό είναι πολύ στον κόσμο. Έχει γίνει παφλάζον κύμα. Η πονηρία και η διαφθορά κατακλύουν τα πάντα και τους πάντες. Εμφανίζεται το κακό, ιδιαίτερα κι από τα Μέσα Ενημέρωσης και το διαδίκτυο τόσο ελκυστικό και γαργαλιστικό, που δεν ξέρεις τί ν’ ακούσεις και τί να κοιτάξεις. Γι’ αυτό, συνεχίζει ο απόστολος Παύλος, χρειάζεται αντίστασις: «κολλώμενοι το αγαθό». Δεν μπορεί ο σύγχρονος χριστιανός να θεωρεί τον Χριστό με βάση τα δικά του προσωπικά μέτρα κι οφέλη, γιατί δεν μπορείς να δουλεύεις σε δύο «Κυρίους». Ή με τον Χριστό, ή με τον πονηρό.

Ίσως, ο χριστιανός να φαίνεται ανόητος σ’ ένα κόσμο διεστραμμένο, μα η αλήθεια του Χριστού, το φως του Χριστού, είναι αναλλοίωτα στον αιώνα, όπως και ο Χριστός είναι ο αυτός εις τους αιώνας.

Η αντιμετώπιση του κακού δεν αρκεί στο να αποφεύγουμε κακούς ανθρώπους, τύπους, ιδέες, τρόπους, χρειάζεται πόλεμο εναντίον του κακού. Στον 21ο αιώνα, περισσότερο από ποτέ, επιβάλλεται να διαμαρτυρηθούμε γενναία για το κακό που οργιάζει στην κοινωνία. Δεν επιτρέπεται η απάθεια, όταν η φωτιά της αμαρτίας κατακαίει κάθε ανθρώπινη ψυχή κι ειδικά τις νεανικές ψυχές. Γι’ αυτό, τονίζει ο απόστολος Παύλος: «τη σπουδή μη οκνηροί, το πνεύμα ζέοντες τω Κυρίω δουλεύοντες».

Η σιωπή του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στο κακό αποτελεί συνενοχή και εξάπλωση των λανθασμένων, της αμαρτίας. Καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη θέση μας έναντι του κακού. Τον τρόπο τον δίνει ο Παύλος: «μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν».

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.,πρεσβύτερος, Σάββας Καραβολανίδης

k-tipos.gr