Τα πρόσφατα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης για την εξυγίανση της ΕΒΖ από την τράπεζα Πειραιώς και η συνάντηση των τευτλοκαλλιεργητών με τον Υπουργό Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Κώστα Σκρέκα, έρχονται να επιβεβαιώσουν τις εκτιμήσεις που είχαμε ως Κόμμα για την προδιαγεγραμμένη πορεία της Βιομηχανίας. Ότι δηλαδή, ανάπτυξη δίκαιη, με κλάδους που είναι απαραίτητοι  για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών της χώρας, στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, δεν είναι δυνατόν να υπάρξειγιατί προσκρούει στην εξασφάλιση κερδών των μονοπωλιακών ομίλων.

Για περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια, προειδοποιούσαμε τον Σερραϊκό λαό, τους εμπλεκόμενους με την παραγωγή της ζάχαρης  ότι πρέπει να γίνει υπόθεση δική του η πάλη για να εμποδιστεί το σταδιακό κλείσιμο των εργοστασίων.

 Ήμασταν το μόνο Κόμμα που μιλούσε για την συρρίκνωση των μονάδων της ΕΒΖ η οποία ήταν αποφασισμένη ήδη από το 2006, με την αναθεώρηση του κανονισμού ζάχαρης από την ΕΕ. Τη μείωση δηλαδή της εγχώριας παραγωγής στο μισό μέσω των ποσοστώσεων και κλείσιμο των μικρών εργοστασίων. Η ποσόστωση αυτή έκλεισε τα δύο εργοστάσια σε Ξάνθη και Λάρισα, με καταστροφή των μηχανημάτων και των εγκαταστάσεων που επιδοτήθηκε μάλιστα με 87 εκ. ευρώ από τη ΕΕ, δηλαδή από λεφτά των εργαζόμενων. Ξεκίνησαν έτσι οι εισαγωγές ζάχαρης χωρίς δασμούς από τρίτες χώρες, πρώην αποικίες των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών της ΕΕ (Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία) και καταργήθηκε η εξαγωγική επιδότηση για όσους είχαν εξαγωγές μέχρι τότε. Επόμενο ήταν, οι μεγάλοι όμιλοι να συνεχίσουν την παραγωγή και να κλείσουν οι μικροί.

Πήραν μέτρα και για τους αγρότες. Για να μειωθεί η καλλιέργεια ζαχαρότευτλων στη χώρα μας, μείωσαν την τιμή παραγωγού κατά 45%, αφού καταργήθηκαν οι εγγυημένες τιμές παραγωγού γιατί ήταν υψηλότερες από την τιμή της παγκόσμιας αγοράς. Το αποτέλεσμα ήταν, για τους μικρομεσαίους αγρότες με τέτοιες χαμηλές τιμές να μην μπορούν να καλλιεργήσουν και να φύγουν από τη μέση, ενώ κερδισμένες  βγήκαν οι μεγάλες βιομηχανίες της Γερμανίας, συγκεντρώνοντας το 46% της παραγωγής, της Γαλλίας με 18%, της Βρετανίας με 11%, κλπ.

Ως κόμμα κάναμε προτάσεις και αναλύσαμε το πρόγραμμά μας για την πραγματική οικονομική ανάπτυξη του νομού. Έχουμε έναν μεγάλο έφορο κάμπο στον οποίο υπάρχει η δυνατότητα να παραχθούν άφθονα με υψηλής ποιότητας και διατροφικής αξίας  αγροτικά προϊόντα. Η ζάχαρη και τα παράγωγά της (μελάσα, ζωοτροφές, οινόπνευμα, βιοκαύσιμο, κλπ), είναι τρόφιμο που καταναλώνεται άμεσα από κάθε σπίτι, χρησιμοποιείται στη μεταποίηση (αναψυκτικά, ζαχαροπλαστική κ.α.), έχει πολύ μακρά διάρκεια ζωής. Γιατί να μην μας επιτρέπεται να την παράγουμε στο 100% των αναγκών μας; Έχουμε την τεχνογνωσία, έμπειρο, μορφωμένο, εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Μπορούμε να βελτιώσουμε και να αυτοματοποιήσουμε   όλα τα στάδια της παραγωγής και επεξεργασίας της. Μπορούν να μελετηθούν και να υπολογισθούν οι ανάγκες για την παραγωγή της. Είναι 320.000 τόνοι, που αντιστοιχούν σε 450.000 περίπου στρέμματα. Ο κάμπος των Σερρών έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα για την καλλιέργεια, την παραγωγή και ανάπτυξή του κλάδου.

Πώς όμως είναι εφικτό κάτι τέτοιο στις μέρες μας; Με το καπιταλιστικό σύστημα και τους περιορισμούς που μπαίνουν από την ΕΕ δε γίνεται. Η υπεροχή του Κεντρικού Σχεδιασμού είναι η μόνη που θα δώσει τη λύση, για πραγματική ανάπτυξη. Μόνο με κεντρικό σχεδιασμό, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα, της βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων (λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ενέργεια, μηχανήματα κ.ά.) και της μεταποιητικής βιομηχανίας θα έχουμε πραγματική ευημερία του πληθυσμού. Είναι η δική μας πρόταση που την καταθέτουμε στο λαό προς συζήτηση και διαπάλη.

Όλες οι Κυβερνήσεις που πέρασαν είτε της ΝΔ είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε του ΠΑΣΟΚ στήριξαν και συνεχίζουν στηρίζουν την Κοινή Αγροτική Πολιτική (Κ.Α.Π.) της Ε.Ε., που είναι το εργαλείο για την παραπέρα αύξηση των κερδών των μονοπωλίων που επενδύουν στην αγροτική παραγωγή. Όλα αυτά τα χρόνια τα κόμματα αυτά αλλά και οι εκπρόσωποί τους σε περιφέρεια, δήμους αλλά και μέσα στο συνδικαλιστικό και αγροτικό κίνημα, καθησύχαζαν τους εργαζόμενους και τους αγρότες με υποσχέσεις και ταξίματα. 

Σήμερα, μπορεί να κρίνει ο σερραϊκός λαός γιατί έχει την πείρα. Μέσα από την οργάνωση του αγώνα, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τους αγροτικούς συλλόγους που διεκδικούν να αγωνιστεί για:

●     Κατάργηση των αντιλαϊκών – αντεργατικών μέτρων, παλιών και νέων.Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών, της φοροληστείας, των πλειστηριασμών κατοικιών και χωραφιών.

●     Να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, η παράδοση του δημόσιου πλούτου στους επιχειρηματικούς ομίλους, οι απολύσεις και η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες της περιοχής, στις μικρές επιχειρήσεις.

●     Κατώτερες εγγυημένες τιμές στα αγροτικά προϊόντα   και την εξασφάλιση της διάθεσής τους, μείωση του κόστους παραγωγής, της βαριάς φορολογίας και των ασφαλιστικών τους εισφορών, για αλλαγή του κανονισμού του ΕΛΓΑ με πλήρη αποζημίωση από τις ζημιές,  όχι στην ποινικοποίηση των αγώνων των μικρομεσαίων αγροτών.

●     Στήριξη των μικροκαλλιεργητών γης. Παραγωγή αγροτικών προϊόντων υψηλής διατροφικής αξίας. Αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων του νομού με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες που έχουν οι λαϊκές οικογένειες.

●     Καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθοί μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, συντάξεις και κοινωνικές παροχές,για κάλυψη των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων.

Η χώρα μας έχει ανάγκη άλλου τύπου οικονομικής ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο και εργατική εξουσία. Μόνο έτσι θα απογειωθούν οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και του νομού στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή. Μόνο έτσι θα αντιμετωπισθεί η ανεργία, η μετανάστευση, η καταστροφή παραγωγικών βιομηχανικών μονάδων όπως αυτή της ΕΒΖ.