«Ἡ Παναγία μας μόνη, σταθεῖσα ἀνάμεσον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, τόν μέν Θεόν υἱόν ἀνθρώπου ἐποίησε, τούς δέ ἀνθρώπους υἱούς Θεοῦ. Χω­ρίς τήν μεσιτείαν αὐτῆς κανένας, οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος, δύνα­ται νά πλησιάσῃ εἰς τόν Θεόν, ἐπειδή καί αὐτή εὑρίσκεται μόνον με­θόριον ἀναμεταξύ τῆς ἀκτίστου καί κτιστῆς φύσεως ὡς μήτηρ ἀλη­θῶς τοῦ Θεοῦ. Αὐτός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ἀγαπητός υἱός τῆς Παρθένου ἔδωκε τή μητέρα Του διά μητέρα μας καί συνήγο­ρον νά μᾶς βοηθῇ πρός σωτηρίαν μας» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ  Ἁγιορεί­της ).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

              Ὁ φιλοπάρθενος λαός τοῦ Θεοῦ σήμερον κατακλύζει τούς ὀρθοδό­ξους ἱερούς Ναούς καί τά ἱερά προσκυνήματα τῆς θεοσκεπάστου πατρίδος μας, γιά νά ἑορτάσει μέ συναισθήματα βαθειᾶς θρησκευτικῆς εὐλά­βειας καί πνευματικῆς ἀ­νατάσεως τήν πανευφρόσυ­νη μνήμη τῆς ἀθανά­του Κοιμή­σεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς θερμῆς προ­στάτιδος τῶν χριστιανῶν καί μητέρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἕνα ἀνθρώ­πινο ποτάμι μέ βαθειά συγκίνηση καί μέ τό κερί τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος  ἀναμμένο στήν ψυχή του, στέκεται μέ ἱερό δέος καί βαθύτατο σεβασμό μπροστά στήν ὁλόφωτη μορφή τῆς ἁγίας Παρθένου. Ἐμπιστεύεται σέ αὐτήν τούς πόνους, τούς ἀλάλητους στεναγμούς, τίς δυσκολίες καί τά προβλή­ματά του, προσβλέπο­ντας ἱκετευτι­κῶς στίς ἀ­κοίμητες καί ἀποτελεσματι­κές πρεσβεῖες της πρός τόν μόνο Σωτῆρα τοῦ κό­σμου, τόν Κύριόν μας  Ἰησοῦν Χριστόν.  

Στήν Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί ἰδική μας κατά χάριν πνευματική μητέρα, τήν ἀσφαλεστάτη ἐγγυήτρια τῆς ζωῆς μας ἀλλά καί τό θεό­τευκτον «ἐργαστήριον τῆς σωτηρίας ἡμῶν» ὀφείλουμε αἰώνια εὐ­γνωμοσύ­νη, καθώς ἐκείνη, ὡς ὁ ἁγιώτατος καρπός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, εὐαρέ­στησε μέ τήν κατά πάντα καθαρή ζωή της στόν Θεό καί εἴλκυ­σε τήν χάριν Του ἐπάνω της καί δι’ αὐτῆς σέ ὁλόκληρο τό γένος τῶν ἀν­θρώ­πων, γενομένη ἀληθῶς Μητέρα, κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν Του, τοῦ παντεχνήμονος Λόγου καί ἀξεπέραστο πρότυπο πιστεύοντος καί πνευμα­τικῶς ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου.

Ἀπό τό ὑπέρλογο καί φιλανθρωπότατο μυστήριο τῆς θείας οἰκονο­μίας ἐκπορεύεται ἡ ἀθάνατη δόξα καί ὁ πραγματικός ἔπαινος τῆς Ὑπερα­γί­ας Θεοτόκου. «Ἡ ἄ­σπορος σύλληψις, ἡ θεία ἐνοίκησις, ὁ τόκος ὁ ἄφθο­ρος τοῦ δευτέρου προ­σώπου τῆς Παναγίας Τριάδος» συνιστοῦν κατά τόν θεῖο Ἰωάννη τόν Δα­μασκηνό τόν ἀληθῆ καί αἰώνιο μακαρισμό τῆς Κεχαριτω­μένης κόρης. Αὐ­τός εἶναι καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο «ἡ εἰς αὐτήν τιμή, εἰς τόν ἐξ αὐτῆς σαρκωθέντα Υἱόν ἀνάγεται». Ἀλλά καί ὁ θάνατός της, τόν ὁ­ποῖον δοξολο­γικῶς καί εὐφροσύνως ἐνθυμούμεθα σήμερον εἶναι φυ­σικός μεν, ταυτο­χρόνως ὅμως καί ἔνδοξος καί ζωηφό­ρος. Δι' αὐτοῦ ἡ Μητέρα τῆς αὐτοζωῆς καί «θυγάτηρ Ἀδάμ» ἀποθέτει τήν φθαρτότητα τοῦ χοϊκοῦ σκήνους της καί ἐνδύεται δόξα θεϊκή καί αἰώνιο. Χάρις στήν «ἀ­πειροδύναμον ἀγαθότητα» τοῦ Υἱοῦ της, ὁ Ὁποῖ­ος διά τοῦ θανάτου Του ἐπάτησε τόν θάνατο καί «τά πάντα ποιεῖ καινά», ὁ θάνατος τῆς Κυρίας Θεοτό­κου δέν λογίζεται πλέον ὡς τιμωρία καί κα­ταδίκη, ἀλλά ὡς «ζωοκοίμη­τος μετάστασις πρός ζωοτέραν ζωήν» ὅπως ­διδάσκει ὁ ἅγιος Γερμανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπό­λεως. Ἡ μνήμη τῆς πανενδό­ξου Κοιμήσεώς Της εἶναι χαρμόσυνη ἑορτή καί πανήγυρις ὅλης τῆς κτίσεως, ὁρατῆς καί ἀοράτου, καθώς ὄχι μόνο ἀνα­νεώνει τή μνήμη τῶν μεγαλείων της, ἀλλά καί ἐπιχορη­γεῖ μέ οὐράνια εὐλογία, ἀθάνατη ἐλπίδα καί ἀκαταγώ­νιστη δύναμη ὁλόκληρη τήν ζωή μας.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Μέ ἱερό θάμβος, δέος καί εὐγνωμοσύνη αἰώνια στεκόμεθα σήμερον ἐνώπιον τῆς ὁλόφω­της μορφῆς τῆς Παναγίας καί ἐπιποθοῦμε μέ ὅση
δύναμη ἔχουμε νά τιμή­σουμε, νικώντας τόν φόβο μέ τόν πόθο, ἐκείνη πού εἶναι τό «πανάρ­ρητον τῆς οἰκονο­μίας κειμήλιον» κατά τόν ἅγιον Ἐπιφάνι­ον Κύπρου, «τό κάλλος τῆς ἀνθρώπινης φύσεως» κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκη­νό καί «τό μεθόριον κτιστοῦ καί ἀκτίστου» κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Πα­λα­μᾶ. Ἄς τήν παρακαλέσουμε λοιπόν θερμῶς, δανειζόμενοι τούς λόγους τοῦ Μεγά­λου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλα­μᾶ, λέγοντες πρός αὐτήν, «Σήκωσε τά μάτια σου Μαριάμ καί δές μέ τό σπλα­χνικό σου βλέμμα ὅλα τά παιδιά σου πού κυκλώνουν τήν σεπτή Σου Εἰκό­να καί Σέ θερμοπαρακαλοῦν γιά νά μεσιτεύῃς στόν Κύριο, ὥστε νά ἐκ­πληρωθοῦν τά πρός Αὐτόν αἰτήμα­τά τους».

Ἡ δε πλουσία χάρις, ἡ κραταιά σκέπη καί οἱ ἀκοίμητες προ­σευχές τῆς ὑπερευλογημένης καί ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀει­παρθέ­νου Μαρίας εἴθε νά προστατεύουν τήν πατρίδα μας καί τόν κόσμο ὁλόκληρο, νά μᾶς σκεπάζουν στοργικῶς πάντοτε καί νά μᾶς ἐνδυναμώ­νουν στόν καθημερινό μας πνευματικό ἀγώνα. Ἀμήν.

Χρόνια πολλά, ἅγια καί θεοχαρίτωτα

Μετ’ εὐχῶν πατρικῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ