Μαζί με τον Απόστολο Σάντα ο Γλέζος προέβη το βράδυ της 31^ης Μαΐου 1941 σε μια από τις κορυφαίες και πιο χαρακτηριστικές πράξεις αντίστασης του ελληνικού λαού, το κατέβασμα του αγκυλωτού σταυρού από το λόφο της Ακρόπολης. Η πράξη αυτή αντίστασης, μέγιστης συμβολικής σημασίας, συνέβαλλε σημαντικά στην αφύπνιση του εθνικού φρονήματος, ενώ αποτέλεσε και διεθνώς ορόσημο στον αγώνα ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό. Έκτοτε ο Μανώλης Γλέζος αφιέρωσε τη ζωή του στη μαχή για τη δημοκρατία, για τα δικαιώματα, για την κοινωνική δικαιοσύνη δηλώνοντας σταθερά παρών στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων, των αγώνων της Αριστεράς. Δεν σταμάτησε να παλεύει, ακόμη και όταν η υγεία του δεν το επέτρεπε. Είναι πλέον αδιαμφισβήτητο πως μόνο ο θάνατος θα ήταν ικανός να τον αποσύρει από το πεδίο της μάχης. Όμως, ο θάνατος δεν θα μπορούσε ποτέ να τον αποκαθηλώσει από την ιστορία, τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, στις σελίδες της οποίας ο σύντροφος Μανώλης θα διατηρεί περίοπτη θέση.  Και από τη θέση αυτή θα μας θυμίζει πως έχουμε υποχρέωση απέναντι στους συνανθρώπους μας, στους εργαζόμενους, στη νεολαία, στα παιδιά μας. Έχουμε χρέος να δίνουμε κι εμείς, ο καθένας από το μετερίζι του, καθημερινό παρόν στη μάχη για μια καλύτερη Ελλάδα, εθνικά κυρίαρχη και ευημερούσα. Για μια χώρα δίκαιη, δημοκρατική και ελεύθερη. Το παράδειγμα του Μανώλη Γλέζου είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ, τώρα που το πτώμα του ναζισμού και του φασισμού δείχνει να ξαναπαίρνει ζωή πανευρωπαϊκά, σήμερα που η δημοκρατία στην Ευρώπη υποβαθμίζεται. Το υπόδειγμα της γενναιότητάς του αποτελεί για εμάς οδηγό  σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει διεθνώς η ανθρωπότητα από την πανδημία του κορωνοϊού και μας θυμίζει πως σε κάθε συνθήκη δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε.

Καλό ταξίδι, σύντροφε Μανώλη…