«Αγαπητοί Υπουργοί, αγαπητοί Συνάδελφοι,

19 Μαΐου 2020. Έκλεισαν κιόλας 101 χρόνια από την ανείπωτη τραγωδία του αφανισμού των Ελλήνων του Πόντου.

Σήμερα τιμούμε τις 353.000 χιλιάδες ζωές που χάθηκαν. Τη μνήμη του διωγμού των σκέψεων, των εθίμων, των πανάρχαιων παραδόσεων.

Τον βίαιο αφανισμό ενός ολόκληρου λαού στη βάση ενός προκαθορισμένου σχεδίου που συνέλαβαν και εκτέλεσαν με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο, αρχικά οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια οι Κεμαλικοί, στις αρχές του πολιτισμένου βέβαια 20ου αιώνα. 

Αυτή είναι η Γενοκτονία!

Η εξολόθρευση ενός ολόκληρου λαού μόνο γιατί είναι αυτός που είναι! Μια φρικαλεότητα, ενώ ο πολιτισμένος κόσμος υπνοβατούσε, επιτρέποντας να γίνει ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που μόνο η δική μας λήθη μπορεί να παραγράψει.

Δεν είναι το μόνο. Η έννοιες του ανθρωπισμού, της αξίας της ζωής έχουν παραγκωνιστεί συχνά στην ιστορία ειδικά την ώρα που χρειάζονται για να αποτρέψουν μια νέα θηριωδία.

Το Ολοκαύτωμα, η Γενοκτονία των Αρμενίων, τόσα εγκλήματα που χαράχτηκαν στην παγκόσμια συνείδηση, αναγνωρίστηκαν. Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού δεν έχει ακόμη βρει ακόμα την θέση της στη Συνείδηση της Διεθνούς Κοινότητας ως τέτοια, παρά τα διαθέσιμα στοιχεία που με πολύ κόπο και συστηματική έρευνα έχουν μαζευτεί για τον συνολικό αριθμό των νεκρών.

Την ευθύνη, ας μην το ξεχνούμε, μόνο μακριά και πέρα από εμάς δεν πρέπει να την αναζητήσει κανείς.

Πόσο δραστήρια είμαστε ως χώρα στην ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης για τις τουρκικές θηριωδίες την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου;

Πόσο ανεχόμαστε να θεωρείται ο σφαγιασμός ενός ολόκληρου λαού ως «ατύχημα της ιστορίας»;

Tο ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων, σε αντίθεση με αυτή του Ισραήλ και της Αρμενίας, αναδείχθηκε με τεράστια καθυστέρηση.

Τη Γενοκτονία τη θυμόμαστε κάθε τέτοια μέρα, 19η Μαΐου, σε μια σύντομη τελετή και αρκετές φορές, είτε ως εργαλείο πολιτικής επιβίωσης είτε ως εξιλαστήριο θύμα ανερμάτιστων πολιτικών.

Δεν είναι αυτή η χρησιμότητά της. Ούτε οι ψυχές των χιλιάδων νεκρών του Πόντου βρίσκουν δικαίωση. 

Όσες φορές ιστορικά γεγονότα κρίνονται υπό το πρίσμα πολιτικών σκοπιμοτήτων, όχι μόνο διαστρεβλώνονται, αλλά και αδικούνται. Και κάθε φορά που αδικούνται, τραυματίζεται η παλιά πληγή.

Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης να θέλει να προχωρήσει, αφήνοντας πίσω αυτά που την πληγώνουν και μαζί τους, στη σκιά, τους αφανισμένους.

Το να διατηρείς τη συλλογική μνήμη για κάθε ασήκωτο εθνικό πλήγμα, είναι καθήκον κάθε πολιτείας. Είναι ένα καθήκον όμως που θέλει Θάρρος και Γενναιότητα.

Θάρρος, να δούμε κατάματα πόση αγριότητα και αχρειότητα μπορεί να κρύψει η ανθρώπινη φύση.

Γενναιότητα, για να αποδεχτούμε τις παραλήψεις μας, την ολιγωρία μας, την ενοχή για όλα όσα δεν έχουμε κάνει ακόμη ώστε να εγγραφεί η Γενοκτονία των Ποντίων στο ποινικό μητρώο της ανθρωπότητας.

Να γίνει κοινή συνείδηση στον σημερινό άνθρωπο ως άλλο ένα έγκλημα που ντροπιάζει τον πολιτισμένο κόσμο!

Η Ελληνική Πολιτεία έχει μια οφειλή από την 24η Φεβρουαρίου 1994. Να χαράξει την Εθνική πολιτική για τη Διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου. 

Η χωρίς παραμορφωτικούς φακούς ανάγνωση της ιστορίας, η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων είναι χρέος όχι μόνο ως απόδοση τιμής και αναγνώριση στα χιλιάδες θύματα, είναι ο τρόπος για να επουλωθούν οι πληγές του παρελθόντος.

Σε πείσμα εκείνων που οργάνωσαν τόσο μεθοδικά τον αφανισμό τους, οι ξεριζωμένοι Πόντιοι κατάφεραν να ξεπεράσουν την οδύνη της απώλειας.

Κατάφεραν να ξαναφτιάξουν από την αρχή τις θρυμματισμένες ζωές τους, μαζεύοντας τα κομμάτια της ιστορίας τους. Προχώρησαν αλλά δεν ξέχασαν.

Τη  μνήμη τη χρειαζόμαστε!

Είναι το κλειδί για έναν καλύτερο κόσμο, επηρεάζει την πολιτική σκέψη και τη δράση μας.

Η τόλμη να θυμόμαστε είναι η Νίκη της συλλογικής Ηθικής.

Την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου τη χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε μπροστά!

Να μας κεντρίζει διαρκώς, να μην ξεχνάμε την καταστροφή που μπορεί να φέρει η μισαλλοδοξία, οι ακραίες ιδεολογίες, ο ρατσισμός και ο διχασμός.

Η συλλογική μνήμη είναι αυτή που μας οδηγεί να προσδιορίζουμε την ευθύνη μας απέναντι στην ανθρωπότητα και την Ιστορία.

Η αποδοχή αυτής της ευθύνης είναι η μεγαλύτερη τιμή για τους χιλιάδες ανθρώπους που χάθηκαν.

Τη μνήμη τη χρειαζόμαστε για να ξέρουμε ότι μπορούμε!

Η σημερινή ακμαία Ποντιακή Κοινότητα είναι η νίκη της ύπαρξης απέναντι στην ανυπαρξία.

Όσο ο κεμεντζές (η ποντιακή λύρα) και το τουλούμ  θα παίζουν,

Όσο θα φτιάχνονται πισία, λουχούλια, χαβίτς και κοφτάδες,

Όσο θα ξεσηκωνόμαστε με τη λεβεντιά της Σέρας και του Πυρρίχιου,

Όσο θα σκαρώνουμε και θα γελάμε με τα ποντιακά ανέκδοτα,

Όσο θα ζητάμε η Πολιτεία να περιλάβει στα σχολικά βιβλία όλων των βαθμίδων την ιστορία του Παρευξείνιου Ποντιακού Ελληνισμού,

Όσο θα επιμένουμε να θυμόμαστε και να προχωράμε,

Θα τιμούμε τη μνήμη αυτών που χάθηκαν, και ποιος ξέρει κάπου μπορεί:

ο Βασίλειος Ανθόπουλος από το Κιζίκ, ο περίφημος «Βασίλαγας»

ο οπλαρχηγός Ευκλείδης Κουρτίδης από τη Σάντα

ο Θεοφύλακτος Θεοφυλάκτου από την Αργυρούπολη, ο «Γιατρός»

ο Χρήστος Καλαντίδης, ο «Ακτινολόγος»

ο Γιώργος Κανδηλάπτης, ο επονομαζόμενος «Παπαδιαμάντης του Πόντου»

ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης

ο Μίμης Κεφαλίδης, ο πατέρας μου

και τόσοι άλλοι, μα τόσοι άλλοι Πόντιοι που έδωσαν τη ζωή τους για την αναγνώριση αυτής της μεγάλης ιστορικής αλήθειας, για τον Ποντιακό Ελληνισμό, θα αισθάνονται ότι όλα αυτά που έκαναν δεν πήγαν χαμένα! Άξιζαν τον κόπο.

Κι αυτή η δεύτερη καρδιά του παρελθόντος θα συνεχίζει να χτυπάει μέσα μας και να κρατάει τον ρυθμό για το μέλλον μας.

Σας ευχαριστώ.

Η ομιλία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Πατέρα μου Μίμη Κεφαλίδη που φέτος συμπληρώνεται ένας χρόνος από την απώλειά του. »