Στις 03.09.2020 εκδόθηκε η υπ’ αρ. πρωτ. 6245/03.09.2020 γνωμοδότηση του Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Δημητρίου Παπαγεωργίου, κατά την οποία το αρ. 10 § 3 του Ν. 4703/2020 με τίτλο «δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις και άλλες διατάξεις», που αναθέτει στον εισαγγελέα πρωτοδικών γνωμοδοτικά προς την αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή καθήκοντα σε περίπτωση που συντρέχουν οι προϋποθέσεις διάλυσης μίας διαδήλωσης, αντίκειται στο αρ. 89 § 3 Συντ. Ειδικότερα, σύμφωνα με τη συνταγματική αυτή διάταξη στα πλαίσια της διάκρισης των εξουσιών  απαγορεύεται η ανάθεση διοικητικών καθηκόντων σε δικαστικούς λειτουργούς. Η νομοθέτηση, επομένως, για τους εισαγγελείς πρωτοδικών του καθήκοντος διατύπωσης σύμφωνης γνώμης προς διοικητικές αρχές για την διάλυση μίας διαδήλωσης αποτελεί κατά τους κανόνες του Διοικητικού Δικαίου ανάθεση διοικητικού καθήκοντος κι έτσι σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου έρχεται σε σύγκρουση με τις διατάξεις του Συντάγματος και πρέπει να κριθεί παράνομη ως αντισυνταγματική. Στα πλαίσια αυτά ο Βουλευτής Σερρών του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, Λευτέρης Αβραμάκης, δήλωσε:

«Η γνωμοδότηση του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου  έρχεται τρεις μήνες μετά τη συζήτηση και ψήφιση του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις για να επιβεβαιώσει με τον καλύτερο τρόπο τις ενστάσεις μας σχετικά με τη συνταγματικότητά του. Ηταν, όμως, τόσο μεγάλη η αγωνία της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, να δημιουργήσουν ισχυρά νομικά αναχώματα για να αποτρέψουν το λαϊκό κύμα διαμαρτυρίας ενόψει της γιγάντωσης της ύφεσης, της κρίσης και της ανεργίας, ώστε έπεσε στο κενό η προσπάθεια της κοινοβουλευτικής μας ομάδας, αλλά και των πολιτών να αναδείξουν τόσο τις νομοθετικές αστοχίες, όσο και την έλλειψη πραγματικής ανάγκης για την ψήφιση ενός τέτοιου νόμου.

Το ζήτημα αυτό εγείρει βεβαίως ξεκάθαρα ερωτήματα όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο ασκεί πολιτική η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Είναι άραγε το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» μία ακόμη αρχή της διακυβέρνησής της; Είναι ανεκτό για την Κυβέρνηση η σκοπιμότητα να διασαλεύει τη νομιμότητα; Είναι για την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προτεραιότητα η καταστολή, μπροστά στην οποία τα κατοχυρωμένα κοινωνικά δικαιώματα έχουν κατώτερη ιεράρχηση;

Το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις προκαλεί τέτοιου είδους προβληματισμούς, καθώς υπήρχε ήδη το νομοθετικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση φαινομένων παρανομίας κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ενώ το ο νέος νόμος πλέον φαίνεται να κινείται στις γκρίζες ζώνες της συνταγματικής νομιμότητας. Το ζήτημα στο οποίο αναφέρεται η γνωμοδότηση του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου αποτελεί μόνο ένα από τα ζητήματα που θα εγείρονται. Η εφαρμογή του νέου νόμου είναι βέβαιο πως θα δημιουργήσει και άλλα, αφού έρχεται να θέσει με τρόπο μη ανεκτό συνταγματικά εμπόδια στην λαϊκή βούληση, κομμάτι της οποίας αποτελεί και η διαμαρτυρία. 

Ο Ελληνικός λαός έχει, όμως, μακρά παράδοση στις μάχες για τις πολιτικές ελευθερίες, για τα κοινωνικά δικαιώματα, για τη δημοκρατία. Όσα εμπόδια και αν τίθενται στο δρόμο του, στο δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης, είναι βέβαιο πως δεν θα οδηγήσουν στην αποτροπή του. Απεναντίας, θα του δώσουν έναν ακόμη λόγο να μάχεται, να βρίσκεται στο δρόμο· αυτόν της ανατροπής των πολιτικών που θίγουν τον πυρήνα θεμελιωδών δικαιωμάτων του, όπως είναι και αυτό του συνέρχεσθαι. Είναι βέβαιο, λοιπόν, πως τέτοιου είδους προσπάθειες ανάσχεσης του κοινωνικού κινήματος θα παρασυρθούν σαν ξερόκλαδα από το ορμητικό ποτάμι της λαϊκής δυσαρέσκειας.»