Δυσανάλογο πλήγμα φαίνεται ότι έχει επιφέρει η πανδημία σε εμάς τις γυναίκες. Κατά τη διάρκεια του πρώτου υποχρεωτικού εγκλεισμού οι γυναίκες ήταν εκείνες που επωμίστηκαν και συνεχίζουν να επωμίζονται και σήμερα κατά το δεύτερο lock-down, κατά κύριο λόγο τη φροντίδα των παιδιών και την τηλε-εκπαίδευσή τους, τη φροντίδα των νοικοκυριών και των ηλικιωμένων. Κάποιες κλήθηκαν παράλληλα να συνεχίσουν να εργάζονται είτε δια ζώσης, είτε με τηλε-εργασία κατά την οποία αρκετά συχνά καταστρατηγούνται τα εργασιακά ωράρια. Δυστυχώς όμως πολλές γυναίκες αναγκάστηκαν να αφήσουν τις δουλειές τους ή την επιχειρηματική τους δραστηριότητα εντείνοντας ακόμη περισσότερο τις εργασιακές ανισότητες μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Αυτό άλλωστε φαίνεται και στην έρευνα (Οκτώβριος 2020) του Συνδέσμου Επιχειρηματιών Γυναικών Ελλάδας (ΣΕΓΕ): η γυναικεία απασχόληση έχει δεχθεί πολλαπλά πλήγματα στην εποχή του κορωνοϊού, ενώ η ανεργία αυξήθηκε σημαντικά τόσο σε απόλυτα νούμερα όσο και σε σχέση με τους άνδρες. Δυστυχώς, φαίνεται ότι παράλληλα οι γυναίκες βίωσαν πιο έντονα την κοινωνική και οικονομική απομόνωση με τους δείκτες να προδιαγράφουν ότι είναι πιο πιθανό να χάσουν τη δουλεία τους έναντι των ανδρών στη μετά Covid εποχή.

Την ίδια στιγμή που η ανεργία αυξάνεται, μειώνονται οι οικονομικά μη ενεργοί, δηλαδή αυτοί που αναζητούν εργασία. Λόγω της πανδημίας αρκετοί είναι αυτοί που δηλώνουν ότι δεν είναι πλέον διαθέσιμοι να εργαστούν. Ανάμεσά τους βρίσκονται και πολλές γυναίκες που αναγκάζονται να απομακρυνθούν από την αγορά εργασίας λόγω των αυξημένων οικογενειακών υποχρεώσεων. Η πραγματικότητα όμως είναι ακόμη πιο δύσκολη αφού ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος, εάν προστεθούν και οι χιλιάδες γυναίκες επιχειρηματίες που βρίσκονται σε προσωρινή αναστολή, την οποία δεν καταγράφει κανένας δείκτης.

Στη δυσοίωνη αυτή κατάσταση έρχεται να προστεθεί και η δραματική αύξηση των περιστατικών ενδο-οικογενειακής βίας, χωρίς όμως αντίστοιχη αύξηση των καταγγελιών. Προφανώς εξαιτίας του φόβου των θυμάτων – γυναικών να απευθυνθούν στην αστυνομία ή σε κάποιον αρμόδιο φορέα. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: τον Μάρτιο καταγράφηκαν 325 τηλεφωνήματα για υποστήριξη και τον Απρίλιο έφθασαν τα 1.070! Και όλα αυτά κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας και του υποχρεωτικού εγκλεισμού. Φανταστείτε τί γίνεται σήμερα που βρισκόμαστε στο δεύτερο.

Ακόμη πιο δεινή είναι η θέση των γυναικών - μονο-γονέων που καλούνται να διαχειριστούν μόνες τους τις επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις χωρίς ουσιαστική στήριξη από κανέναν και με ένα κράτος πρόνοιας να είναι «απών».

Η επόμενη ημέρα, στη μετά covid εποχή, περιγράφεται με μελανά χρώματα. Οι οικονομολόγοι προβλέπουν ότι η κρίση θα επηρεάσει επί μακρόν την επαγγελματική καριέρα των γυναικών. Θα πλήξει μάλιστα και γυναίκες χωρίς παιδιά, ανοίγοντας ακόμα περισσότερο την ψαλίδα των αμοιβών μεταξύ των δύο φύλων. Όσον αφορά στις προοπτικές απασχόλησης ποσοστό 17% (έρευνα ΣΕΓΕ – Οκτώβριος 2020) θεωρεί πως η πανδημία θα οδηγήσει σε συρρίκνωση της εργασίας με τις γυναίκες να πλήττονται περισσότερο.

Δυστυχώς η σημαντική πρόοδος που πέτυχε το γυναικείο κίνημα τα τελευταία 30 χρόνια ως προς την ισότητα στους εργασιακούς χώρους και τη δυνατότητα οικονομικής δραστηριότητας απειλείται από την πανδημία. Οι αρνητικές για τις γυναίκες επιπτώσεις θα μπορούσαν να μετριαστούν με καλά σχεδιασμένες πολιτικές. Απαιτούνται μέτρα εισοδηματικής στήριξης των γυναικών αλλά και των πιο ευάλωτων μελών της κοινωνίας, των φτωχότερων οικογενειών. Απαιτούνται μέτρα που να δίνουν κίνητρα για εργασία και υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας. Αναγκαία είναι η άμεση στήριξη των μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων και των αυτοαπασχολούμενων.

Σήμερα οι οικογενειακές σχέσεις λόγω της πανδημίας δέχονται ισχυρούς κραδασμούς. Εμείς οι γυναίκες κρατάμε για ακόμη μια φορά, σε ακόμη μια δοκιμασία την οικογένεια όρθια. Η επόμενη ημέρα θα είναι ακόμη πιο δύσκολη για εμάς. Αλλά είμαστε μαθημένες στα δύσκολα.

* Η Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Δράμας και Τομεάρχης Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής