Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής, με τον κατάλογο των ονομάτων που εμπεριέχει, ανακεφαλαιώνει το μυστήριο της θείας Οικονομίας και μας υπενθυμίζει μια άλλη ανακεφαλαίωση. Κατά την τέλεση της θείας Λειτουργίας, ανακεφαλαιώνουμε, αναθυμούμενοι όλη την πορεία της θείας οικονομίας. Και όταν ο λειτουργός ιερέας υπενθυμίζει τα Κυριακά Λόγια της συστάσεως του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, μυστικά περνούν από την μνήμη μας όλα τα κύρια σωτηριώδη γεγονότα. «Του σταυρού, του τάφου, της τριήμερης αναστάσεως, της αναβάσεως στον ουρανό, της εκ δεξιών καθέδρας, της ενδόξου δεύτερης παρουσίας».

Η μνήμη μας έχει να κάνει με τον τρισδιάστατο χρόνο. Με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Στο παρελθόν αναφέρονται η Σταυρική θυσία, η Ταφή, η ανάσταση, η ανάβαση στον ουρανό. Όλα αυτά τα γεγονότα της ζωής και της παρουσίας του Κυρίου που άλλαξε την πορεία της ανθρωπότητας. Η σταυρική θυσία, αποκατέστησε την σχέση με τον Πατέρα Θεό. Από την ανυπακοή οδηγηθήκαμε στην ευλογία της υπακοής της σταυρικής θυσίας, και δι’ αυτής στην επιστροφή μας στην χαμένη πατρίδα μας. Με την Ταφή του Κυρίου νικήθηκε ο Άδης και ελευθερώθηκαν όσοι μέσα στους αιώνες ήταν δεσμώτες του Άδη και δεν μπορούσαν να χαρούν το φως της θείας Παρουσίας. Με την Ανάσταση του Κυρίου, δόθηκε η ευλογία της ελπίδας και της δικής μας αναστάσεως μεταφέροντας μας νοερά και στα μελλούμενα. Η δε ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς και η εκ δεξιών του Θεού και πατέρα καθέδρα ολοκληρώνει τον κύκλο της σωτηριώδους παρουσίας και δράσης του Κυρίου για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου.

Όμως, δεν αναθυμούμαστε μόνο αυτά που μέσα στο χρόνο, μέσα στην ιστορική πραγματικότητα έγιναν, θυμούμαστε κι αυτά που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον. Θυμούμαστε ότι, ο Κύριος πρόκειται να επανέλθει, να ξαναπαρουσιασθεί στη γη, όχι ταπεινά όπως την πρώτη φορά, αλλά αυτή τη φορά με την πλήρη δόξα του, για να κρίνει «ζώντας και νεκρούς» και να προσφέρει σ’ όλους τους αγαπημένους και οικείους την ευλογία της αιώνιας ζωής μέσα στη χάρη της Θεότητας.

Αναθυμούμαστε, λοιπόν, όλα τα γεγενημένα και τα γενησόμενα. Σε τούτη τη στιγμή της Λειτουργίας είναι όλα παρόντα, συγκεκραμένα στο φως του προσώπου του Χριστού και στο γλυκασμό της αυτού ωραιότητας. Στη στιγμή αυτή χωρά η αιωνιότητα. Σ’ έναν μαργαρίτη πάνω στο πεπερασμένο δισκάριο χωρά όλος ο παράδεισος.

Έτσι, μέσα στη Λειτουργία, η ιστορία ερμηνεύεται διαφορετικά. Το παρελθόν συνδέεται με τα μελλούμενα στο παρόν. Τα γεγονότα της θείας Οικονομίας δεν είναι περασμένα και κλειστά, αλλά αεί παρόντα και ενεργά. Μας αγκαλιάζουν, μας συνέχουν και τέλος μας σώζουν.

Βαπτισμένοι μέσα στη χάρη της καινής κτίσεως, μπαίνοντας μέσα στον λειτουργικό κόσμο, βρίσκουμε ζωντανά, παρόντες στο τώρα τον Κύριο και τους Αγίους. Ερχόμαστε σε άμεση επαφή και κοινωνία ζωής μαζί τους και μαζί με τους αδελφούς μας, που συναγωνίζονται τον καλόν αγώνα στον παρόντα χρόνο, προσδοκώντας την αντάμωσή μας στον μέλλοντα αιώνα.

Στον λειτουργικό χρόνο, ο Μυστικός Δείπνος δεν έκλεισε, δεν πέρασε ο δροσισμός της Πεντηκοστής Η Ανάσταση του Χριστού φωτίζει τις συνάξεις μας. Κι εμείς, οι πιστοί, τολμούμε και παρακαλούμε: «του δείπνου σου του μυστικού σήμερον Υιέ Θεού κοινωνών με παράλαβε».

Διαπιστώνουμε έτσι, ιδίοις όμμασι, ότι αυτό που ενώνει τα πρόσωπα και τα πράγματα στον λειτουργικό κόσμο, χώρο και χρόνο, δεν είναι η σωματική αίσθηση και η χρονική γειτνίαση, πράγματα ανεπαρκή και τελικά ανυπόστατα, αλλά η παρουσία του τριαδικού Θεού, η ενότητα της πίστεως και η κοινωνία του αγίου Πνεύματος.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., αρχιμανδρίτης Παύλος Κίτσος