Ευκαιρίας δοθείσης

Διάβαζα ανακοίνωση για πολλοστή φορά, περί της ανανεώσεως του στόλου των ήδη παμπάλαιων και επικίνδυνων λεωφορείων της χώρας. Περίπου 5.000 νέα οχήματα, μικρά και μεγάλα θα κληθούν, σε κάποιον χρόνο, να καλύψουν τις ανάγκες των συγκοινωνιών. Από ενδιαφέρον, διαχρονικό, για την πορεία της αυτοκίνησης εν γένει στην Ελλάδα, σε έρευνά μου και καταγραφή συμπλήρωσα κατάλογο, σχεδόν πλήρη, των μικρών έως και μεσαίων εργοστασίων από την αρχή του αιώνος μέχρι τη δεκαετία του 70 όπου και επήλθε η οριστική καταστροφή και το σφράγισμα περίπου 100 αναλόγων επιχειρήσεων/εργοστασίων που ευτύχησαν να δουν να κυλούν τα όποια οχήματά τους στην έξοδο των ταπεινών μονάδων. Μονοθέσια σχεδόν παιδικά, δίκυκλα τρίκυκλα διθέσια, πολλών θέσεων, μεταφοράς εμπορευμάτων, κάλυψης αναγκών των δήμων ακόμη και του στρατού. Κατασκευασμένα από τους απλούς καροποιούς με το αμόνι και το σφυρί και έναν πρωτόγονο ελληνικής κατασκευής αλλά αθάνατο κινητήρα ΜΑΛΚΟΤΣ αυτοκινούνταν τροχοφόρα έως και σύγχρονα αμιγώς αγωνιστικά με επίσης ελληνικούς κινητήρες. Όταν την ίδια εποχή ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο αντίστοιχα διέθετε 170 στο σύνολο. Νεαροί Έλληνες μηχανικοί σχολών, σιδεράδες με ελάχιστες σπουδές έβαζαν τα γυαλιά, με ιδέες, στους δήθεν μεγάλους κατασκευαστές. Αναπτυσσόταν τεράστια βιομηχανία με τεράστιο αριθμό εργαζομένων που έδιναν ψωμί και σε συνεργεία σ' όλη την Ελλάδα. Τα παραδείγματα πολλά. Από το πρώτο μετά κατοχικό Πόννυ του Κοντογούρη μέχρι το γνωστό της μετέπειτα Ναμκο, με 50.000 πωλήσεις και 5.000 ανθρώπους που περιφερειακά ζούσαν από εκείνο. Το Φάρμα του Μιχαήλ, σε πολλές εκδόσεις, το ηλεκτρικό ENFIELD του Νεωρίου που το κατασκεύαζαν καραβομαραγκοί όταν οι Ευρωπαίοι ζούσαν ακόμη στα δέντρα. Και έρχουμαι να θυμίσω ή να ενημερώσω τους συνδημότες μου για το μικρό θαυματουργό εργοστάσιο του ΚΑΡΑΤΖΙΝΗ στις ΣΕΡΡΕΣ (που χρήζει έρευνας). Αφού πρώτα κατασκεύασε μεγάλο αριθμό πατοζών στη συνέχεια πέρασε με επιτυχία στα λεωφορεία με πωλήσεις στην Ελλάδα και εξαγωγές. Και όλα με μικρό αριθμό εργατών και ανύπαρκτων μηχανών. Και όμως. Η δε Αιθιοπία, μας έκανε και γραμματόσημο εξαιτίας της εκτίμησης των πολλών αξιόπιστων λεωφορείων μας, που προμηθευόταν. Και λέω εγώ ο απλός καταγραφέας, αν αυτόν τον πλούτο (όσος απέμεινε) των γνώσεων, εμπειρίας, εγκαταστάσεων, και όρεξης για δημιουργία τον αξιοποιούσαμε ως χώρα, τα 5.000 λεωφορεία θα αποτελούσαν μια καλή ευκαιρία επανεκκίνησης, σαν ένας τεράστιος απινιδωτής, της αναγκαίας για την οικονομία μας βιομηχανίας. Με τις ανάλογες πάντα προϋποθέσεις των χρόνων που διανύουμε. Μόνον έτσι θα βρεθούν θέσεις εργασίας, και συγκράτησης της αθρόας μετανάστευσης των επιστημόνων μας (600.000 τα τελευταία χρόνια). Και το μεγάλο στοίχημα κερδισμένο για όποια κυβέρνηση το αποτολμήσει. ΣΗΜ. ΠΑΤΟΖΑ...Αλωνιστική μηχανή που δεν αυτοκινείτο, παρά σταθερή ταϊζόταν με δεμάτια. Κίνηση έπαιρνε από τρακτέρ με μεγάλο ιμάντα που ο υπεύθυνος του έριχνε τακτικά ρετσίνη για να μην πατινάρει.

Τάσος Χανλίογλου ....είς εκ των (περισσοτέρων) 8