«Σαν σήμερα, το 1857, στη Νέα Υόρκη, γυναίκες εργαζόμενες στην κλωστοϋφαντουργία διαδήλωναν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Σήμερα, στον ανεπτυγμένο τουλάχιστον κόσμο, η θέση των γυναικών έχει σίγουρα βελτιωθεί και τα δικαιώματά τους θεωρούνται για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων κεκτημένα. Η επέλαση όμως της πανδημίας, οι επαναλαμβανόμενες αποφάσεις «εγκλεισμού του πληθυσμού», η εκτεταμένη εργασιακή ανασφάλεια και η αμφισβήτηση μιας σειράς εργασιακών και όχι μόνο δικαιωμάτων, αποκαλύπτουν ότι παρά την πρόοδο που έχει επιτευχθεί, είναι πολλά ακόμα αυτά που πρέπει να γίνουν για να πετύχουμε ως κοινωνία την πραγματική ισότητα δικαιωμάτων μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Το ελληνικό #metoo ανέδειξε και αναδεικνύει ότι οι σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται στους εργασιακούς χώρους, έχουν συνήθως ως θύματα της γυναίκες οι οποίες υπόκεινται σε κάθε μορφή βίας, ακόμη και σεξουαλικής, από συναδέρφους ή προϊσταμένους τους.

Τα επαναλαμβανόμενα και μεγάλη διάρκειας lockdown συνοδεύτηκαν από μια κατακόρυφη αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, με θύματα τις γυναίκες και τα παιδιά.

Τα μέτρα περιορισμού της κοινωνικής μας ζωής, αύξησαν υπέρμετρα τις καθημερινές εργασίες των γυναικών στη συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυριών.

Οι γυναίκες, έχουν υποστεί περισσότερες δυσμενείς αλλαγές στην εργασία τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έχουν υποστεί μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, μετατροπές συμβάσεων εργασίας, απολύονται ή εξαναγκάζονται σε παραίτηση συχνότερα.

Υπό το πρίσμα αυτής της πραγματικότητας που αποκάλυψε επώδυνα η πανδημία γκρεμίζοντας πολλούς από τους συλλογικούς μας μύθους, είναι αναγκαίο να ενεργοποιηθούν περισσότερες πολιτικές για την ισότητα και για τα δικαιώματα της γυναίκας. Δεν αρκούν οι συμβολισμοί και τα χειροκροτήματα για τις γυναίκες που δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Απαιτείται ένα συνολικό πλαίσιο προοδευτικών πολιτικών που θα ξεκινούν από την παιδεία και θα επεκτείνονται σε όλο το κοινωνικό φάσμα. Ξεκινώντας από τα παιδιά μπορούμε να διαμορφώσουμε μια κοινωνία που δεν θα κάνει διακρίσεις, θα σέβεται και θα τιμά όλους τους ανθρώπους ισότιμα.

Ταυτόχρονα οφείλουμε να εντείνουμε τις πολιτικές καταπολέμησης της βίας σε βάρος των γυναικών σε χώρους εργασίας και μέσα στο σπίτι τους αναπτύσσοντας δομές προστασίας και αλληλεγγύης ώστε τα θύματα να μην φοβούνται να καταγγείλουν τους θύτες ανεξάρτητα της εξουσίας που μπορεί να κατέχουν οι θύτες. Απαιτείται επίσης ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας τόσο της κοινωνίας όσο και του Τύπου που θα προστατεύει τα θύματα και δεν θα τα καθιστά εκ νέου θύματα εάν βρουν το θάρρος να αποκαλύψουν όλα όσα υφίστανται.

Η κοινωνία μας πρέπει να εκπαιδευτεί συνολικά και σε αυτό συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Η πανδημία μέχρι σήμερα έχει αφήσει πολλές πληγές στην ελληνική κοινωνία. Οφείλουμε όλοι να αναλογιστούμε τη συλλογική μας ευθύνη και την ευκολία με την οποία θεωρούσαμε ότι κάποια προβλήματα τα είχαμε ξεπεράσει ως κοινωνία.

Σε μια περίοδο που για κάποιους είναι η ευκαιρία να αμφισβητήσουν και να καταργήσουν μια σειρά δικαιωμάτων, είναι υποχρέωση όλων μας να αγωνιστούμε όχι απλώς για τη διατήρηση των κεκτημένων αλλά και για τη διεκδίκηση ακόμα περισσότερων δικαιωμάτων και την πραγματική ισότητα για τις γυναίκες, για τους πιο αδύναμους, για όλους όσους τίθενται στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο».