1. Ἡ πανδημία τοῦ Covid-19, ὡς διαβεβαιώνουν ὑπευθύνως ἔγκριτοι ἐπιστήμονες, δέν εἶναι μία ἀνύπαρκτη ἀσθένεια ἤ μία ἁπλή ἴωση, ὅπως κάποιες φορές ὑπεραπλουστευμένα καί ἐπικίνδυνα διαδίδεται, ἀλλά μία ἐπώδυνη, ταχέως μεταδιδόμενη ἀσθένεια, πού τόν τελευταῖο ἑνάμιση χρόνο βασανίζει τόν κόσμο ὁλόκληρο καί τήν πατρίδα μας.

Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε ὅτι στήν Ἑλλάδα, σύμφωνα πάντοτε μέ τά στοιχεῖα πού δίδονται ἀπό τούς ἁρμόδιους κρατικούς φορεῖς, ἔχουν χάσει τήν ζωή τους ἀπό τήν ἀσθένεια Covid-19 περίπου 13.000 συνάνθρωποί μας, καί μάλιστα μέ ἕναν θάνατο σκληρό, μοναχικό καί ἐπώδυνο, ἐνῶ χιλιάδες ἄλλοι ἀδελφοί μας ἐνόσησαν (474.000) καί πολλοί ταλαιπωρήθηκαν διασωληνωμένοι στίς μονάδες ἐντατικῆς θεραπείας καί συνεχίζουν νά βασανίζονται γιά πολύ μεγάλο διάστημα καί μετά τήν ἀποθεραπεία τους. Στήν περιοχή δε τοῦ Νομοῦ Σερρῶν πάνω ἀπό 300 συνάνθρωποί μας ἔφυγαν ἀπό τήν ζωή μέ θάνατο ἰδιαιτέρως πικρό καί πολλαπλάσιοι αὐτῶν νοσηλεύθησαν γιά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ἡ τοπική μας Ἐκκλησία προέπεμψε, ἕνεκα τοῦ κορωνοϊοῦ, στήν αἰωνιότητα τέσσερεις σεβασμίους κληρικούς Της καί ἄλλους πολυτίμους συνεργάτες καί παιδιά Της.

2. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συνολικῶς καί ὅλες βεβαίως οἱ κατά τόπους Ἱερές Μητροπόλεις Της, μέ συνοχή καρδίας, πίστη θερμή πρός τόν Κύριο, ὁλόθερμη προσευχή, σοβαρότητα, ὑπεύθυνη σκέψη καί ἀγωνία, παρακολουθοῦν ποιμαντικῶς τίς ἀνησυχητικές ἐξελίξεις ἀναφορικά μέ τήν διασπορά τοῦ νέου κορωνοϊοῦ καί τῶν νέων μεταλλάξεών του, προσεύχονται γιά τήν ταχεία ἔξοδο ἀπό τόν «πειρασμό» καί συνιστοῦν θερμή προσευχή, προσοχή καί ἐμπιστοσύνη στήν ἰατρική ἐπιστήμη καί τούς λειτουργούς της.

Ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς τῆς ἐμφανίσεως τῆς πανδημίας Covid-19, ἡ Ἐκκλησία μας συντεταγμένα, μέσα ἀπό τά ἁρμόδια Συνοδικά Της ὄργανα καί μέ αἴσθημα ὑψηλῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης, σοβαρότητος καί φιλοστόργου ἀγάπης, προέτρεψε ὅλο τόν Ἑλληνικό λαό μετά μεγάλης προσοχῆς, χωρίς πανικό καί φόβο, νά ἐφαρμόζει μετά σχολαστικότητος ὅλα τά προβλεπόμενα ἀπαραίτητα μέτρα ὑγειονομικῆς προστασίας, μέ ἀπώτερο σκοπό τήν περαιτέρω ἀποτροπή τῆς διασπορᾶς τῆς νόσου, τήν προστασία τῶν εὐπαθῶν ὁμάδων, τήν διατήρηση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί ἑνότητος καί ἀσφαλῶς τήν διαφύλαξη τοῦ πολυτίμου καί θεοδωρήτου ἀγαθοῦ τῆς ὑγείας.

Κυρίως ὅμως συνεβούλευσε τόν λαό τοῦ Θεοῦ νά καταφεύγει μέ πίστη καί ἐλπίδα στόν παντοδύναμο καί ἐλεήμονα Θεό καί στά σωστικά μυστήρια τῆς χάριτός Του, πρωτίστως δε στό κατ' ἐξοχήν ζωηφόρο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας πού ἀποτελεῖ τήν πεμπτουσία τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ζωῆς. Καί αὐτό παρά τό γεγονός ὅτι πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησία, ἐπεφυλάχθη, κυρίως στήν πρώτη φάση τῆς πανδημίας, ὅλως ἀναιτίως καί ἀδικαιολογήτως, μία δυσεξήγητη καί δυσανάλογη αὐστηρότητα καί ἐπιθετικότητα, γεγονός τό ὁποῖο πολύ ἐλύπησε τόν λαό τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς ὄφειλε, παρεκίνησε ὅλους, ὅπως ἐντείνουν καί πολλαπλασιάσουν τίς πρός τόν Κύριον δεήσεις τους, ὑπέρ διαφυλάξεως τοῦ λαοῦ ἀπό τήν ἐνεστώσα καί πρωτόγνωρη αὐτή ἀνάγκη, ἀλλά καί ὑπέρ ἐνισχύσεως καί φωτισμοῦ τῶν ἰατρῶν, ἐρευνητῶν, νοσηλευτῶν, ὑγειονομικοῦ προσωπικοῦ καί ὅλων ἐκείνων πού μάχονται ἡρωικῶς καί κάτω ἀπό πολύ δύσκολες συνθῆκες γιά τήν ἀναχαίτιση καί τελική κατανίκηση τοῦ ἀπειλητικοῦ ἰοῦ.

3. Ἡ ἁγία Μητέρα μας Ἐκκλησία, ἔχουσα πρό τῶν ὀφθαλμῶν Της τόν πάντα ἐπίκαιρο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς «Τίμα ἰατρόν...καί γάρ αὐτόν ἔκτισεν Κύριος» (Σοφ. Σειρ. 38,1) καί «Κύριος ἔκτισε ἐκ γῆς φάρμακα καί ἀνήρ φρόνιμος οὐ προσοχθιεῖ αὐτοῖς» (Σοφ. Σειρ. 38, 4), κατέθεσε γιά μία ἀκόμη φορά τόν αὐτονόητο σεβασμό Της καί τήν τιμή πρός τούς ἰατρούς καί τήν συνεχῶς ἐξελισσόμενη, μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ἰατρική ἐπιστήμη πού ἐργάζεται φιλόπονα γιά τήν θωράκιση καί διαφύλαξη τοῦ πολυτίμου ἀγαθοῦ τῆς ὑγείας μας.

Οἱ ὑπεύθυνοι κρατικοί φορεῖς, πού ὡς ἐπανειλημμένως δηλώνουν ἀκολουθοῦν τίς εἰσηγήσεις τῶν εἰδικῶν ἰατρῶν - ἐπιστημόνων γιά τήν ἀναχαίτιση τῆς νόσου Covid-19, πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ἔχουν τήν ἀποκλειστική ἁρμοδιότητα ἀλλά καί τήν κυρία εὐθύνη γιά τήν υἱοθέτηση καί ἐφαρμογή τῶν ἐνδεδειγμένων ἐκείνων μέτρων πού θά ἀντιμετωπίσουν ἀποτελεσματικῶς τήν νόσο.

Κατά συνέπεια καί τό τόσο εὐαίσθητο θέμα τοῦ ἐμβολίου κατά τοῦ νέου κορωνοϊοῦ, εὐκόλως νοεῖται ὅτι εἶναι θέμα καθαρῶς καί ἀποκλειστικῶς ἰατρικό. Ἡ Ἐκκλησία σεβομένη τήν σπουδαία καί πολυτίμητη προσφορά τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης καί ἐπ΄ ἀμοιβαιότητι πάντοτε ἐπιζητοῦσα τόν σεβασμό τῶν ὁρίων μεταξύ πίστεως καί ἐπιστήμης πού συλλειτουργικῶς ὀφείλουν νά ὑπηρετοῦν τόν διφυῆ ἄνθρωπο, θεωρεῖ ὅτι οἱ εἰδήμονες ἐπί τοῦ εὐαισθήτου αὐτοῦ θέματος ἰατροί εἶναι ἐκείνοι πού πρέπει νά ἔχουν τόν πρῶτο καί κύριο λόγο νά μᾶς διαφωτίσουν ὑπευθύνως γιά τό τί δέον γενέσθαι, ὥστε νά μᾶς βοηθήσουν νά λάβουμε μέ ψυχραιμία τήν τελική μας ἀπόφασι. Ἀκολούθως στόν κάθε ἄνθρωπο ὡς ἐλεύθερο ἀλλά καί σκεπτόμενο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἐναπόκειται, μέ νηφαλιότητα, σύνεση, ὀρθή ἐκτίμηση τῶν ἰατρικῶν- ἐπιστημονικῶν δεδομένων καί τῆς καταστάσεως τῆς προσωπικῆς του ὑγείας, ἡ τελική ἀπόφαση περί τοῦ ἐμβολιασμοῦ του γιά τήν προστασία τοῦ ἰδίου καί τῶν συνανθρώπων του, ὡς ὑπευθύνως ὑποστηρίζεται, ἀπό τόν κορωνοϊό. Ἡ ἐλευθερία ὡς ὕψιστο δῶρο τοῦ Θεοῦ καί πανανθρώπινη ἀξία πρέπει νά γίνεται ἀπολύτως σεβαστή ἀπό ὅλους. Ἡ ἐλευθερία ἐπιλογῆς προϋποθέτει βεβαίως νηφάλιο νοῦ, γνώση, ὀρθή κρίση καί κυρίως αἴσθηση τῆς εὐθύνης πού ὅλοι ἔχουμε ὡς μέλη τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας. Ἡ ὀδυνηρή πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ μέσα ἀπό μία ἄλλη θέαση, πιό πνευματική, προσφέρεται ὡς μία εὐκαιρία βαθύτατου προβληματισμοῦ πάνω στήν ἴδια τήν ζωή καί τίς ἀξίες της ἀλλά καί ὡς δυνατότητα ἐξόδου ἀπό τό ἐγώ καί πορεία πρός τό ἐμεῖς. Πάντοτε ἡ μετά στιβαρῶν ἐπιχειρημάτων πειθώ πού σέβεται τήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τό ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς ἐλευθέρας ἐπιλογῆς εἶναι ἡ προτιμητέα ὁδός.

Τέλος, εἶναι ἀκατανόητη καί προκαλεῖ δικαιολογημένο προβληματισμό, ἡ διαφαινομένη προσπάθεια, μέ τό πρόσχημα τῆς πανδημίας, νά πληγεῖ ἡ πολύτιμη ἑνότητα τοῦ λαοῦ μας καί νά κατασταθεῖ ἡ Ἐκκλησία μας μέρος ἑνός ζητήματος, καθαρῶς ἰατρικοῦ, γιά τό ὁποῖο βεβαίως Ἐκείνη δέν ἔχει οὐδεμία εὐθύνη ἤ ἀνάμειξη. Τό θέμα τῆς πανδημίας, τῆς ἀντιμετωπίσεώς της καί τοῦ ἐμβολιασμοῦ εἰδικότερον εἶναι καθαρῶς ἰατρικό καί ἐπιστημονικό καί βεβαίως οὐδόλως θρησκευτικό ἤ ἐκκλησιαστικό, ὅπως μέ πολλή σαφήνεια ἐδήλωσε ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας. Αὐτή ἡ καθαρή καί σαφής θέσις δέν ὑποκρύπτει σέ καμμία περίπτωση οἱανδήποτε σκοπιμότητα ἤ ἀτολμία ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως σεβασμό, πού ἡ ἰδία ἡ Ἐκκλησία μας πρώτη ζητᾶ, τῶν ὁρίων καί τῶν περιοχῶν εὐθύνης ἑνός ἑκάστου. Ἡ Ἐκκλησία ὡς τό ἅγιο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ θά λειτουργεῖ πάντοτε ὡς ἐργαστήριο ἁγιοσύνης, ζωῆς καί ἐλπίδος γιά τόν λαό μας καί ὡς ἡ ἑνοποιός ἐκείνη πνευματική καί ὑπεύθυνη δύναμη πού θά ἔχει ἀνοιχτή πάντοτε τήν μητρική ἀγκάλη Της, κατά τό λόγιον τοῦ Κυρίου μας «τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω» (Ἰω. 6, 37), ἀκόμη καί γιά ἐκεῖνα τά «παρορμητικά» παιδιά Της, τά ὁποῖα οὐδόλως ἀπαρνεῖται ἤ καί στιγματίζει, τά ὁποῖα παρασύρονται μερικές φορές ἀπό συνθήματα ἀτελέσφορα καί κραυγές φανατισμοῦ, οἱ ὁποῖες ἐπενδύουν στό θυμικό περισσότερο καί ὄχι στόν σώφρονα νοῦ καί τήν γνῶσι.

* Τό ἀνωτέρω κείμενο ἀποτελεῖ τόν κύριο κορμό ψηφίσματος πού «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδίᾳ» υἱοθέτησαν ὁμοφώνως καί οἱ 135 κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερρῶν καί Νιγρίτης κατά τήν διάρκεια τῆς ἐν Σέρραις Γενικῆς ἱερατικῆς Συνάξεως τῆς Παρασκευῆς 23ης Ἰουλίου 2021.